MECHELEN – Drie jonge Mechelse horecaondernemers publiceerden gisteren een noodkreet op de sociale media. Zij doen een oproep om zo snel mogelijk duidelijkheid te krijgen over de heropstart van horecazaken.
Pia Indigne van koffiebar Beans, Miriam van Damme van Unwined en Ken Bekaert van Pinxtos slagen een emotionele noodkreet. Het bericht kon maandag al op heel wat bijval rekenen, zowel van collega’s als van klanten. Hieronder het bericht dat ze verspreidden.
Ik ben horeca. Ik ben een restaurant, café, ondernemer en kleine zelfstandige. Sinds kort ben ik ook uitgeroepen tot crisissector.
Maar bovenal ben ik een kameleon. Ik organiseer takeaways. Ik zoom met mijn personeel om de moed en de teamspirit erin te houden. Ik tracht financieel de schade te beperken, en de band met mijn klanten, dat spreekt voor zich, blijft voorop staan. Altijd en overal. Zelfs nu dat niets wat ik doe rendabel is en de kosten blijven oplopen. Ook nu. Ik hou vol en leef op hoop.
Maar mijn hoop is niet onuitputtelijk.
Veiligheidsraad na veiligheidsraad zie ik diverse sectoren de activiteiten hervatten. Behalve de horeca. Voor mij is er tot op vandaag geen enkel concreet perspectief. Ik wil niet opgeven, uit liefde voor mijn vak en mijn klanten. Maar week na week draai ik verlies en dat hou ik niet langer vol.
Toch blijf ik antwoorden met een mopje als mensen vragen wanneer ik opnieuw open mag. Ik weet dat het niet voor 8 juni zal zijn, maar ik heb geen idee voor wanneer dan wel. En ik heb tijd nodig, op z’n minst twee weken.
Moet ik plexiglas bestellen en wanden op maat laten maken? Mijn Btw-tarieven aanpassen? Laat ik een ander menu drukken? Mogen er mensen binnen zitten? Zal ik bijkomende terrasmeubelen voorzien? Overleggen met het stadsbestuur over extra terrasruimte? Zal iedereen tegelijk bij mijn leveranciers bestellen? Hoeveel eten voorzie ik? En wat met het aantal personeelsleden? Zet ik een reservatiesysteem op poten? En hoe regel ik mijn huur?
Geen idee.
Terwijl in de buurlanden, zelfs in de zwaarst getroffen regio’s, exit-strategieën in werking treden en ik mensen op terrasjes gezellig zie genieten, kijk ik maar mijn lege zaak. Geen enkel perspectief. Nul. Ik ben dankbaar voor de steunmaatregelen die mijn richting uitkomen, maar het is tijd voor een plan. Ik wil weten waar ik aan toe ben. Voorbereidingstijd. Een concrete datum op korte termijn. Opnieuw opstarten kost geld en is meer dan gewoon de deur openzetten. Hoe langer men wacht, hoe minder horeca er over zal blijven.
Ik ben er nu (nog) klaar voor.
