Lierenaar Chris De Pooter studeerde Licentiaat Toegepaste Economische Wetenschappen aan het RUCA in Antwerpen en ging eerst aan de slag bij de financiële dienst van bierbrouwer Maes Pils in Waarloos. Maar de veiling was voor hem geen onbekend terrein. “Vanaf mijn 16de heb ik zes jaar op rij op de Mechelse Tuinbouwveiling vakantiewerk gedaan. Als jonge gast had ik centjes nodig. Ik reed tijdens de zomervakantie alle dagen met de fiets van Koningshooikt naar Katelijne en leerde er zowat alle afdelingen kennen: kisten stapelen, paletten in elkaar timmeren, administratie, laden en lossen van bakken groenten, tot het spoelen van pinten in de kantine. Er werkten toen vijftig mensen op de veiling. Iedereen kende iedereen”, zegt De Pooter.
Toenmalig directeur en medestichter van de MTV, Frans Op de Beeck, zocht in 1983 iemand die hem kon bijstaan in zijn werk, en dan nog liefst iemand die met een computer kon werken. “Ik ben gaan solliciteren op een zondag, want in de week moet er gewerkt worden”, hoor ik Op de Beeck nog zeggen. “Op mijn 25ste ging ik bij de MTV aan de slag en werd er letterlijk voor de leeuwen gegooid. De directeur herstelde van een hartinfarct en ik moest voor de organisatie zorgen van het bezoek van de Oostenrijkse minister van landbouw aan de veiling”, vertelt Chris.
Maar het echte werk kwam er met de fusie van MTV met de Centrale voor Glasgroenten (CVG), die op dezelfde site gevestigd was?
Chris De Pooter: “De boodschap van Frans Op de Beeck was dat we moesten samenwerken. Een visie die ik deelde, maar die niet in een handomdraai kon worden gerealiseerd. Na gesprekken, die enkele jaren aansleepten, is de fusie tot Vennootschap Mechelse Veilingen er in 1993 toch gekomen. Dat was voor Frans het moment om te vertrekken. Toen Louis Selleslaghs de overstap maakte naar Europool Systems werd ik algemeen directeur van de veiling met meer dan 3.000 producenten.”
Dat waren geen gemakkelijke jaren?
“Ik heb een managementteam rond mij gebouwd met Jos Van Dessel, intussen ook al met pensioen, voor de commerciële business. We zaten in de flow van de ‘goeie jaren’, tot de tomaat in een zware crisis terechtkwam. De omzet daalde, tomaten zijn massaal vernietigd, producenten kwamen in opstand. Velen gingen zelfs failliet. De veiling kwam onder druk te staan. In Nederland schaften ze zelfs de klokverkoop af. We hebben drie jaar moeten knokken om de stabiliteit te behouden. De klokverkoop is met de jaren gemoderniseerd, maar is altijd gebleven. Dankzij de klokverkoop behoudt de veiling haar overwicht in de concurrentie onder de kopers.”
Katelijne is nog steeds de ‘tuindersgemeente’, maar het aantal tuinders daalt elk jaar?
“Toen we in 2000 ons vijftigjarig jubileum vierden, zaten we nog met meer dan drieduizend producten aan de feesttafel. Daarna onderging de tuinbouw een hele omwenteling: de vollegrond ging achteruit en er barstte een revolutie los in de teelttechnieken. Vooral de serreteelt groeide sterk, maar daar stonden dikwijls zware investeringen tegenover. Vele tuinders konden dat niet aan. Er was ook bijna geen opvolging. Ander fenomeen is dat we stilaan volgebouwd geraken en een tuinder die geen ruimte krijgt, kan het vergeten. Dat is heel spijtig.”
De tuindersstiel dat is veel handenarbeid. Blijft dat zo?
“De voorbije jaren hebben we een aantal fusies doorgevoerd. Ons aanbod van groenten en vooral fruit is enorm toegenomen. Op de veiling zijn er vandaag 170 verschillende producten. Alles wat in ons land groeit ligt onder één dak op de site in Katelijne. Daar zorgen zo’n 950 producenten voor. Maar de volgende stap in de evolutie van de tuinbouw is de automatisering van de arbeid. Onze tuinders vinden onvoldoende mensen om te planten, te oogsten, groenten te kuisen of fruit te plukken. De robot duikt her en der op, maar zal in de toekomst nog meer zijn stempel drukken in de tuinbouw. Er zijn nu al prototypes voor het plukken van aardbeien, peren en appelen. Zo’n machine rijdt dag en nacht. Alweer staan tuinders voor grote investeringen. Ik denk dat we binnen dit en vijf jaar nog 500 professionele groente- en fruittelers gaan overhouden.”
Kwaliteit is de troef van de veiling?
“Dat is en zal ook de grootste troef blijven waar we de buitenlandse concurrentie de loef mee kunnen afsteken. 70% van onze omzet gaat naar het buitenland. Frankrijk is onze grootste klant, gevolgd door Duitsland, Spanje, Nederland en Italië. 30% van onze verkoop blijft in ons land. Zo’n 85% daarvan gaat naar supermarkten, de rest naar de plaatselijke markten en de lokale winkelier.”
Wat maakt jou bang voor de toekomst van de tuinbouw?
“We gaan moeten zorgen dat de tuinder in de toekomst nog de ruimte krijgt om in onze basisbehoefte – waar voedsel toch bij hoort – te voorzien. Dat moet in samenspraak gebeuren met de natuurbeheerders, want we hebben de natuur evenzeer nodig om in te leven. Maar van een bos en bomen alleen kan je niet eten. Ook gezond eten blijft een noodzaak. We eten nog te weinig groenten en fruit, maar te veel fastfood.”
Je hebt de veiling van weleer zien veranderen?
“Op veel vlakken. Neem de raad van bestuur in mijn beginjaren. Bij de vergaderingen stonden de sigaren op tafel en alle bestuurders hadden hun mooiste das en hun beste kostuum aan. De sigarettenrook is vandaag wel uit de vergaderzaal verdwenen, en het zomerse maatpak is bij velen een korte broek geworden. Niet dat ik daar wat op tegen heb. Maar het tijdsbeeld is danig veranderd, ook op de veiling. De veiling was toen op zaterdag open. Ze kwamen hier op zondagvoormiddag nog groenten opladen. De veiling was toen alleen op kerst- en nieuwjaarsdag gesloten. Dat is zo geweest tot de fusie met de CVG.”
Je hebt 40 jaar op de veiling gewerkt. Hoe kijk je er nu op terug?
“Ik heb de job hier altijd graag gedaan. Carrière maken is vaak toeval in het leven. Ik heb geluk gehad. Ik leerde mensen kennen toen ik hier als jonge snaak vakantiewerk kwam doen. In mijn job heb ik de wereld rond gereisd.”
Wat ga je als gepensioneerde directeur zoal doen?
“Ik ga wat opleidingen kunstgeschiedenis/talen volgen in het volwassenenonderwijs. Sinds enkele maanden ben ik opa geworden en daar hoort wekelijks een dagje babysitten bij. Mogelijk ga ik ook wat vrijwilligerswerk doen in een woonzorgcentrum of bij een voedselbank. Dat zie ik wel zitten. Wandelen en wat cultuur meepikken staat ook in mijn agenda. Af en toe eens een reisje, maar niet te veel. Ik heb beroepshalve een groot deel van de wereld gezien. Het mag nu wat rustiger worden.”
