Juan Jorion heeft als ondernemer een veeleer a-typisch parcours afgelegd. Geneeskunde van vorming, maar ondernemer door passie. Afkomstig van Brugge maar met JORI actief aan de andere kant van de provincie (Wervik). Een West-Vlaming maar veel meer een wereldburger met helikoptervisie op het reilen en zeilen in het ondernemerschap. Bij de fotosessie is hij ook niet weinig fier om de nieuwste JORI-clubzetels in leder te kunnen tonen, die met tientallen verkocht werden voor de komende G7-top. Biden, Macron, Johnson & co: ze zullen de volgende maal allemaal een comfortabel West-Vlaamse zitje voorgeschoteld krijgen.
-Juan Jorion: Om mijn verhaal goed te begrijpen moet je weten dat mijn leefwereld bestaat uit veel meer dan enkel JORI. Samen met mijn overleden partner hebben we een hele portfolio van bedrijven uitgebouwd, bijna allemaal in het buitenland. Met uitzondering van JORI, waar ik nu CEO ‘ad interim’ ben. De mensen begrijpen dat niet goed: zo’n ‘oude heer’ die een bedrijf leidt. Maar het was nodig.
-Hoe wordt iemand die geneeskunde studeerde plots ondernemer?
-Juan Jorion: In de geneeskunde ben je vooral individueel bezig. Ik heb snel begrepen dat dit niets voor mij was. Ik wilde een teamplayer zijn en in het ondernemerschap kan ik me helemaal uitleven.
-Wat drijft er u nog om zelfs op je 84e nog zo druk bezig te blijven?
-Juan Jorion: Voor het geld moet ik het gelukkig niet doen, al lang niet meer. Het zit gewoon in mij. Mijn Amerikaanse dokters geven me groen licht maar zeggen ook dat ik niet voorover gebogen mag lopen (lacht). Als je dan merkt dat uw bedrijf achteruit gaat onder leiding van anderen, moet je wel ingrijpen, toch? Dat is precies wat ik nu doe bij JORI. Let wel: hoe zetels moeten gemaakt worden, daar ken ik niets van. Maar hoe je de zaken moet aanpakken, daar weet ik wel iets van (lacht schalks).
Ondernemen is mensen leren begrijpen
-Wat is het meest veranderd in de zeven decennia dat u op de bres staat?
-Juan Jorion: Geen twijfel mogelijk: HR. Ondernemen van uit de ivoren toren, in de wetenschap dat anderen maar moeten volgen wat de CEO voorkauwt, die tijd is definitief voorbij. Luisteren naar je mensen, en er rekening mee houden, is nu stelregel nummer één. Daarbij moet je, ongeacht de leeftijd van de CEO, leren omgaan met de mentaliteit van jonge mensen. Het is de enige manier om de snel veranderende wereld rondom ons goed te begrijpen.
-In 1999 zei u ons in een zeldzaam interview dat u niet gelooft in het begrip ‘baas’. U blijft daarbij?
-Juan Jorion: Natuurlijk. Wie een bedrijf leidt is ook maar een van de teamplayers. Ik beschouw mezelf als ‘l’home à tout faire‘, maar wel samen met anderen. Ik luister aandachtig naar wat anderen zeggen maar moet dan als CEO finaal ook wel beslissingen nemen. Dat doe ik ook. Soms mag je een CEO ook vergelijken met een sportcoach. Als het goed gaat met het bedrijf, dan vindt iedereen dat normaal. Als het slecht gaat, dan is de coach de man die alles vangt.
-U bent internationaal zeer actief en vliegt voortdurend van hot naar her. Wat valt u daarbij op?
