Op vrijdag sluiten we de week van ‘Made in Mechelen’ af met een eigenzinnige terugblik op de voorbije dagen of een vooruitblik op de komende week. Hoofdzaak of bijzaak, het maakt niet uit.
Ik moest twee keer kijken om het te geloven. De briefjes waren mooi glad, ontdaan van alle rimpels. Dat was ongetwijfeld het gevolg van een drie maanden durend verblijf in mijn portefeuille. Maar wat mij nog het meest opviel was dat het er nog altijd even veel waren – of weinig, het is maar zoals je het bekijkt – als toen ik ze laatste keer aanraakte op vrijdag 13 maart. Twee van vijf, ééntje van tien en eentje van twintig. Precies zoals ik het me herinnerde.
Maandag 8 juni staat vanaf nu geboekstaafd in mijn persoonlijk geschiedenisboek als de eerste keer sinds bijna drie maanden dat ik terug écht geld aanraakte. En vooral… de eerste keer in heel die tijd dat ik het ook gebruikte waarvoor het bedoeld is.
Maar laat het ons niet hebben over banale feiten uit een nog banaler mensenleven. De reden waarom ik mijn geld bovenhaalde is veel belangrijker. Het was namelijk de eerste dag dat de café’s weer open gingen. En ik was het zowaar bijna vergeten, maar dat is tegenwoordig nog de enige plaats waar men nog écht geld aanvaardt.
En, voor dat u het zich afvraagt, neen, ik ben geen gepatenteerd caféloper. Integendeel zelfs, de kans dat u mij op een weekdag in een café ziet is zo goed als onbestaande. Ware het niet dat ik hier was in opdracht van de krant – ‘Ga maar eens kijken hoe de cafébazen en de klanten zich voelen de eerste dag na de coronasluiting’ – dan had ik dit historisch moment met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid zelfs gemist.
Maar toen ik er toch was, heb ik er echt van genoten. Zelfs de geur van ontsmettingsmiddel en de plexiglazen wanden konden daar niets aan veranderen. Ik genoot van de goesting in de ogen van de cafébaas. Ik genoot van de deugddoende zucht nadat een caféklant voor de eerste keer sinds maart een slok nam van een fris getapte pint. En ik genoot er van om nog eens écht geld uit te geven.
Noem mij ouderwets, maar de cijfers op een betaalterminal zijn maar cijfertjes. Die zijn voor mij verbonden aan supermarkten, Mc Donalds’en of restaurants. Maar in een café, daar betaal je met écht geld. Punt uit ! Net zoals je destijds een lief alleen in het echt kon ontmoeten, zonder ze eerst naar rechts te moeten swipen.
