“Op langere termijn zie ik Covid helemaal niet als een game changer, ik zie het veel meer als een tijdelijke change accelerator, niet meer en niet minder”, analyseert Dirk Wynants. “Want wat is er nu eigenlijk echt veranderd? Zelf ben ik verantwoordelijk voor de opleiding industriële vormgeving in Shanghai, nu al even op afstand weliswaar. Na een bijzonder harde lockdown kwam het normale leven al terug in april 2020, toen wij er nog niet uit waren of we wel mondmaskers zouden moeten dragen. Is hun leven nog hetzelfde als voorheen? Neen, maar dat is het nooit na verloop van enige tijd, ook zonder Covid. Maar verder gaat het leven er gewoon weer zijn gang.”
Extra boost
“The speed of change is changing”, vindt Wynants. “Altijd sneller, en in deze periode wel met een serieuze extra boost, met Covid als in een time machine fast forward. Uiteraard zijn er bepaalde evoluties die zullen blijven hangen: ik geeft nu les op afstand, ik heb meer video conferenties dan ooit, en dat alles lukt best goed. Maar deze veranderingen waren al sterk in opmars voor Covid. Gelukkig hebben we plots wat meer aandacht beginnen geven aan een betere camera, beter geluid, enzovoort. Al dat prutsen van voorheen behoort nu al snel tot het verleden, maar nieuw was dit voor mij toch echt niet. Ik heb werkelijk talloze digitale rondleidingen gedaan voor onze klanten, voorschrijvers en architecten. Ik sliep het afgelopen jaar zo’n 120 nachten meer in eigen bed en we zijn intussen bezig met onze eerste volledig digitale product lancering. Maar volgend jaar ga ik toch opnieuw reizen, en gaan we net zo vrolijk toch weer deelnemen aan de beurs van Milaan. Want de bestaande contacten bewerken lukt wel, nieuwe contacten komen er nu nauwelijks bij. En neen, we gaan niet meer naar de beurs van Keulen, maar dat is een pre-covid beslissing. Minder beurzen op de agenda, was toen ook al aan de orde. Het nieuwe ontwerp dat we nu lanceren, AMAi, is een pre-covid idee. Uiteraard hebben we ons afgevraagd of dit het nu is wat we nodig hebben in de post-covid wereld, en toeval of niet, het antwoord is volmondig: ja!”
Thuiswerken als ideaal?
“In het begin hoorde ik stemmen dat we misschien gewend zouden raken om geen mensen meer te zien, om altijd van thuis uit te werken, dat we voor de rest van het menselijk bestaan ons gewoon zouden blijven isoleren en ons daar goed bij voelen”, zegt Wynants. “Als dat al ooit een echte voorspelling was, dan heeft deze crisis wel degelijk het tegendeel bewezen. Toen ik nog studeerde, of dat toch probeerde, zat ik op mijn kot. De laatste jaren zie ik elke ruimte die ervoor in aanmerking kan komen, van bibliotheek, stadszaal, kerk enzovoort, omgevormd worden tot gemeenschappelijke studiezalen. Is dit nu de generatie die de rest van hun professionele carrière van thuis zal werken? Ik denk het niet hoor. Wat deze crisis ons vooral geleerd heeft is dat wij echt niet zonder andere mensen kunnen. Voor al die mensen die droomden van thuiswerken, ze hebben intussen ondervonden dat er ook nadelen aan verbonden zijn. Zullen we meer thuiswerken na deze crisis? Natuurlijk, maar dit is geen trend die in gang gezet is door Covid. Het proces werd er wel door versneld, dat wel.”
Normale gang van zaken
Never waste a good crisis, en dat moeten we ook deze keer niet doen, vindt de bedenker van Extremis. “Maar laten we ook even naar de geschiedenis kijken”, zegt Wynants. “Hongersnood, ziekte en oorlog waren altijd al een constante in een mensenleven, er was altijd wel wat, en dikwijls zelfs een combinatie van alle. In deze formidabele tijden waren we even vergeten dat dit deel uitmaakt van het leven. We ‘vieren’ vandaag 10 jaar oorlog in Syrië, ook dat maakt nog steeds deel uit van ons bestaan, helaas. Kijk ook even naar de Spaanse griep die net na de eerste wereldoorlog meer slachtoffers eiste dan de oorlog zelf. Toen ook waren er mondmaskers, lockdowns en protesten ertegen. Krak hetzelfde als nu. Niets hebben we daarvan onthouden, eens voorbij was dit niet meer dan een kwade herinnering. Dat zal nu echt niet anders zijn: in de Westhoek hebben we nog niet zo lang een 4 jaar durende herdenking van Wereldoorlog I achter de rug. Heb ik de herdenking aan de slachtoffers van de Spaanse griep ergens gemist of zo?”
Impact op milieu?
“De grote veranderingen waar ik op hoopte hebben blijkbaar echt iets meer nodig dan een virusje om in gang gezet te worden”, besluit Wynants. “Even was er sprake van dat het nu wel echt duidelijk werd wat onze impact op het milieu was, en dat we daar van zouden leren, en veel minder gingen reizen, en meer aandacht gingen geven aan duurzaamheid. In your dreams. Helaas.”
