De slagerij van Wim ligt in het centrum van Muizen, links naast de rijweg als je van de Stationsberg de Magdalenasteenweg afrijdt. In het gebouw waar Wim 36 jaar lang zijn stiel heeft bedreven, openden Clementine en Jef Ceulleers in 1931 een slagerij. Dertig jaar later namen de ouders van Wim, Marcel Geens en Suzanne Goris, de slagerszaak over.
“Het stond eigenlijk in de sterren geschreven dat ik hetzelfde beroep als mijn vader zou uitoefenen”, vertelt Wim. “Ik ben als het ware in de beenhouwerij van mijn ouders geboren. Ik heb gestudeerd aan het PIVA in Antwerpen, al moet ik toegeven dat ik van mijn vader de echte knepen van het vak heb geleerd. Na mijn legerdienst ben ik bij mijn ouders in de zaak gaan werken. Mijn moeder deed er de winkel, terwijl vader in het atelier voor de vleesbereidingen zorgde.”
Zijn ouders hebben bijna zestig jaar lang in de zaak gewerkt. “Mijn vader leerde de stiel bij slagerij Pepermans, hier vlakbij, in de August Lenaertsstraat. Ik herinner mij de vele tochtjes van mijn vader die, na het kappen en snijden in het atelier, met de bakfiets de bestellingen bij de klanten tot ver buiten Muizen aan huis ging leveren. Ik heb dat ook een hele tijd gedaan, maar dan met de auto”, lacht Wim.
(De tekst gaat verder onder de foto)
De slagerszoon nam in 1995 de zaak van zijn ouders over. “Maar mijn vader is hier blijven meewerken tot hij op z’n 77ste ziek is geworden. Mijn moeder heeft ook mee in de zaak gestaan tot drie weken voor ze vorig jaar is overleden”, gaat Wim verder. “Velen denken dat ik er de brui aan geef omdat mijn ouders zijn overleden, maar dat is niet zo. Het beroep van een ambachtelijke slager is hard werken. Mijn vader heeft mij dikwijls gezegd dat het slagersleven even heftig is als dat van een paracommando. Het aantal runder- en varkenskarkassen dat ik in mijn nek heb gelegd en op mijn rug heb getild, is niet te tellen. Ook dat laat zijn sporen na.”
Bijna alle vleeswaren werden in de zaak op een ambachtelijke wijze gemaakt. “Ik kan een heel lijstje opsommen, maar de gegeerde specialiteiten waren americain preparé, gehakt, boerenkoek en nootham, die ik zelf zoutte en rookte in een schouw die mijn vader in de zaak liet metselen toen ik zes jaar was. Maar onze topper was de frikadel. De slogan die mijn vader zaliger dikwijls gebruikte: ‘Een frikadel van bij Marcel is pico bel’. Daar kwamen ze zelfs ver buiten Muizen voor naar onze winkel. Hoe mijn vader dat hier ‘prepareerde’ is een geheimpje dat hij alleen aan mij heeft toebedeeld en dat ga ik aan niemand doorvertellen. De frikadel mag je ons uithangbord noemen.” (lacht)
(De tekst gaat verder onder de foto)
Hard labeur
De echtgenote van Wim is een verpleegkundige in het AZ Sint-Maarten in Mechelen en heeft zich nooit met de slagerszaak beziggehouden. “Een bewuste keuze”, vindt Wim. “Zij doet haar job heel graag.”
Waarom Wim er al op zijn 56ste mee stopt? “Het is hard labeur, zeker als je er alleen voorstaat. Ik klop hier lange dagen. Om zes uur ’s ochtend ben ik al met de bereidingen bezig en daarna sta ik in de winkel. Wanneer ik ’s avonds thuiskom, wacht nog een heleboel administratie, want van administratieve vereenvoudiging die de overheid zo beloofde, is nog weinig van in huis gekomen. Mijn zaak zelf is aan vernieuwing toe. Dat gebeurde voor het laatst in 1987. Maar die investeringen zie ik niet meer zitten. En nog een reden om de slagerij te sluiten: er staat geen derde generatie klaar om de winkel over te nemen. Wij hebben geen kinderen en mijn familieleden zijn andere wegen ingeslagen. Bovendien ben ik een beetje moe en heb geregeld rug- en nekproblemen. Dan is het tijd om te stoppen”, zegt Wim zelfverzekerd.
Dat het vet van de soep is voor de kleine buurtwinkels, wil Wim niet zogezegd hebben. “De gouden jaren tachtig en negentig komen niet meer terug. Om een nieuwe zaak op te starten, moet je financiële steun krijgen van ouders of familie. Anders wordt het moeilijk. Maar wie hard wil werken en niet elk uur dat hij bezig is wil gaat optellen, kan nog goed zijn boterham verdienen.”
(De tekst gaat verder onder de foto)
Wim Geens heeft in zijn zaak allerlei bizarre en mooie dingen beleefd. “Toeval of niet, maar begin deze maand heb ik een dief in mijn achterbouw betrapt. Die gast kwam zogezegd 40 kilogram stoofvlees bestellen voor een voetbalploeg. Na wat trekken en duwen heb ik kunnen voorkomen dat die er met mijn portefeuille vandoor is gegaan. Anderzijds heb ik hier eens een vrouwelijke klant aan de toog gehad die in haar bikini charcuterie kwam kopen. Dan gaan je wenkbrauwen wel even fronsen en denk je bij jezelf: ‘zit ik hier nu aan de Côte d’Azur?’ Het zijn de praatjes met de klanten, die ik bijna allemaal met naam ken, die ik ga missen: de ernstige verhalen die ik te horen kreeg en de grapjes en moppen die we aan de toog vertelden, blijven mooie herinneringen.”
Afterparty
Donderdag 30 november gaan de deuren van slagerij Geens definitief dicht. Voor hij zijn short aan de (vlees)haak hangt, wil Wim zijn klanten nog een keer extra verwennen. “Om mijn klanten allemaal te bedanken, nodig ik ze op vrijdag 1 december uit om vanaf 19u in zaal Rerum Novarum nog iets te komen drinken en om mijn lekkere vleesjes nog eens te proeven. Ze hebben dat allemaal verdiend.”
Welke richting Wim in het nieuwe jaar 2024 zal uitgaat, weet hijzelf nog niet. “Ik ga voor een parttimejob, maar niet in de vleessector. Ik zie wel wat er op mij afkomt. Voor de rest ga ik mij thuis amuseren in mijn tuin en een concertje meepikken van Bruce Springsteen op Rock Werchter, waar ik door de drukte in de slagerij nooit toe ben gekomen. Verre reizen zijn niet aan ons besteed. We laten onze labrador Flor niet graag achter. Er wacht mij eindelijk een normaal leven. Dat is zeker”, besluit Wim.
