Voor Michiel en Sofie is het moment aangebroken om te stoppen met hun succesvol restaurant ’t Schitterend Ongeluk. “Zelf baat ik het restaurant bijna negen jaar uit”, vertelt Michiel. “Mijn vrouw is er een viertal jaar geleden bijgekomen, initieel als flexijob en sinds twee jaar fulltime. Ik stop met de zaak omdat het zowel fysiek als mentaal te zwaar wordt. Net daarom dat we stoppen op een hoogtepunt. Het is tijd voor iets anders, maar wat dat wordt, weten we nog niet.”
“Het restaurant bestaat eigenlijk al dertig jaar. Het werd destijds opgericht door twee mensen, de ene als eigenaar, de andere als ontwerper van het bijzonder interieur, vandaar ook de naam van de zaak. Het is een schitterend iets wat ontwerp en kunst betreft, maar er zijn ook mindere momenten geweest. De naam is eigenlijk een samenraapsel van de twee, vandaar ’t Schitterend Ongeluk.”
Hulp van 90-jarige opa
Het laatste ongeluk van het restaurant was een brand die in september uitbrak. “We hebben eigenlijk ook wel onze portie gekend. Zo hebben we de coronacrisis moeten doorstaan, de energiecrisis heeft ons ook parten gespeeld, en daarbovenop dan nog eens de brand in de zaak”, vertelt Michiel. “Gelukkig hebben we daar mogen rekenen op de hulp van de verzekering en een schoonmaakploeg, maar ook van familie en vrienden. Zelfs van mijn opa, die 90 jaar is, maar nog alle dagen komt helpen in de zaak.”
“De beslissing om te stoppen met de zaak is dubbel”, zegt Michiel. “We gaan het zeker en vast missen, maar we moeten ook realistisch zijn. Het is hard werken en we denken ook een beetje aan onze gezondheid. Met een zwakke enkel en pijnlijke knieën is het soms wel hard. Bovendien heb ik mij vanaf de start voorgenomen om het voor een bepaalde periode te doen, en daar hou ik mij aan. We kunnen afronden in schoonheid.”
Liefde
Voor Michiel en Sofie is het restaurant ook een bekroning van hun liefde voor elkaar. “We hebben elkaar leren kennen toen ik het restaurant al een paar jaar uitbaatte”, zegt Michiel. “Sofie was op dat moment boekhouder en om meer samen te zijn, heeft ze na een tijdje haar job opgegeven en zich omgeschoold. Het is de echte liefde voor elkaar die ons hier in het restaurant ook verenigd heeft.”
“Echt kalmer aan gaan we het niet echt doen”, zegt Michiel. “Ik zoek iets in dezelfde richting. Wellicht zal ik opnieuw ergens koken en we sluiten ook niet uit dat we later weer een eigen zaak opstarten. Dat zal de toekomst uitwijzen.”
