Lucien Vanwynsberghe was niet alleen een evergreen als ondernemer, hij was ook als mens bijzonder innemend. Een ondernemer met een groot hart en met veel empathie. Een gepassioneerd ondernemer die van mensen hield. Visionair ook. Diep in de vorige eeuw al had hij begrepen dat de wereld één groot dorp was.
In tijden waar dat axioma nog lang niet zo evident was, bouwde hij een eigen tapijtenfabriek in de Verenigde Staten (Orian Rugs in South-Carolina) en later ook in Turkije (Sofiteks in Bursa). In 1979 stond hij samen met de Oost-Vlaamse ondernemer Lieven Santens aan de wieg van Orion Rugs. Het operationele liet hij ook toen al liefst over aan anderen, omdat dit helemaal strookte met zijn diepste overtuiging: vertrouwen geven aan mensen die de sector door en door kennen, maar achter de schermen de zaken helpen aansturen. In de jaren negentig (1994) volgde dan de instap bij McThree, en ook daar huldigde hij hetzelfde principe.
Hij wist, in naam van de continuïteit, ook tijdig de fakkel van de tapijtengroep McThree door te geven aan een extra-muros management en enkele derde bestuurders, met onder meer de competente Matthias Page als vertegenwoordiger van een nieuwe generatie. De voorbije twee jaar, trad dochter Sophia, die voordien bestuurder was in de familieholding Ficovan International, ook meer op de operationele voorgrond.
Het grote ondernemersboek
Lucien Vanwynsberghe kon zo doceren uit zijn eigen grote ondernemersboek. In één van zijn zeldzame interviews (Ondernemers, 2015) keek de Nestor van het West-Vlaamse bedrijfsleven terug op zijn carrière. “Dat het vroeger anders was, is een understatement”, zo zei hij daar. “Ondernemer zijn was alvast een heel stuk eenvoudiger. Toen kon één man nog vijf taken aan. Ik deed vroeger ook alles zelf. Dat zou nu niet meer lukken. Een bedrijf heeft een specialist nodig voor elke tak.”
Om de tapijtengroep McThree te kunnen kopen, zocht hij opnieuw financiële steun bij de hem wel bekende familie Santens uit Oudenaarde. In oktober 2013 stopte die samenwerking in vriendschap, maar omwille van een andere visie. Lucien Vanwynsberghe zei daarover in het blad Ondernemers: “Voor mij telde de professionalisering van het management, weliswaar onder de koepel van een familiale aandeelhoudersstructuur.” Hij hield ook altijd een pleidooi voor verticale integratie bij McThree. “Vooral een kwestie van marges en kwaliteit onder controle te houden, en ook de dienstverlening vaart er wel bij”, zo luidde zijn visie.
Voorbeeld van thuis
Lucien Vanwynsberghe was de oudste zoon uit een eenvoudig gezin van vier kinderen. Zijn vader had een kuikenbroeierij in Desselgem. Het voorbeeld van de ondernemende vader werkte aanstekelijk. Maar thuis aan de slag gaan, zag hij niet zitten. Hij wilde vooral zelf ondernemen en deed dat ook met bravoure, spijts zijn toen nog jonge leeftijd en zonder diploma’s op zak.
In de jaren vijftig hielp hij als co-aandeelhouder eerst de Amerikaanse firma Hubbard (kippenrassen) mee van de grond in Europa. Later volgde een participatie in diepvriesbedrijf Coldstar, en ging hij zich als investeerder ook interesseren aan projectontwikkeling. Vanaf 1979 legde hij zich toe op tapijt.
