De ondernemer wilde de sluiting eerder al wereldkundig maken, maar toen was er plots café Boesjkammeree dat de deuren sloot. Eind vorige week maakte Dirk Labordery het nieuws op sociale media dan bekend. “Na 22 fantastische en succesvolle jaren was de motivatie een beetje weg en dan moet je stoppen. Het is het tijd voor iets anders, voor een nieuwe uitdaging. Ik keer terug naar mijn oude liefde, de luchthaven. De komende maanden shaken we onze laatste cocktails”, vertelt Dirk.
Hij was nog een dertiger toen hij in mei 2001 met zijn toenmalige partner Carine Geenens de cocktailbar op de Steenweg opende. “We woonden in Londen en telkens we in Mechelen kwamen, misten we een zaak zoals Barramundo. Het uitgaansleven stelde in die periode weinig voor. Haast iedereen verklaarde ons gek dat we zo’n zaak in Mechelen wilden openen. ‘In Mechelen? Zou je dat wel doen?’ was steevast de reactie”, blikt Dirk terug.
Maar hij en Carine zetten door. De eerste lougebar in de Dijlestad was een feit. Dankzij hun zaak ontdekten talloze Mechelaars en inwoners uit de rand een nieuwe manier van uitgaan: cocktails, chill-out zetels om in neer te ploffen na een drukke werkweek én trendy loungemuziek zorgden instant voor een vakantiegevoel.
Discotheken
Barramundo groeide uit tot een succes en werd een icoon in het Mechelse uitgaansleven. Eerst breidde de zaak uit met een bovenverdieping, daarna achterin en vervolgens met een terras. Zo is er plek voor makkelijk 180 mensen. “Veel klanten kwamen hier samen om daarna af te zakken naar discotheken zoals Carré en La Rocca. Dat zie je vandaag minder, ook al omdat veel van die tenten verdwenen zijn”, zegt Dirk.
Het uitgaansleven zag hij gaandeweg veranderen. De legendarische feestjes van vroeger zijn er amper nog. “Buren klagen sneller over geluidsoverlast. Het nachtleven gaat er niet op vooruit. Om 3u ’s nachts is vrijwel alles gesloten. Mechelen is meer een stad geworden die overdag leeft, met veel koffie- en lunchbars.” Corona speelde ook mee. “Van het ene moment op het andere had ik plots veel tijd. Ook voor mijn gezin, en daar heb ik wel van genoten”, vertelt Dirk.
Nu hij een rijpe vijftiger is, begon ook het weekendwerk door te wegen. “Je werkt op vrijdag en op zaterdag, maar ook op zondag moet je even bekomen. Ik heb dit altijd graag gedaan, maar de motivatie begon te verminderen”, zegt Dirk. Toen een projectontwikkelaar aanbood om zijn pand te kopen, was het plaatje rond. “Ik ben 57. Ik word er niet jonger op. Als ik in mijn leven nog iets anders wil doen, is het nu of nooit.”
Toch wilde Dirk Labordery er geen abrupt afscheid van maken. “Ik zou niet willen dat mensen denken dat we failliet zijn. Daarom gaan we nog enkele maanden door. Op die manier kunnen we op een leuke en mooie manier afscheid nemen. Klanten, ook die van vroeger, hebben de kans om nog eens langs te komen en herinneringen op te halen”, vertelt Dirk.
