Maité neemt me mee naar de eerste verdieping van haar zaak. Die is ingericht als lunch- en tearoom. Op de benedenverdieping verkoopt ze haar eigen schoenen- en kledingcollectie. Maité en haar vriend Didier trokken voor de inrichting ervan op schattenjacht langs kringwinkels. Het resultaat is opmerkelijk. Ik kijk mijn ogen uit bij zoveels moois. Dit is duidelijk een zaak met een ziel. Op de achtergrond zorgen tijdloze hits van Elvis Presley en Frank Sinatra voor de soundtrack bij dit interview.
“Ik ben altijd al iemand ambitieus geweest. Ik kon het bijvoorbeeld niet hebben dat mijn buurmeisje sneller zonder hulpwieltjes kon fietsen dan ikzelf.”
Maité Reybrouck
Likoké
Tot voor enkele maanden kende Maité Mechelen niet eens. “Ik kom uit Damme. Hoe ik hier terecht gekomen ben? Ik ben verliefd geworden op iemand uit Mechelen. De liefde kent geen grenzen…”
Maité studeeerde aan de bekende hotelschool Ter Groene Poorte in Brugge. “Ik wilde heel graag sommelier worden. Ik ben altijd al iemand ambitieus geweest. Ik kon het bijvoorbeeld niet hebben dat mijn buurmeisje sneller zonder hulpwieltjes kon fietsen dan ikzelf. Ik kreeg op de hotelschool de gelegenheid om stage te doen bij een aantal sterrenrestaurants zoals Hertog Jan, De Pastorale en De Karmeliet. Nadat ik afgestudeerd was ging ik in Frankrijk wonen waar ik sommelier werd bij het restaurant Likoké van Piet Huysentruyt. Hij was heel ambitieus en wou zo snel mogelijk een Michelinster halen. We hebben het nog gerealiseerd ook. In mijn vrije tijd bezocht ik veel wijnboeren om nog meer kennis op te doen. Ik woonde en werkte er als 18-jarige met tien mannen.”
“Als je miljonair wil worden moet je een Belgisch restaurant openen in de States.”
Maité Reybrouck
Washington
In Likoké ontmoette Maité op een dag Bart Vandaele. Hij is de man van journaliste Greet De Keyzer en heeft een aantal horecazaken in New York en Washington. “Ik dacht… hmm interessant. Aan het einde van de avond trok ik mijn stoute schoenen aan en vroeg ik hem in ’t Westvlaams: “Seg, zoeke gij niemand voor in u restaurant?” Ik wist dat men in Amerika niet de hotelscholen heeft zoals in België. Europeanen en vooral Belgen worden daar op handen gedragen in de horeca. Amerikanen eten graag onze keuken, maar ze kennen er niks van. Als je miljonair wil worden moet je dus een Belgisch restaurant openen in de States. Na het seizoen in Frankrijk ben ik naar mijn ouders in Damme gereden. Ik zei tegen mijn moeder dat ze meteen mocht beginnen wassen want dat ik naar Washington wou vertrekken.”
Stewardess
Maité had een fijne tijd in de Verenigde Staten en leerde er veel bij. Ze was 19 jaar en ze woonde in Amerika. “Dat was ‘living the life’. Ik verdiende niet veel geld maar ik had kost en inwoon. Door een zware val op mijn knie moest ik echter vroeger dan voorzien terugkeren naar België. Op hetzelfde moment ging ik uiteen met mijn toenmalige partner. Dat hakte er in bij mij. Ik viel zelfs een beetje in een zwart gat. Dat kon mijn ambitieuze ik natuurlijk niet verdragen. Ik wou voortdoen. Ik was op dat moment 21 jaar en besloot om een versnelling lager te schakelen en stewardess te worden. Zo kon ik nog steeds de wereld zien maar had ik toch ook een thuis om naar terug te keren.
Ik heb vijf jaar lang met hart en ziel voor Brussels Airlines gewerkt. Ik heb veel verschillende culturen kunnen opsnuiven en veel mensen leren kennen. Ik bleef nooit op hotel zitten, ik trok de stad in. Maar op mijn 23ste voelde ik dat ik een beetje creativiteit miste in mijn job.”
“Ik dacht meteen: als die mij een compliment geven dan moet ik daar misschien iets mee doen.”
