De open brief slaat in elk geval nagels met koppen. Getekend Miguel Garcia. Hij verdient felicitaties.
“Ik startte mijn loopbaan destijds als schilder decorateur”, schrijft Miguel Garcia. “Als snotneus en aspirant vakman. De basis op school geleerd en dan verder opgekweekt op de werkvloer door chefs van de oude lichting. Doorgaans fiere vakmensen die jonge gasten zoals ik met goesting en een soort plichtsbesef onder hun vleugels namen. Die chefs van toen zijn verdwenen, en de vakscholen lopen leeg. Het Belgische vakmanschap was nochtans wereldvermaard. Het behoort tot ons oudste cultureel erfgoed, maar we lijken dat besef te zijn verloren. Waar is de fierheid dan over die wonderlijke connectie tussen denken en maken, het voelen van materialen en het perfectioneren van handwerk? Wat met het meesterschap die doorheen vele eeuwen werd doorgegeven van generatie op generatie?
Met Liquidfloors en Odilon Creations zetten wij in op het opleiden van onze eigen mensen. Deels uit noodzaak, want wat wij doen wordt op geen school aangeleerd. Innovatieve materialen vereisen nieuwe technieken. Maar evenzeer doen wij dat uit overtuiging, want een vak bemeesteren behoort misschien wel tot de allermooiste levenskeuzes.”
Gedeelde verantwoordelijkheid
Ligt de bal in het kamp van de werkgever, vraagt Miguel Garcia zich nog af? Hij antwoord zelf: “Deels misschien, we moeten meer kunnen doen op het gebied van bijvoorbeeld interne opleidingen. Maar aan de voorwaarden zal het wellicht niet meer liggen. Vlaamse bedrijven kreunen onder de loonlasten na de zware indexeringen en vele jaren van onopgeloste knelpunt beroepen. Frankrijk loopt vooraan in het bewaren van haar stielkennis. Onder meer via ondersteuning voor organisaties zoals het wonderlijke Les compagnons du devoir , maar evenzeer door het in stand houden van een fierté onder haar bevolking en een ingebakken respect voor vakmanschap.”
Er zit ziel in vakwerk
Miguel Garcia besluit: “Er is een keerpunt nodig. Een herwaardering van onze ambachten, van ons technisch onderwijs en van sterke concepten zoals duaal leren op de werkvloer, waar zoveel meer inzit dan eruit komt. Laat ons dat niet pas beseffen wanneer de wereld om ons heen banaal is geworden, omdat de kunst in de mens is verdwenen. Er is concretere actie nodig. Het voortbestaan van Belgisch ambacht en vakmanschap hangt aan een zijden draadje. Nochtans is ons handwerk van onschatbare waarde. Er zit een ziel in vakwerk. De intentie van de vakman, een vereeuwiging van kinetische energie. De geheimen van ambacht worden amper nog doorgegeven van vader op zoon. De generationele estafettestok van vakkennis viel helaas op de grond, ergens onderweg. En toch is er hoop. Toch kan het anders. Het vergt beleid, moed en focus, maar in de schaarste van ambacht ligt ook de kiem van haar revival.”
