In de schaduw van de Sint-Romboutstoren was patisserie Vanderbeek een begrip in Mechelen en daarbuiten. De taartjes, de pain à la grecque of de petitfours waren om van te smullen. Meer dan 250 jaar ging de traditie terug, maar eind juni vorig jaar hebben Michel en zijn echtgenote Ann daar na 32 jaar een streep onder getrokken. “Er moesten investeringen gebeuren en ik had geen opvolgers. Daarom hebben we beslist om in schoonheid te eindigen”, zegt Michel.
Lees ook: Banketbakkerij Vanderbeek stopt na 256 jaar en zeven generatiesWat hij daarna zou gaan doen, daar had de patissier vooraf niet al te veel bij stilgestaan. “We waren dag in dag uit met die zaak bezig. De eerste maand na de sluiting had ik vooral een vakantiegevoel en de tweede maand voelde al een lange vakantie. Al begon het daarna toch een beetje te kriebelen. Ik voelde me nog te jong om niets te doen”, vertelt de vijftiger.
“Stress was niet meer aan mij besteed”
Vanderbeek kreeg vrijwel meteen aanbiedingen om bij collega’s te gaan werken. “Maar wat ik niet wilde, wist ik heel goed en dat was opnieuw aan de slag gaan in de sector. Ik was heel graag patissier. Ik bak nog altijd voor mijn familie, graag zelfs. Maar de stress die daarmee op professioneel vlak gepaard gaat, was niet meer aan mij besteed”, legt Michel uit.
De patisserie dacht eerder in de richting van een nieuwe uitdaging die maatschappelijk gezien een meerwaarde biedt. “Onderwijs was bijvoorbeeld een mogelijkheid, maar via via kwam ik te weten dat ze in de kathedraal al heel lang iemand zochten om het team te versterken.”
Die iemand, dat is een koster om alle vieringen en plechtigheden mee in goede banen te leiden. “Vooral tijdens het weekend zat de kerkfabriek wel wat in de problemen. En laat dat nu net zijn wat ik altijd gewoon ben geweest. Wij waren altijd op maandag en dinsdag gesloten. Ik vond het zalig. Als je er dan op uit trekt, is er veel ruimte en word je goed bediend (lacht).”
De jobaanbieding sprak Michel aan en hij solliciteerde. “De kathedraal is toch een heel belangrijk gebouw in onze stad. Zowel op religieus als op toeristisch vlak komt hier veel volk over de vloer. Als metropolitaanse kerk is het ook de belangrijkste kerk in ons land. Dat maakt dat er constant wel iets te doen is”, vertelt hij.
“Ik ben heel gelukkig met mijn keuze”
Snel na het gesprek met pastoor Filip Hacour kwam er witte rook uit de schouw. Na een loopbaan van ruim dertig jaar als patissier is Michel sinds begin dit jaar medewerker en koster van de Sint-Romboutskathedraal. Na bijna een halfjaar bevalt de job hem heel erg. “Ik ben heel gelukkig met mijn keuze. Het is een dankbare job, ik voel veel dankbaarheid. Van de Mechelaars die hier even binnenspringen om tot rust te komen of zij die naar de erediensten komen. Ook de kardinaal, de hulpbisschop, de pastoor en de diakens appreciëren mijn werk.”
Dat hij geen cijfers meer moet halen, maakt ook mentaal een groot verschil. “Ik heb 32 jaar in een commerciële omgeving gewerkt met meer dan tien personeelsleden. Dan moet je ervoor zorgen dat je zaak draait, want je hebt een verantwoordelijkheid naar je mensen toe. Hier heb ik ook een engagement, maar ik moet niets verkopen.”
Een dag in de kathedraal is erg gevarieerd. “Je moet er natuurlijk voor zorgen dat de poort open is, dat er voldoende kaarsen zijn en dat alles klaar staat voor vieringen”, zegt hij. Ook logistieke hulp voor evenementen zoals concerten neemt Michel voor zijn rekening.
Daarnaast zijn er toeristen die heel geregeld een vraag stellen. “Ik maak er een erezaak van om hen een deftig antwoord te geven. Vaak weet ik het nog niet, maar ik weet wel waar ik het kan vinden. Soms lijken bezoekers wel Sherlock Holms, zozeer gaan ze op zoek naar details over beelden of schilderijen. Dat vind ik wel plezierig”, vertelt Michel.
“Gewoon even luisteren, betekent al heel veel
Heel belangrijk vindt hij zelf het sociale aspect aan zijn nieuwe job. “Je bent ook een luisterend oor voor mensen die met dingen zitten. Dan probeer ik daar even tijd voor te maken. Vaak betekent gewoon even luisteren al heel veel voor mensen. Daar kunnen wij hier ook tijd voor maken. Als bezoekers vragen hebben over het geloof, dan verwijs ik hen door naar onze pastoor of een van onze diakens.”
Als koster ligt het voor Michel Vanderbeek voor de hand dat je zelf openstaat voor het geloof. “Al was het voor mij door mijn vroegere job op zondag naar de mis te gaan. Dat schoot er bij in. Maar als we tijdens de zomer met vakantie waren aan zee ging ik wel eens graag naar de kerk. Door hier nu zelf erediensten bij te wonen, groei je daar wel in. Bij onze jonge pastoor ervaar ik een ongelofelijke gedrevenheid”, zegt Michel.
Over de aanpak van eerwaarde Hacour en de sfeer in de kathedraal is hij zeer te spreken. “Iedereen is hier welkom. Ik merk hier weinig van een kerk die in de ogen van sommige mensen beoordelend of oordelend is. Veel mensen vinden hier liefde en troost.”
Met zijn werk in Sint-Rombouts zet hij overigens opnieuw een familietraditie voort. Zijn betovergrootvader Frans Verhavert, die in 1923 overleed, was ooit ook koster in de kathedraal. “Daarnaast was hij ook kaarsenmaker, auteur van boeken en fotograaf. Al in 1900 maakte hij zelfs een reeks postkaarten van Sint-Rombouts”, vertelt Michel. Zijn overgrootvader Constant was nadien ook nog koster. “Het blijft dus in de familie.”