Maité Reybrouck
Insectenbeet
Op een bepaalde dag was Maité ’s avonds uitgenodigd op een trouwfeest van een goeie vriendin. Ze was die dag echter nog aan het vliegen en dus moest alles heel snel gaan. “Ik had afgesproken dat iemand mij zou komen oppikken op de luchthaven. Toeval wil dat ik die dag in Manchester op mijn slippers door een park wandel en dat ik gestoken wordt door een bij. Ik ben heel allergisch aan insectenbeten. Mijn voet begon meteen op te zwellen. Wat een ramp want nu kon ik niet meer in mijn schoenen voor het trouwfeest. Ik ben dan in Manchester een soort van bommaschoenen gaan kopen waar ik wel nog in kon. Ze waren zo lelijk dat ik besloot om ze op mijn hotelkamer te pimpen. ’s Avonds op het trouwfeest komen er twee vrouwen naar mij. Ze vroegen mij waar ik die schoenen gekocht had. Het waren twee dames die voor modemagazines werkten. Ik dacht meteen: als die mij een compliment geven dan moet ik daar misschien iets mee doen.”
“Ik heb soms wat last van het zwart-wit-syndroom.”
Maité Reybrouck
750 paar schoenen
Een dag later reed Maité met een gigantische kater naar de Action waar ze een tekenblok, stiften en kleurpotloden ging kopen. “Ik ben beginnen tekenen. Een stomme insectenbeet had ervoor gezorgd dat ik begon met mijn eerste schoenencollectie ‘Atelier Maité’. Ik vond een bedrijf in Portugal dat de schoenen wou produceren zoals ik ze wou. Dat duurde een tijdje want ik wou geen toegevingen doen. Ik heb soms wat last van het zwart-wit-syndroom. Maar uiteindelijk belde ik op een dag naar mijn moeder met de boodschap dat er een vrachtwagen op komst was met 750 paar schoenen. Nu moest ik ze nog verkocht krijgen. Ik ben dan een webshop gestart. Na enkele maanden kon ik een deal sluiten met een bekende webshop uit Nederland die in heel Europa zaken deed. Opeens verkocht ik schoenen in Nederland, Frankrijk en in Duitsland. Ik combineerde dat met mijn job als stewardess. Uiteraard werd die combinatie moeilijker en moeilijker. Ik besloot om mijn job bij Brussels Airlines op te geven en om naast de schoenencollectie ook met een kledinglijn te starten.”
Lasagne van de Aldi
En toen kwam corona. Maité had geen werk meer. Ze kreeg ook geen overheidssteun omdat ze zelfstandige in bijberoep was. “Daar stond ik dan. Zonder geld. Ik heb toen heel veel zwarte sneeuw gezien want ik had al mijn centen in mijn zaak gestoken. Ik had geen rotte bal meer. Ik ging lasagne van 2,38 euro kopen in de Aldi. Ik verdeelde die dan in vier stukken zodat ik er een paar dagen van kon eten. Toch kon ik het niet opbrengen om weer voor een baas te gaan werken. Ik heb wel een paar keer gesolliciteerd hoor. Gewoon om uit de shit te geraken. Maar meestal wilden ze mij niet omdat ik veel te ambitieus was. Ze voelden dat ik nooit lang zou blijven. Achteraf bekeken hadden ze gelijk.”
“Twintig tips om rode lippenstift aan te brengen. Dat had ik geleerd als stewardess.”
Maité Reybrouck
Tien tips om je kleerkast uit te mesten
Maité vroeg zich af wat ze wél kon doen terwijl haar schoenen en kleding niet geproduceerd konden worden omdat de fabrieken in lockdown waren. “Ik dacht: ik kan nog altijd service bieden. Dus ben ik beginnen filmpjes maken. Bijvoorbeeld met tien tips om je kledingkast uit te mesten. Twintig tips om je rode lippenstift aan te brengen. Dat laatste had ik geleerd als stewardess. De mensen vonden het leuk. Wellicht voor een stuk door mijn Westvloams accent. Men vroeg mij zelfs of ik advies kon geven bij het shoppen of om styling te doen. Dat werkte. Ik kon tenminste weer mijn telefoonrekening betalen. Ik vond mijzelf een goeie stylist maar tegelijkertijd wist ik dat het beter kon. Ik wou niet alleen particulieren, maar ook bedrijven en magazines helpen met stijladvies.”
