De slagerij langs de Tervuursesteenweg ademt ambacht en stielkennis uit. En dat hoeft niet te verbazen. Luc en Adi hebben er sinds 1992 hun eigen zaak opgebouwd. Luc ging daarmee verder in de voetsporen van zijn voorouders. Het verhaal begon bij Pierre Phlips. Die opende al voor 1900 zijn eigen slagerij in het Brussels Haren. De rest is geschiedenis.
Luc en Adi hebben heel wat watertjes doorzwommen. “Twee weken nadat wij hier begonnen zijn, is de varkenspest uitgebroken”, klonk het eerder al in deze krant. “We hebben ook de dioxinecrisis meegemaakt. Ook de steenweg hier hebben ze opengebroken. Dat is een drama voor een slager. De mensen moeten voor de deur kunnen parkeren. Uiteindelijk hebben we altijd wel ons hoofd boven water kunnen houden. De toekomst? Die service die je bij een plaatselijke slager krijgt, dat mag toch niet verdwijnen. Maar er zijn er steeds minder. Het is ook hard werken. Je moet het echt graag doen.”
Nu is het tijd om de fakkel door te geven aan zoon Jens en zijn vrouw Jana. “Mijn ouders zijn al op pensioen sinds juni”, vertelt Jens. “In juli zijn we dichtgebleven voor werken. Wij zijn dan op 1 augustus gestart. Met dezelfde gerechten en recepten, gewoon andere bazen. We hebben de ambitie om gewoon voort te zetten wat goed is. Mijn ouders hebben dit 31 jaar zo gedaan en iedereen was tevreden. Waarom zouden we dan veranderen? De klassieke dingen zoals pensen, gehakt en vleesbereidingen: daar mogen we niet aankomen. Het recept van onze witte en zwarte pensen zit al vier generaties in de familie. Daar is weinig tot niks aan veranderd. Het is echt een pens zoals vroeger waar de mensen nog best van ver voor willen komen.”
De overname ging ook gepaard met een grote verhuisoperatie. “Wij zijn hier komen wonen en mijn ouders gaan naar onze voormalige woonst in de Rietstraat verhuizen. Er waren wel nog wat verbouwingen te doen en zitten dus wel al zes maanden op hotel. In september kunnen ze eindelijk verhuizen.”
Luc en Adi zullen zich wel weten bezighouden. “Mijn vader is een fervent snoekvisser. Ook mijn mama gaat erin vliegen. Ze heeft er tot nu toe nooit de tijd voor gehad maar nu gaat ze eindelijk kunnen dansen met vrienden in het ontmoetingscentrum. We hebben ook twee kindjes met wie ze uiteraard graag heel wat tijd zullen doorbrengen.”
Zaterdag werd de wissel van de wacht ook gevierd met de klanten. Luc en Adi verwelkomden hen een laatste keer aan slagerij. Ze werden getrakteerd op minihamburgers, pensen uiteraard, lekkere charcuterie, een barbecue, koffiekoeken en blokjes kaas. “De mensen komen mager binnen en kunnen naar buiten rollen”, knipoogt Jens.
