Emilienne Thienpont groeide op in een boerengezin in deelgemeente Eke. En dat zou haar latere levensloop bepalen, vertelt haar zoon Gerrit Le Roy (58). “Ze heeft haar moeder nooit gekend. Keihard werken en niet zagen, zo ging het er daar aan toe.”
In 1971, op haar 36ste, nam ze café Damberd over, aan de kerk in Nazareth. Die naam vond ze maar niets. Toen een van haar klanten haar grappend Zwarte Lola noemde, naar haar gitzwarte haren, besloot ze om haar café zo te noemen. Het zou decennialang een toevluchtsoord worden voor God en klein pierke, tot ver buiten Nazareth.
“Om 9 uur was de eerste lichting er al”, vertelt Gerrit. “De postbodes die aan hun ronde begonnen, en ook de doppers en de drinkers. Ze stonden soms al aan de deur te wachten tot mijn moeder het café opende. Daarna kwamen de volgende lichtingen. De bouwvakkers kregen twee pinten tegelijk, want het moest rap gaan. Mijn moeder wist perfect wie wat wilde drinken.”
Jukebox en dansen
Ook de rest van de dag was het een va-et-vient in het dorpscafé. Koppels, jongeren en uiteindelijk ook de truckers en de nachtarbeiders trokken naar Zwarte Lola voor drank en vertier. De jukebox draaide op volle toeren, en er werd meer dan één dansje opgevoerd. “Het café was elke dag open, hoogdag of niet. Iedereen kwam er zijn klapke doen. Hele generaties zijn er in het café van mijn moeder gepasseerd, dat was echt niet normaal.”
In de beginjaren baatte Emilienne het café samen met haar man Koenraad uit. Maar toen die vertrok, stonden Zwarte Lola en zoon Gerrit er alleen voor. “Het was voor mij niet makkelijk”, zegt Gerrit. “Ik was die van Zwarte Lola, waardoor ik maar weinig vrienden had.”
“Mijn kleren stonken naar de rook, toen mocht er nog gerookt worden in cafés, want mijn moeder had geen tijd om mijn kleren te wassen. Ik moest mijn plan trekken, maar laat het duidelijk zijn, ik ben nooit iets tekortgekomen. Mijn moeder en ik hadden een hele goede band.”
“Als er gevochten werd, deed ze haar schoen uit”
Zwarte Lola werd intussen een begrip tot ver buiten Nazareth. “Ongelooflijk. Ze kwamen van ver, zelfs met een taxi. Ook de mensen van de VRT kwamen er soep eten. Carry Goossens en Luc Steeno kwamen ook al eens. We hadden zelfs klanten tot in Nederland. Iedereen wilde Zwarte Lola zien. Dat mijn moeder met één hand kon biljarten, en dan meestal ook won, wilde natuurlijk ook iedereen meemaken.”
“Ze was heel graag gezien, maar je moest niet met haar voeten spelen. Als er gevochten werd, kwam ze meteen tussenbeide. Ze deed haar schoen uit, zwaaide ermee, en het was direct gedaan.” (lacht)
In 2005 hield Emilienne het voor bekeken in haar café. “Er hebben veel mensen van mijn moeder geprofiteerd, toen de euro werd ingevoerd. Ze had daar geen verstand van, en ze gaf soms 500 euro als wisselgeld terug, in plaats van 500 frank. We zijn soms echt bestolen geweest.” Daarna verhuisde Emilienne naar de ‘s Gravenstraat, vlak bij haar café.
Trombose
In de nacht van dinsdag op woensdag overleed de legendarische Zwarte Lola, in het AZ Sint-Vincentius in Deinze aan de gevolgen van een trombose. “Ze was al een beetje aan het dementeren, en op het laatste vroeg ze mij ‘Wie gaat het café nu openhouden?’. Ik zei haar dat ik dat wel zou doen. ‘Rust nu maar, je hebt dat verdiend’, zei ik nog. Ik heb haar nog een kus gegeven en diezelfde nacht is ze overleden.”
Vrijdag vindt de begrafenis plaats in intieme kring. Emilienne Thienpont laat naast haar zoon ook drie kleinkinderen en een achterkleinkind na.
