Op vrijdag sluiten we de week van ‘Made in Mechelen’ af met een eigenzinnige terugblik op de voorbije dagen of een vooruitblik op de komende week. Hoofdzaak of bijzaak, het maakt niet uit.
Een van de adviezen die de Nederlandse auteur Rutger Bregman meegeeft aan het einde van zijn bestseller ‘De meeste mensen deugen’, is om niet meer naar het nieuws te kijken. Ik moet toegeven dat hij daar een punt heeft. Want wie de voorbije week wél naar het nieuws keek is wellicht overtuigd geraakt van het tegenovergestelde. Na de kleurencode-komedie, de zoveelste episode in de Arizona-annalen en het aborteren van een nieuwe abortuswet, is het voor een normaal mens moeilijk te geloven dat onze beleidsmakers wél deugen.
Ach, in een coronaloos jaar zou ik misschien nog gniffelend hebben toegekeken op de spelletjes in het kleuterklasje van het Parlement. Maar in een periode waar het water bij duizenden ondernemers tot aan de lippen staat, maakt het mij boos.
Weet je waarom? Omdat die ondernemers tegenwoordig ook met kleurtjes werken. Tegen beter weten in proberen ze namelijk permanent buiten de lijntjes te kleuren om hun bedrijf toch maar overeind te houden. Ze starten een webshop, ze ontwikkelen nieuwe producten, ze boren nieuwe markten aan, ze werken samen met collega’s, … kortom ze zoeken creatieve oplossingen om hun boekhouding terug van rood naar groen te laten gaan.
En weet je wat nog een groot verschil is tussen de Industriestraat of de Winkelstraat en de Wetstraat? Onze ondernemers slagen er wél in om coalities te smeden. Ze zetten hun principes en eigen belangen aan de kant en doen dat wat goed is voor hun bedrijf en voor hun klanten.
En ja, zelfs dan dringt een abortus zich soms op. Als het echt niet anders gaat moeten ze afscheid nemen van een aantal van hun medewerkers. Zelfs al werken die al langer dan 20 voldragen zwangerschappen voor het bedrijf. Wees maar zeker dat ondernemers zo’n beslissing niet lichtzinnig nemen. Het doet hen veel pijn en het blijft een litteken dat ze eeuwig meedragen.
Dàt maakt mij boos. Zijn onze beleidsmakers dan zo wereldvreemd dat ze halsstarrig blijven vasthouden aan partijpolitieke spelletjes? Denken ze hun kiesvee te kunnen paaien door hier en daar wat premies in het rond te strooien? Onderschatten ze ons zo erg dat ze liever met kleurtjes werken dan met duidelijke taal?
Eén ding weet ik wel zeker. Als ze nog lang met die kleurtjes blijven spelen blijft er straks, bij een nieuwe verkiezing, alleen nog het zwart over.