Amsterdam
En dus ging Maité terug naar school om zich te bekwamen. Ze trok naar Amsterdam om een styling- en kunstopleiding te volgen. “Ik woonde er in een kamertje van vier vierkante meter. Ik betaalde er 550 euro per maand voor. Bovendien had ik weinig tijd om een bijbaantje te doen. Ik sliep op een matras op de grond. Maar ik moest en zou styliste worden. Op een gegeven moment zie ik op facebook een oproep van een bekende Nederlandse band die een stylist met ervaring zochten. Ik liet weten dat ik vrij was en dat ik dat wel zag zitten. Ik kreeg uiteraard de vraag of ik ervaring had. “Jaja” antwoorde ik. Toen vroegen ze mij om mijn portfolio te tonen. Shit, dat had ik niet. Dus maakte ik maar een fake portfolio met beelden van internet. Da’s foei, maar de slimmen leven met de dommen zeg ik altijd. Men vond mijn portfolio top en ik mocht de band stylen. Ik kreeg 3000 euro voor drie dagen.”
“Ik had daar eigenlijk het geld niet voor maar ik vond een Visakaart die nog werkte.”
Maité Reybrouck
Huurauto
Maar er was nog een probleem. Maité had na een maand in Nederland uiteraard geen enkele connectie met winkels of merken die kleding wilden uitlenen voor de styling. “Ik vroeg eerst aan mijn medestudenten om mij te helpen. Maar die waren alleen maar jaloers. Ik wist meteen dat ik alles zelf moest doen. Ik ben dan als een zot beginnen rondbellen. Ik huurde een auto om alle kleren te transporteren. Ik had daar eigenlijk het geld niet voor maar ik vond een Visakaart die nog werkte. Ik kreeg uiteindelijk alles geregeld en mijn opdrachtgever was heel tevreden. Ik kreeg de ene opdracht na de andere. Ik postte de foto’s op mijn instagramaccount en plots kreeg ik ook vragen voor personal styling. Zo doe ik nu de styling van een Belgische politica en van topvrouwen uit het bedrijfsleven.”
‘Liefste Maité. Het is 17 november 2030. Vandaag open je je derde boetiek.’
Maité Reybrouck
Mechelen
Anderhalf jaar geleden leerde Maité haar vriend Didier kennen. “We zijn echter nog maar zes maanden een koppel want Didier was nog getrouwd. Voordien waren wij gewoon heel goeie vrienden. Hij is heel creatief en dus belden wij vaak met elkaar. Ik heb wel altijd gedacht: die jongen moet het geen twee keer vragen. Maar een relatie was geen prioriteit voor mij. Ondertussen besloot Didier om te scheiden, gelukkig in alle vriendschap, en werden wij een koppel. Daar zat ik dan in Amsterdam met een lief in Mechelen. Ik was het beu om op dat kleine kamertje te zitten. Toen er een stylingopdracht wegviel omdat ik duurder was als iemand anders, had ik er genoeg van. Ik kwam naar België en we vonden dit huis dat voordien van de broer van Didier was. Ik had Mechelen nog nooit gezien. Ik was niet alleen meer verliefd op Didier maar ook op dit pand. We hebben het helemaal ingericht volgens onze stijl.”
Toekomstbrieven
Maité Reybrouck is zonder twijfel een van de meest fascinerende mensen die ik ooit sprak. Haar vastberadenheid en haar drang om te slagen als ondernemer zijn voor mij ongezien. Zelf noemt ze het een dierlijke drang. Als je echt iets wil, dan kan je het. “Je moet wel the balls hebben. Ik zou mijn leven geven voor mijn zaak. Dit is mijn baby, mijn droom, mijn alles, … kortom het allerbelangrijkste. Hoe ik de toekomst zie? Ik wil graag bekend worden. Niet om wie ik ben, maar vooral om wat ik doe. En misschien moet ik ooit nog eens een boek schrijven over mijn leven. Nu schrijf ik veel toekomstbrieven aan mezelf. Ik heb er vanmorgen nog een geschreven. ‘Liefste Maité. Het is 17 november 2030. Vandaag open je je derde boetiek.’”
