Jean-Pierre Tack was een telg uit een Kortrijks brouwersgeslacht. Van thuis uit – waar hij in het Frans werd opgevoed – werd hij verondersteld om de activiteiten verder te zetten. Hij deed dat bepaald niet van harte, wel omdat de plicht hem riep. Maar hij had het moeilijk met het feit dat hij zijn eigen weg niet kon gaan en de traditie moest proberen verder te zetten in een markt waar multinationals kleinere streekbrouwerijen, zoals Tack in Kortrijk, enkel maar probeerden dood te knijpen. In 1989 werd Tack opgeslorpt door het toenmalige Interbrew (nu ABInbev) en ging Jean-Pierre er dik tegen zijn zin nog enkele jaren aan de slag.
Beinvloed, op 15-jarige leeftijd, door het klassieke meesterwerk Le bourgeois gentilhomme van Molière, fulmineerde hij in één van zijn zeldzame interviews met klem op de bourgeoisie. “Vroeger hadden wij eigenlijk niets te zeggen, we waren totaal afhankelijk van onze ouders”, zo staat te lezen in het meer dan verdienstelijk boekje (2023) over 40 jaar Mirakelstraatje van auteur-journalist Marc Lerouge. Het was Jean-Pierre Tack ten voeten uit: de intellectueel in hem wilde zijn weg vooral niet uitgestippeld zien door wat anderen hem voorkauwden.
Verdienstelijk kunstenaar en horeca visionair
Omdat hij zijn studies had gevolgd aan Sint-Lucas, wilde hij vooral kunstenaar worden. Toen zijn dagjob als brouwer eerst en als bierhandelaar later er op zat, ging hij in de avond- en nachtelijke uren steevast achter zijn schildersezel staan, zijn échte passie. Zijn goede vriend en topondernemer Stephan Volcke noemt en roemt hem als een lang niet onverdienstelijk kunstenaar.
Vincent Van Quickenborne, voormalig burgemeester van Kortrijk, bewaart niets dan goede herinneringen aan de man: “Jean-Pierre Tack was een horeca-ondernemer avant-la-lettre die veel betekend heeft voor stad en streek”, aldus Van Quickenborne in een reactie. “Hij was de bedenker van talrijke concept-cafés in de jaren 70 en 80, concepten waarvan de horeca vandaag smult, concepten die zorgen voor beleving in binnensteden. De heropleving van het Mirakelstraatje aan de toenmalige Penta- en huidige Budascoop was en is daarvan het mooiste bewijs. Zo kreeg hij de titel van ereburgemeester van Buda. Hij vond de omgang met mensen belangrijker dan zijn bier slijten en geld verdienen. Jean-Pierre was bovenal een creatieve duizendpoot die veel mensen aan het lachen en wenen kreeg. De Tacktoren in Kortrijk is een blijvende herinnering aan deze uitzonderlijke man.”
Kortrijk, mon amour
Jean-Pierre Tack had twee grote liefdes in zijn leven: zijn enkele jaren terug overleden vrouw Michke (een verlies dat hij nooit helemaal verteerd had) en zijn eigen stad Kortrijk. Toen ook het vak van bierhandelaar op de helling kwam te staan, koos hij ervoor om de zogenaamde Tack-toren (een gewezen koeltoren en logisieke site van de vroegere familiebrouwerij) te verkopen. De Stad stak de toren – die voor de enen bekend blijft als de Tacktoren, en voor anderen de naam Budatoren draagt – in een nieuw en modern kleedje.
Vandaag dient die toren als glazen pleisterplaats voor podiumkunsten. Daar kon Jean-Pierre, kunstminnaar als hij was, best mee leven. In het maatschappelijk leven zette Tack ook zijn stempel, onder meer als mede bezieler van de Sinksenfeesten, als stuwende kracht van het cultuurcentrum Limelight (samen met zijn vriend Willy Malysse) en als één van de grote promotoren van het zogenaamde Mirakelstraatje, waar hij vrienden voor het leven maakte. Het Mirakelstraatje is de straat waar nu de Budascoop (toen Pentascoop) gevestigd is en vandaag ook een behoorlijke revival kent met Jean-Pierre Tack tot voor kort als trouwe bezoeker.
Jean-Pierre Tack gaf er bij leven en welzijn altijd de voorkeur aan om in intimiteit begraven te kunnen worden, omdat hij een hekel had aan laudatio’s. Hij laat twee zonen (Laurent, David) achter.
