Het tijdperk van de familie Cuvelier in Berlaar startte in 1927, toen grootvader Lucien benoemd werd tot notaris. Hij opende zijn kantoor in een pand dat 15 jaar eerder gebouwd was door een zekere Gommaar Van Hoof, een koopman die er onder andere ook een diamantslijperij en een hespenrokerij in ondergebracht had. Sporen van die rokerij zie je in de wachtzaal, waar de schouw nog zichtbaar is.
“Zowel mijn grootvader als zijn vrouw Maria Arnoldy waren afkomstig uit het zuiden van het land. Ze hadden mekaar in Brussel leren kennen en toen hier een standplaats als notaris vrij kwam, zijn ze naar Berlaar verhuisd. Hij sprak als een echte Brusselaar, half Nederlands en half Frans en hield naar het schijnt wel van een goeie mop. Zo vroeg hij aan zijn toekomstige schoonvader of hij er ook een mooie wandkast bij kreeg toen hij zijn vrouw ten huwelijk ging vragen”, lacht Brigitte Cuvelier.
Na het vroegtijdige overlijden van Lucien in 1954 volgde zijn zoon Michel hem op, de vader van Brigitte. “Hij had zijn studies net afgerond en zou zijn ambt 31 jaar uitoefenen, tot in 1985, toen heb ik hem opgevolgd. Ik ben grootgebracht in Berlaar. Na ons huwelijk hebben we eerst tien jaar in Mechelen gewoond, tot we in 1992 naar het woongedeelte van het notariaat zijn verhuisd. We hebben toen het gebouw grondig gerenoveerd en zijn er altijd graag blijven wonen, samen met onze drie kinderen”, zegt de erenotaris.
Hoogzwangere eed
Brigittes eedaflegging was indertijd best bijzonder. Ze was in 1985 de eerste vrouwelijke notaris van het arrondissement Mechelen. “Ik was hoogzwanger en moest mijn eed afleggen voor de rechtbank van eerste aanleg in Mechelen. Ik zag de rechters naar mijn bolle buik kijken, ze vroegen zich waarschijnlijk af hoe lang ik dit beroep als vrouw zou volhouden. Uiteindelijk heb ik mijn ambt 36 jaar uitgeoefend, wat in deze sector vrij lang is. Nu zijn vrouwelijke notarissen al lang geen uitzondering meer.”
In al die jaren zag ze Berlaar enorm veranderen. “In de tijd van mijn vader was meer dan de helft van de cliënten in de diamant actief, terwijl die sector nu bijna verdwenen is in deze regio. Zelf vond ik het in mijn beginjaren opvallend dat de meeste jongeren die in Berlaar opgegroeid waren, ook als jongvolwassenen ervoor kozen om onder de kerktoren te blijven wonen en hier een bouwgrond of een huis kochten. Nu komen hier veel jonge mensen wonen uit de Antwerpse rand omdat ze daar de huizenprijzen te hoog vinden. Berlaar is voor hen een goed alternatief omdat je hier alle nodige voorzieningen hebt.”
“Het heeft me altijd veel plezier gedaan om mensen door diverse levensfases te kunnen begeleiden. Zo zie je koppels een bouwgrond kopen, een huwelijkscontract sluiten, helaas soms ook scheiden, daarna een testament opmaken en uiteindelijk moest ik de nalatenschap regelen. Dat schept een vertrouwensband en doorheen de jaren heb ik verschillende familiegeneraties goed leren kennen in Berlaar.”
Naar Mechelen
In 2021 ging Brigitte Cuvelier met pensioen en Stéphanie Westerlinck volgde haar op als notaris. Notaris Westerlinck vestigde zich in een nabijgelegen pand op de Markt 87, terwijl Brigitte en Wilfried op de Markt 85 bleven wonen. “De vroegere notariskantoren zijn dus niet meer in gebruik. Wij wonen nu nog in het woongedeelte, maar later dit jaar plannen we effectief te verhuizen”, vertelt Wilfried.
Brigittes echtgenoot, die als huisarts en schoolarts heeft gewerkt, is namelijk een echte Mechelaar. “We hebben in het begin van ons huwelijk tien jaar in Mechelen gewoond, maar besloten naar Berlaar te verhuizen omwille van Brigitte haar benoeming tot notaris. Mijn familie woont nog in Mechelen en we kennen er ook veel mensen. Ik heb zeer graag in Berlaar gewoond maar nu we beiden met pensioen zijn, vinden we het moment geschikt om terug naar Mechelen te trekken”, zegt hij.
Erenotaris Cuvelier zal binnenkort dus afscheid moeten nemen van haar bureau, de plek waar ook haar vader en grootvader ontelbare uren versleten hebben. De statige kast die haar grootvader van zijn schoonouders kreeg, staat er nog. Al zal die binnenkort mee naar Mechelen verhuizen. “Of de verhuis emotioneel is? Toch wel. Ook al zijn we er ons al een jaar of drie op aan het voorbereiden. Toen hebben we in Mechelen aan de Leuvense Vaart iets nieuws gekocht. Dat is al een tijdje klaar, we hebben al een deel verhuisd en kennen onze nieuwe buren al. Ons zwembad gaan we zeker missen. Maar op onze leeftijd heb je zo’n grote woning niet meer nodig. Bovendien is Berlaar niet ver van Mechelen en zijn we zeker van plan om in de toekomst nog regelmatig naar Berlaar te komen”, zeggen de twee.
