Al bijna zeven jaar woont en werkt Julie Verlinden in New Orleans, de stad die wereldwijd bekend is om haar Mardi Gras, haar levendige muziek- en nachtleven en haar culturele smeltkroes met Franse, Spaanse, Afrikaanse en Angelsaksische invloeden. Maar het waren niet die facetten die Julie naar de VS deden verhuizen, wel de liefde voor een jazzmuzikant.
“Mijn hele immigratieproces heeft even geduurd. De VS zijn behoorlijk streng op dat vlak. Het is alleen dankzij mijn snelle huwelijk met een Amerikaan dat ik hier officieel kon werken. Eerst kreeg ik een voorlopige verblijfs- en werkvergunning voor vijf maanden, dan heeft het nog ongeveer een half jaar geduurd voor ik midden 2017 mijn green card kreeg voor permanente residentie. Intussen heb ik die vernieuwd en is ze geldig voor tien jaar.”
Kajakken in het moeras
In België was Julie net voltijds begonnen als zelfstandige fotografe, een beroep dat ze ook in haar nieuwe thuisstad wilde voortzetten. Maar als nieuwkomer een eigen business opbouwen, dat vraagt tijd, inspanning en doorzettingsvermogen.
Lees ook: Wie droomt van Spaanse villa, kan in Mechelen terecht
“Ik had hier totaal geen netwerk. Via mijn – intussen ex – echtgenoot kon ik in de muziekwereld wat fotografiewerk doen, zoals albumcovers en portretten. Daarna heb ik vooral met andere fotografen contacten gelegd. Voor huwelijken bijvoorbeeld wordt hier vaak een tweede fotograaf ingeschakeld. Of ze gaven mij klanten door als ze zelf niet konden of de aanvragen niet bij hun stijl of expertise pasten. Ik heb ook hier en daar wat advertenties geplaatst – al was dat zeer beperkt – en mijn website en social media uitgebouwd. Ik verkoop mijzelf niet graag, maar in eerlijke marketing geloof ik wel, daar kom je op lange termijn volgens mij het verst mee. Het past ook het best bij mijn documentairestijl-familiefotografie.”
In die eerste jaren kwam er nog een verrassende bijbaan bovenop. “Kajakgids in de swamps, de moerasgebieden in de Mississippi-delta. Met mijn bachelor in toerisme, talenkennis en enthousiasme heb ik de zaakvoerder kunnen overtuigen, ook al had ik weinig kajakervaring en was ik nooit in zo’n swamp geweest (lacht). Maar ik heb het allemaal geleerd en het was fantastisch om te doen. Door enerzijds meer fotografiewerk en anderzijds rugklachten heb ik die dagelijkse gidstoers moeten stopzetten, maar ik kom er nog geregeld voor landschapsfotografie.”
Geen uitkeringen, amper ziekteverlof
Drukkend hete moerassen met alligators – “best brave dieren als je ze met rust laat” – zijn niet het meest avontuurlijke aspect van het leven als kleine zelfstandige in Louisiana. De grootste risico’s situeren zich op heel andere domeinen. “Ik betaal hier minder sociale bijdragen en taksen dan in België. Maar daartegenover staat dat er geen sociale zekerheid is: werkloosheidsuitkeringen bestaan niet op het niveau van België, je hebt amper pensioenopbouw en ziekteverlof is beperkt tot een handvol dagen per jaar, daarbuiten is alles voor je eigen rekening. Louisiana is een zogenaamde at will-staat: werknemers kunnen ontslag nemen én krijgen zonder enige opzeg en zonder enige verklaring. Publiek onderwijs is dramatisch slecht, maar voor een private school betaal je meer dan tienduizend dollar per jaar, al vanaf de kleuterschool.”
“Wie kan, probeert zich in te dekken met privéverzekeringen. Maar door de veel te lage minimumlonen, lukt dat niet voor iedereen en gaan velen dus door het leven zonder ziekteverzekering Je zult er van verschillende mensen verschillende meningen over horen, maar persoonlijk ben ik meer voorstander van het systeem in België. Hier heb je een niveau van onzekerheid dat je je niet kunt voorstellen als je er zelf niet in zit. Tenzij je al veel verdient of echt rijk geboren bent, kan het enorm snel enorm fout gaan. Van een redelijk comfortabel leven naar armoede in amper een paar maanden, bijvoorbeeld als je kanker krijgt en vervolgens ontslagen wordt en hoge medische kosten hebt. Die onvoorspelbaarheid went voor een stuk, maar nooit helemaal. Op voorhand had ik niet kunnen inschatten hoe extreem het was. Maar nu ik er ben en mijn zaak als zelfstandige heb uitgebouwd, wil ik dat ook niet zomaar meteen opgeven.”
Wat ook meespeelt: de “unieke plek qua cultuur en natuur” die New Orleans is en die Julie blijft intrigeren. “De stad zelf is qua grootte een beetje vergelijkbaar met Antwerpen, heel bevattelijk en compact. Ik hou ook van het warme klimaat, nu is het al zo’n 35 graden. Voor mij als fotografe zijn er veel opportuniteiten. Mensen komen speciaal naar hier voor hun huwelijk, er zijn de prachtige landschappen als decors, en dankzij de mond-tot-mondreclame in zo’n relatief kleine stad kan ik veel familiefotografie doen.”
Zomerfotografie in België
Als in de zomer de opdrachten voor Julie wat stilvallen, door de hitte, orkanen en een gebrek aan feestdagen waar de Amerikanen zo op gericht zijn, komt ze enkele weken terug naar België. “Dan probeer ik hier wat fotoshoots te doen. Het is natuurlijk ook een moment om mijn vrienden en familie terug te zien. Ik blijf een heel sterke band met België houden, maar na al die jaren voel ik dat ik een stukje Amerikaanser geworden ben. Je evolueert mee met de plek waar je woont en werkt. Als ik van New Orleans naar België vertrek, ga ik niet ‘op reis’ maar ‘naar huis’. En bij mijn terugkeer naar New Orleans zeg ik net hetzelfde.”
julieverlindenphotography.com. In augustus doet Julie Verlinden ook familiefotografie in België, meer info vind je hier
