We gaan tien jaar terug in de tijd. Jaren bekleedde Mark Desmaele uit Kampenhout leidinggevende functies in een internationaal bedrijf. Meer dan 200 keer per jaar moest hij het vliegtuig op en werkte hij over heel de wereld. Tot het genoeg was en hij besliste om uit de ratrace te stappen. Zonder een echt plan, maar met het duidelijke doel voor ogen dat hij iets zinvols met zijn verdere leven wilde doen.
In zijn zoektocht naar nuttig vrijwilligerswerk belandde hij in Cambodja waar hij enkele maanden lang Engelse les gaf in een basisschooltje. En al snel besefte dat het land vooral nood had aan goed opgeleide leerkrachten. “Een les Engels hield vooral in dat leerlingen luisterden en leerkrachten spraken”, blikt hij terug. Gelet op het belang van een goede praktische kennis van het Engels in een land waar de officiële taal, het Khmer, weinig toekomstperspectieven biedt, bleek dit een groot probleem. Zo groot dat het hem ook na zijn terugkeer naar België niet los liet.
In Nat Son, docent Engels aan de lokale universiteit, vond hij een partner om een nieuwe methodologie voor de lessen Engels op poten te zetten. “Het communicatieve taalonderwijs, zoals onze methode heet, is erop gericht leerlingen zo veel mogelijk en leerkrachten zo weinig mogelijk te laten praten”, aldus Mark. “Leerkrachten leren bij ons in een 12 maanden durend programma hoe ze moeten communiceren, hoe ze in groep moeten werken. Wij geven hen tools om een dynamische en inspirerende leeromgeving te creëren.”
Intussen werden er, onder meer dankzij de financiële steun van de gemeenten Haacht en Kampenhout, via hun ngo al 900 Cambodjaanse leerkrachten onderwezen in hun nieuwe methodologie en staan er duizenden op de wachtlijst. “Eigenlijk evolueren we nu meer naar een instelling die leerkrachten opleidt om andere leerkrachten te kunnen opleiden”, verduidelijkt hij.
Dat bleef ook niet onopgemerkt bij de Cambodjaanse premier Hun Manet, die hen om hulp vroeg bij zijn voornemen om het onderwijsniveau van zijn land te verbeteren. “Hij vroeg ons onder meer om ook tekstboeken voor de lessen Engels in de eerste graad op te stellen”, aldus Mark. “Daarnaast hoopt hij dat we ons programma over heel het land zullen kunnen ontplooien.”
De weg daar naartoe is nog lang en de nood aan financiële hulp is groot. En werken doet hij nog altijd even hard. “Maar de oprichting van de ngo was de beste beslissing ooit”, besluit hij. “Mijn leven is niet alleen enorm zinvol geworden. Onze ngo toont ook hoe zelfs een klein initiatief een grote impact kan hebben.”
