De airco in het appartement van Yves Vekemans en Inge Van Belle draait overuren. Op het moment dat we elkaar spreken, is het 48 graden buiten. “Extreem warm uiteraard. In Dubai leef je in de zomer meer binnen, net als in België in de winter. Maar je hebt veel meer licht en dat is zoveel aangenamer. Zon geeft je happiness.” Of het door de zon komt, is geen uitgemaakte zaak, maar wat volgt is een grote lofzang op hun nieuwe thuisland.
Dubai is een stad en emiraat in de Verenigde Arabische Emiraten aan de Perzische Golf, met grote buur Saudi-Arabië en grote overbuur Iran. Yves en Inge ontdekten het bij de internationale uitbouw van hun onderneming Herculean Alliance, gespecialiseerd in ‘employer engagement’ – de betrokkenheid van medewerkers met hun organisatie vergroten. Hun bekendste initiatief is Hercules Trophy, een ludieke competitie tussen bedrijfsteams die dit en komend weekend plaatsvindt in De Nekker in Mechelen, de thuisstad van Herculean Alliance.
“In 2008 zijn we voor het eerst in Dubai beland om er Hercules Trophy op te zetten”, vertelt Yves. “We waren meteen onder de indruk, ook al was Dubai nog totaal niet wat het nu is. De Burj Khalifa-toren was nog niet af, het Dubai Mall shoppingcenter was nog niet open, de Marina-buurt was nog niet ontwikkeld, … Maar het is fascinerend om te zien hoe snel de dingen hier gerealiseerd worden. Dubai wordt gerund als een bedrijf met meerjarenplannen die worden gemaakt én uitgevoerd. Dat trok ons persoonlijk heel hard aan. Als ondernemers houden wij van vooruitgang.”
Tienerkinderen
Het plan om naar Dubai te verhuizen begon toen al te rijpen. “Maar we deden het niet. België is een goed land om te leven, de kinderen waren er gelukkig, we hadden er een mooie levensstijl, waarom zouden we?”, vertelt Inge. “Corona heeft alles in een versnelling gebracht. We konden Dubai niet meer in door de bijzonder strenge lockdown. Bovendien kreeg onze zakenpartner kanker en zette hij zijn kantoor er stop. Bij de eerste versoepeling is Yves naar daar gegaan om antwoorden te vinden: ofwel moeten we stoppen met onze business in Dubai, ofwel gaan we door en verhuizen we naar daar als de economie weer aantrekt. Dat was even heftig, maar de puzzel viel in elkaar. In augustus 2020 hebben we de beslissing genomen, net voor Kerstmis zijn we verhuisd.”
Het contrast met hun Belgische biotoop is groot. Van bijna twintig jaar in het residentiële Keerbergen naar de city in Dubai. Van een rustieke villa naar een appartement op de 48ste verdieping. Van zicht op groene bomen naar een decor van uitgestrekte woestijnen en de grootste torens ter wereld. Asperges en witlof komen nooit meer op tafel. Maar de grootste drempel was niet de verandering van omgeving, maar hun kinderen meetrekken in het avontuur.
“Dat was echt stevig. Onze jongste dochter kon niet wachten, zij had het al langer zien aankomen. Toen een leerkracht haar een paar jaar geleden vroeg welke richting ze in het middelbaar wou volgen, antwoordde ze: ‘Dat maakt niet veel uit, want dan ben ik al in Dubai’”, lacht Yves. “Mijn oudste dochter, uit een vorige relatie, had het ook al lang door. Zij is wat ouder, 21 nu, en gelukkig in België. Ze is geen fan van de hitte. Bij haar was het snel duidelijk dat ze in België zou blijven. Het moeilijkste lag het voor onze zoon. Amaury was net 16, zat in een hechte vriendenkring en toffe klas, dan komt een vertrek wel binnen. We zijn heel zorgzaam met hem omgesprongen en hij doet het fantastisch hier. Hij heeft veel nieuwe vrienden en is ons nu wel dankbaar dat we deze stap hebben gezet.”
