‘Nemen als het moet, en geven als het kan.’ Dat is het motto van Imad Khalif. De Syriër kwam in 2016 naar België door de burgeroorlog in zijn thuisland. Zijn nonkel woonde hier al even, en hij en drie broers zijn hem achterna gekomen.
Imad had het de eerste twee jaar dat hij hier was heel moeilijk. “Ik ben een sociaal persoon en in Syrië kende ik veel mensen. Ik heb ook zeven broers en twee zussen, dus ik ben het gewend om omringd te zijn door andere mensen. Het eerste jaar dat ik hier was, woonde ik alleen, en toen voelde ik me eenzaam.”
“Ook financieel had ik het moeilijk”, legt hij uit. Hij kreeg een leefloon en dankzij de hulp van veel vrijwilligers, liefdadigheidsorganisaties en overheidsinstellingen kwam hij terug meer buiten.
Bredere kringen
Imad volgde een opleiding tot chocolatier en daarna nog één in brood en banket. Dankzij de lessen Nederlands leerde hij zich beter integreren in de maatschappij. “Intussen voel ik me beter en heb ik bredere kringen opgebouwd. Ik ben ook getrouwd en mijn vrouw is in verwachting van een tweeling.”
Na zijn opleidingen begon Imad aan een job in de horeca. Daar kon hij zijn sociale zelf zijn, maar toen corona kwam, moest hij een andere job zoeken. Hij werkte een jaar bij Volvo, maar keerde uiteindelijk terug naar zijn oude liefde: de horeca. Op 18 maart opende hij samen met zijn broer Ali het Syrisch grillrestaurant Liomoena in Sint-Amandsberg.
Maar de mensen die hem in die moeilijke periode geholpen hebben, zal hij nooit vergeten. “Ze hebben me onder meer advies gegeven en geholpen om een huis te vinden. Ik heb altijd geleerd dat je moet nemen als het nodig is, en geven als het kan. Dat is wat ik nu ook ga doen, zo lang het mogelijk is.”
Limoenavriend
In Limoena schenkt hij een gratis maaltijd aan wie het financieel moeilijk heeft, ongeacht afkomst en religie. “Echt arme mensen krijgen voorrang. Zij moeten gewoon een berichtje sturen via sociale media met ‘Limoenavriend ;)’, en dan zal ik contact met hen opnemen.”
Wie zo een berichtje stuurt, hoeft daarbij geen uitleg te geven. Imad vertrouwt erop dat alleen wie het kan gebruiken, de code zal inschakelen. “Waarom iemand in armoede leeft, is privé”, zegt hij daarover.
“Ik bel hen dan op en vraag met hoeveel en wanneer ze willen komen. Eens ze in het restaurant zijn, zeggen we er niets meer over, zodat het niet opvalt.” Dat wil Imad blijven doen zolang het financieel mogelijk is voor hem.
