Wie zich afvraagt waar hij Marlies Dekimpe toch van kent, heeft enkele jaren geleden waarschijnlijk naar Helden van hier gekeken. In dat het VTM-programma volgt een cameraploeg de brandweer. Marlies dook op in het derde seizoen: ze was toen ambulancier bij de brandweer.
“Al die boeken lezen tijdens mijn studies taal- en letterkunde was allemaal goed en wel, maar ik wilde nadien eens met mijn voeten op de grond staan en iets terugdoen voor de gemeenschap”, vertelt Marlies. “Ik was toen de enige vrouwelijke ambulancier. Een heftige job met een 12-urenschema, maar zeer leerrijk.”
Doktersopleiding
Door het werk in lange shifts had Marlies veel vrije tijd. Die gebruikte ze voor haar echte passie: boekbinden. “Tijdens mijn studies kocht ik veel oude boeken. Ik ergerde me vaak aan de slechte staat. Via een huisgenoot ontdekte ik dat boekbinden een opleiding in het volwassenonderwijs is. Ik zit nu in het zevende jaar. Het is een beetje de doktersopleiding van de boeken.” (lacht)
Niet veel jongeren zijn geïnteresseerd in ambachtelijke, historische bindtechnieken en de manier waarop papiernerven lopen. Laat staan dat ze het geduld hebben om op zoek te gaan naar juiste stoffen voor een boekenkaft of te wachten tot een boek zich ‘juist zet’. Maar Marlies hield vol en vandaag werkt ze deeltijds als zelfstandig boekbinder, een job die ze combineert met een functie bij boekhandel Paard van Troje in Gent.
“Ik maak vooral trouwboeken, gastenboeken en fotoalbums. Allemaal boeken voor mooie herinneringen, maar die ook technisch in orde moeten zijn. Een gastenboek moet goed blijven openliggen”, zegt Marlies. “Behalve het ambacht vind ik ook de gesprekken vooraf heel leuk. Je leert de klant echt kennen en elk boek dat ik maak, is uniek. Voor iemand die een doos wilde voor de medailles van zijn overleden overgrootvader, heb ik urenlang gezocht naar de juiste geruite stof.”
Eenzaam
Een boek maken duurt ongeveer tien uur. “Daar zit heel veel wachttijd bij”, legt Marlies uit. “Een katern moet 24 uur rusten en je moet wachten om te zien hoe stof, papier en karton reageren op bepaalde lijmsoorten. Als een boek scheeftrekt, moet het weer rechttrekken. Kunststudenten die me vragen hun thesis binnen de week te maken, dat is erg stresserend. Daarom weet ik graag een maand vooraf wat de klant wil. Zo ben ik zeker van het perfecte resultaat.”
Op termijn wil Marlies voltijds boekbinder worden, in combinatie met workshops: “Boekbinden is een eenzaam beroep en ik wil onder de mensen blijven komen.” Door deel te nemen aan de nationale wedstrijd ‘Ambacht in de kijker’ hoopt ze haar bedrijf Skrift & Bok – twee termen afgeleid uit het Oudnederlands – wat bekender te maken. Die ‘Skrift’ verwijst trouwens naar kalligrafie, een andere liefde van Marlies, net als tatoeages zetten.
700 kilogram
Kan de boekbindster nog zonder beroepsmisvorming een boek vasthouden? “Ik heb onlangs nog een boek uit de etalage genomen dat was kromgetrokken door de warmte. Dat kan natuurlijk beter. Ook dure kunstboeken zijn vaak niet goed gebonden. Dat is om economische redenen, om meer uit papier te krijgen. Ik probeer het wat van me af te zetten en te genieten van de inhoud van het boek.”
Nu werkt Marlies nog in een hoeve in De Pinte, maar samen met haar lief heeft ze een huis gekocht in Gent. Ook haar atelier verhuist binnenkort mee. “Dat wordt geen lachertje. Die boekbindmachines wegen snel 700 kilogram. Gelukkig ken ik nog een paar sterke gasten van de brandweer om te komen helpen.”