Schaduwzijde van Dubai
Het luxeparadijs Dubai waar je zelfs de politie in een Lamborghini over straat kunt zien rijden, is de jongste jaren een steeds krachtigere magneet voor jetsettoeristen en zakenmensen. Een zevensterrenhotel, talloze megajachten, restaurants met sterrenchefs en een bruisend stadsleven: de stad lijkt een 21ste-eeuwse versie van een fata morgana. Maar er is ook een minder blinkende kant aan de snelle ontwikkeling van het emiraat.
Mensenrechtenorganisaties luidden in verschillende rapporten de alarmklok over de erbarmelijke arbeidsomstandigheden van de honderdduizenden arbeidsmigranten uit vooral India, Pakistan en Bangladesh die in kampen ver buiten de stad leven. Zij worden ingezet voor de grote bouwprojecten, maar zijn vaak onderbetaald, overwerkt en maanden of zelfs jaren weg van huis. Ook welgestelde inwoners van Dubai zijn niet vrij van controverse. Rijke Russen die er schimmige inkomsten uit het zicht parkeren of drugscriminelen die uit handen van justitie willen blijven – ook uit Antwerpen – vinden er een schuilplaats waar ze hun centen kunnen laten rollen zonder uitlevering te moeten vrezen.
Yves kan alleen maar zeggen dat hij geen ervaring heeft met die schaduwkant. “Wij zien die criminelen natuurlijk niet. Ik ervaar wel dat als je hier een bankrekening opent, je ook dezelfde 87 documenten moet invullen om je geldstromen te verantwoorden, net als in België. Dat is trouwens iets wat we met de Belgen hier heel spijtig vinden, dat het zo vaak over ‘schurkenstaat Dubai’ gaat. In België leven er toch ook criminelen? Dat beeld verbergt de vele evoluties in goede richting die hier bezig zijn. Dubai wil het beste van alle werelden zijn, op elk domein: energie, onderwijs, kenniseconomie, gezondheidszorg, nieuwe technologieën, álles. Die visie trekt ook de juiste mensen aan.”
Dubai wil zich naar de buitenwereld neutraal en apolitiek opstellen, naar het voorbeeld van Zwitserland. Tegelijk heeft het iets van Monaco: inkomsten- of personenbelasting betaal je niet. Een gelijkenis met beide landen: goedkoop is het er allerminst. “Je betaalt geen belasting, maar natuurlijk wel taksen op andere zaken, zoals bijvoorbeeld op vastgoed”, zegt Yves. “Er zijn ook veel misvattingen over hoe het land aan zijn inkomsten komt. Dat is niet meer door de olie zoals vroeger, maar wel door toerisme, transport en handel via de haven en luchthaven.”
Cultuurverschillen
Yves, Inge, Amaury en Julietta hebben zich intussen helemaal gesetteld in Dubai. “Zeker bij onze kinderen is het verschil na een jaar echt ongelooflijk. Wij moeten hen geen seconde meer motiveren om te werken, ze studeren de pannen van het dak, schaken, lezen als zot, sporten, doen theater, … Ze zijn helemaal mee in die positieve geest van excelleren die hier hangt. Daaraan zie je toch dat context een enorm effect heeft op de ontwikkeling van mensen”, vertellen Yves en Inge.
In België en bij uitbreiding West-Europa is dat vooruitgangsgeloof volgens hen steeds minder prominent aanwezig. “We willen niet negatief zijn over België, helemaal niet. Maar als je bijvoorbeeld kijkt hoe het onderwijs evolueert … Het gevoel voor excelleren is er meer en meer aan het verdwijnen, het is te gemiddeld allemaal. Toen tijdens corona alle scholen dichtgingen en we zagen hoe slecht dat allemaal was voor de kinderen, was dat voor ons de druppel.”