-Juan Jorion: Ik zeg dat al jàren: Europa is voorbijgestreefd door de rest van de wereld. De tijd dat China goedkope producten maakte, ligt al een tijdje achter ons. Nu komt de dag dichterbij dat China alles veel beter zal maken dan wat wij doen. Geef de Chinezen nog hooguit vijf jaar. Je mag me dan aan mijn woorden herinneren, je zal merken dat ik gelijk heb gekregen. Over Poetin kan je veel zeggen -hij is inderdaad een echte schurk – maar één zaak moet je hem meegeven: hij heeft een doel en een missie, en hij gaat er recht op af. Niet zoals ze in Europa doen. Wat betekent Europa trouwens? De VS komen ons alles dicteren.
De wereld anders bekeken
-Terug naar JORI. Elke vader droomt ervan dat zijn kinderen in zijn spoor zouden lopen. Maar uw dochter bleef weg. Waarom?
-Juan Jorion: Ze wilde op een gegeven ogenblik wel, maar ik heb toen ‘neen’ gezegd. Ik wilde haar niet aandoen, wat ik zelf meemaak: elke dag werken, zeven dagen op zeven en 365 dagen op 365. Pas op, ik klaag niet. Maar als ze hier aan de slag wilde zou ze geen familiaal leven hebben gehad.
-Terugkijkend op uw loopbaan, waar bent u als ondernemer dan het meest fier op?
-Juan Jorion: Mijn grootste voldoening haal ik uit de samenwerking met mensen. Als ze mij komen zeggen: “Ik ben blij u ooit ontmoet te hebben, u heeft iets betekend voor mij.” Sommige partners zijn hier al een leven lang aan de slag, dat geeft me voldoening. Het is het bewijs dat ze zich hier goed voelen. Let wel: een CEO mag geen Père Noël zijn hé. Ik spreek altijd ronduit, kom altijd uit voor mijn mening en wil mensen altijd recht in de ogen kunnen blijven kijken.
-Wat zijn uw drie belangrijkste principes van goed management?
-Juan Jorion (denkt lang na): Eén: zorgen voor een goed team met gemotiveerde mensen. Twee: iedereen is koning. Niet alleen de klant, maar alle stakeholders, dus ook leveranciers, medewerkers, consumenten, enzovoort. Het verwachtingspatroon van iedereen moet ingevuld worden. Drie: je moet zelf jong blijven in je hoofd, en dat in een soms vreselijke wereld waar de technologie alles en iedereen domineert met alle gevolgen vandien. Eén, voorbeeld maar: recent huurde ik een gesofisticeerde wagen op een luchthaven in het buitenland. Topmodel, uitgerust met alle mogelijke technische snufjes. Maar eenvoudig opstarten? Dat bleek moeilijk, lees onmogelijk. Zelfs de specialisten die er werden bijgehaald, slaagden er niet meteen in. Absurd toch.
Leve het circus
-De meubelindustrie heeft bijna integraal onze contreien verlaten. U bewijst dat de maakindustrie hier nog kan. Aan wat schrijft u dat toe?
-Juan Jorion: In Wervik staan we voor de assemblage van gepersonaliseerde en top kwalitatieve en innovatieve producten. Bovendien doen de hier aanwezige knowhow en de extreme flexibiliteit het nog altijd.
-Waar kan u nog van dromen in de toekomst?
-Juan Jorion: Dan heeft u het nu over de dag dat ik 120 ben en op pensioen ga. Hum, even nadenken. Wel, er zijn twee zaken waarvan ik nog droom. Eén: ik zou graag eens een GPS-gestuurde bouwkraan leren besturen. En twee: ik zou graag met een roulotte op stap gaan met een echt middelgroot circus. Ik heb immers eeuwige bewondering voor dat milieu en voor de mensen die elke keer hun circustent moeten afbreken en opbouwen en zichzelf telkens moeten heruitvinden spijts de tegenstand van Jan en alleman. Daar doe ik mijn hoed voor af. Jawel, dat zijn ook echte ondernemers. En artiesten bovendien. In dat milieu zou ik me wel thuis voelen, denk ik.
(KC)
