Verschoten en Zoon. Misschien is dat wel het bekendste voorbeeld. Meer dan tien jaar lang floreerde de garage van René en Magda Verschoten, gespeeld door Jacques Vermeire en Martine Jonckheere, op VTM. Aron Wade zaliger, dat was de ‘en Zoon’ met dienst. Duizenden zijn er zo: aannemersgeslachten, dakdekkers, garagehouders en tuinaanleggers. In Gent zijn het niet de Verschotens, maar de Van Daeles. En ze doen in containers, in het hart van de Rooigemwijk.
“Van Daele en Zoon. Het bedrijf heet al zo toen mijn vader en ik nog schroothandelaars waren”, vertelt Marcel Van Daele. Eiwijzermarsjan zegt hij eigenlijk, in prachtig Gents. “Maar bijna vijftig jaar geleden ging het mis. Een ontploffing op de koer waar we nu nog altijd zitten. Vaders been was eraf.”
“Ik heb me doodgewerkt. Bij mensen die een container huurden omdat ze veranderingen deden aan hun huis, ging ik ’s avonds helpen zodat hij rapper vol zat”
Marcel Van Daele
“Zes maanden heeft hij in het AZ gelegen. Ze hebben het er opnieuw aangezet, met zeker 25 vijzen en een stuk spier uit zijn gat. En als bij wonder liep hij een halfjaar later weer rond, maar werken ging niet meer. We moesten ons anders organiseren, ik stond er alleen voor. Poutrels gaan uitbreken met ons tweeën, dat ging niet meer.”
Vader Jan kocht voor zoon Marcel een vrachtwagen en twee containers. Hij bracht die naar klanten, en ging ze weer ophalen als ze vol waren. “Intussen ben ik gegroeid en heb ik 35 containers. Ik heb me doodgewerkt. Bij mensen die een container huurden omdat ze veranderingen deden aan hun huis, ging ik ’s avonds helpen zodat hij rapper vol zat. Dan kon ik hem de volgende dag weer verhuren. Het waren de goeie tijden: ik betaalde 300 frank (7,50 euro, red.) om een ton gemengd afval te lossen, vandaag is dat 220 euro.”
Perfect moment
Drie jaar geleden werd het bedrijf weer écht ‘Van Daele en Zoon’. Niet langer Jan en Marcel, maar Marcel en Kevin. “Een prachtige kerel. Ne fermen beer. Altijd joviaal. De zaken gingen goed en ik kon een mooie tweedehandse vrachtwagen op de kop tikken.”
“Ik was officieel al met pensioen maar werkte nog voort. Het was het perfecte moment voor mijn zoon om in de zaak te stappen. En onze bedrijfsnaam zou nog heel lang blijven bestaan, want Kevin had ook een zoon. Emiyo (10) is zot van camions. Vanaf zijn vijf jaar ging hij met ons mee als er geen school was.”
Van Daele en Zoon leek vertrokken voor nog eens vijftig, zestig jaar.
“Twee jaar geleden had Kevin een ongeval. Een tram nam zijn voorrang. We waren in ons recht, maar onze vrachtwagen moest naar de garage en Kevin was een week werkloos. Ik ben een week weg met mijn vrouw en de kinderen naar Griekenland, zei hij mij. We zien mekaar terug op uwe verjaardag.”
“Het was maar een paar kilometer rijden, maar het voelde als driehonderd. Toen ik de mug en de politie zag, wist ik dat het niet goed was”
Marcel Van Daele
30 augustus dus. Marcel had mosselen gemaakt. “Een prachtige avond. Het leek onwezenlijk dat ik hem nooit meer zou terugzien.” Want de dag erna kreeg hij dat telefoontje. “Of ik meteen naar Kevin zijn huis wilde komen. Ze wilden me niet zeggen waarom.”
Zachte dood
“Het was maar een paar kilometer rijden, maar het voelde als driehonderd. Toen ik aankwam en ik zag de mug en de politie, wist ik dat het niet goed was. Kevin lag dood in zijn bed. Iets aan zijn hart, en te weinig zuurstof gekregen. Een zachte dood, gelukkig. Maar wie al een kind verloor, weet wat ik voel: het is verschrikkelijk. Nu nog.”
Zijn zoon is vandaag overal aanwezig. Tot in de vrachtwagencabine van Marcel.
Het noopte Marcel Van Daele tot een beslissing. “Zonder Kevin was het niet meer Van Daele en Zoon. En op Emiyo wachten? Dat ventje is 10. Tegen dat hij 18 is, ben ik misschien dood, of ben ik zot geworden. Ik zou nog een nieuwe vergunning kunnen vragen voor ons terrein in het centrum van de stad. Maar voor wie?”
“Het doet zeer, maar het klopt niet meer. Dus ben ik beginnen zoeken naar een overnemer en die heb ik gevonden. Terwijl ik niet zo lang geleden dacht dat het bedrijf nog heel lang zou bestaan.”
“Contact met mensen, daar heb ik het meest van gehouden. Ik ben mijn ouders kwijt, mijn vrouw verloren en Kevin is er niet meer. Er is alleen nog mijn dochter en de kleinkinderen”
Marcel Van Daele
Vandaag is hij aan een afscheidsronde bezig. “Nog een halfjaar, zodat het nieuwe bedrijf mijn klanten leert kennen. En zodat ik afscheid van hen kan nemen. Want daar heb ik het meest van gehouden: contact met mensen. Ik ben mijn ouders kwijt, ik ben mijn vrouw al verloren en Kevin is er niet meer. Er is alleen nog mijn dochter en de kleinkinderen.”
En ’t Kantientje, een geïmproviseerd café wat verderop in een Gentse parkzone. “Die vraag krijg ik nu het meest. Ge gaat daar toch ook niet mee stoppen? Neen dus. Dat kan ik niet. Voor de kalanten. En even veel voor mezelf. Zonder mensen rondom mij heeft het geen avance meer.”