Dubai is een internationale smeltkroes met meer dan tweehonderd nationaliteiten en alle religies door elkaar. “Dat kan alleen maar werken als iedereen zich open opstelt”, zegt Inge. “De verdraagzaamheid tegenover andere culturen is supergroot. Niet dat iedereen elkaar hier ligt dood te knuffelen, maar alles vertrekt wel van respect voor elkaar. ‘We don’t judge’, hier oordelen we niet, ik hoor het mijn dochter vaak zeggen. Zeker als ik in het verkeer sakker op een chauffeur met een andere nationaliteit (lacht).”
“Een Europeaan kan zich deze open omgang moeilijk voorstellen”, pikt Yves in. “In Europa ben je als buitenlander een “vreemde”, hier een expat. De polarisatie van de westerse wereld – je moet altijd in een kamp zitten, voor of tegen – zie ik hier niet. In Dubai heerst één duidelijke visie: je komt hier om te werken en je bijdrage te leveren en dan ben je heel welkom, anders heb je hier weinig te zoeken. Je kunt voor of tegen deze visie zijn, maar ze geeft tenminste blijk van duidelijk leiderschap. Europa is te veel vanille geworden, een beetje van alles wat.”
Al hebben ze zich ook moeten aanpassen aan de cultuurverschillen, geven ze toe. “Bij ons is een woord een woord, hier niet. Een halfuur voor een afspraak krijg je dan bericht dat ze toch niet komen. Dat vertrouwen van een gegeven woord moet je eerst winnen en dat kan lang duren. Vaak tot grote frustratie, ja. Je hebt soms het gevoel dat je minder op anderen kunt bouwen en daarom moet je alles veel meer formaliseren. Dat blijft een uitdaging.”
Omgekeerd kijken die andere culturen met de nodige kritische blik naar de westerlingen. “Ze vinden ons zeer individualistisch”, zegt Inge. “Zij zijn veel meer familiegedreven dan wij, dat is het allerbelangrijkste voor hen. Als een familielid sterft, vinden ze het gebruikelijk om een maand niet naar het werk te komen. Ons vinden ze daar te koud en rationeel in.”
Belgische banden
In Dubai vinden Yves en Inge een tweeduizendtal landgenoten terug. Dat helpt om de banden met België te onderhouden. Toch beschouwen ze Dubai intussen echt als hun thuisland. “Mentaal is dat een belangrijke stap”, zegt Inge. “We gaan nog vaak terug naar België, zeker ik. We hebben er onze zakelijke activiteiten en onze familie. Dat was ook een hele moeilijke bij ons vertrek, ouders achterlaten van wie de gezondheid er niet beter op wordt.”
Voor Herculean Alliance focussen ze, na enkele andere buitenlandse zijsprongen, nu op België en vooral op de uitbouw in de Verenigde Arabische Emiraten. “Als Tomorrowland naar Dubai komt, gaan wij er de Hercules Trophy organiseren in november. Het managementboek van Inge passen we aan op maat van de arbeidsmarkt in het Midden-Oosten. We begeleiden de Dubai Police rond engagement en welzijn – het wil natuurlijk het beste politiekorps ter wereld worden. Het is hier ook als testomgeving ongelooflijk boeiend, om al die verschillende mensen en nationaliteiten één identiteit te laten vormen met hun organisatie.”
Zaken en privé zijn bij Yves en Inge onlosmakelijk met elkaar verbonden en dat weerspiegelt zich ook in hun toekomstplannen. “Gevoelsmatig verwacht ik dat onze kinderen niet meer naar België zullen terugkeren, ik denk dat het wereldburgers zullen worden”, zegt Yves. “Als ondernemers kijken wij nu ook naar wat er aan het gebeuren is in Saudi-Arabië, daar zie je veranderingen en evoluties die mij hetzelfde gevoel geven als tien jaar geleden in Dubai. Dus wie weet wonen we over tien jaar daar wel.”
