Je kunt geen dierenorthopedie studeren in ons land. Wesley Michiels, afkomstig uit Edegem, studeerde de ‘gewone’ professionele bachelor orthopedie in Geel. Maar zijn vriendin werkte als assistent in een dierenkliniek en zij vertelde hem over de problemen die ze daar vaak ondervonden en die ze niet opgelost kregen.
Een idee rijpte. Wesley maakte als eindwerk een kniebrace voor een hond. En hij schreef er meteen een businessplan bij. Dat vonden ze interessant bij Leunen Orthopedie, een zaak met vijf vestigingen in Antwerpen en één in Limburg. Ze haalden Wesley binnen en maakten hem verantwoordelijk voor een nieuwe tak, Pet Orthopedics. Dat is ondertussen bijna 10 jaar geleden.
In de winkel tegenover de Bremweide vallen meteen de rolkarretjes op. Amerikaans materiaal voor dieren met verlamde achterpoten. Je hebt ze in verschillende vormen en maten. Wesley stelt ze hier op maat van de patiënt af.
Geitje Odil
Het meest gevraagd zijn de braces. Die moeten een dierenenkel of -knie in de juiste stand houden. “Ik maak ze zelf op maat”, zegt Wesley, die op Kerstdag zijn 35ste verjaardag viert. “Net als de protheses.”
Deze week hielp hij de Limburgse geit Odil. Dat beest had voorpoten die in een hoek naar achter vergroeid waren, je kreeg ze niet meer recht. Ze moest dus op haar polsen lopen. “We hebben gecheckt of het nodig was om haar onderpoten te amputeren, maar die hebben we gespaard.” Wesley maakte uiteindelijk een prothese, met een uitsparing voor de vergroeiing. En Odil kan nu weer recht lopen.
“Dieren raken er verbazend snel aan gewend”, zegt Wesley, die tegenwoordig in Nijlen woont. “De meesten lopen hier meteen nadat ik de prothese geplaatst heb al rond. Ze vinden het wel gek, ze snappen niet wat er gebeurt, ze zijn in de war, maar ze doen het wel. Anderen hebben wat meer tijd nodig, soms duurt het een paar weken voor ze ermee weg zijn. En bij sommigen lukt het helaas nooit. Er was bijvoorbeeld een hond die al bijna tien jaar op drie poten liep. Die was dat zo gewoon, die kon die vierde poot er niet meer bij hebben.”
‘Speciallekes’
Wesley neemt de maten van het dier, bijvoorbeeld een gipsafdruk van de stomp, en begint dan te ontwerpen. Het proces duurt twee tot vier weken. De protheses zelf laat hij extern maken met 3D-technologie. Weliswaar niet met hetzelfde materiaal waarmee ze protheses voor mensen maken. “Dan zit je al snel aan 5.000 tot 10.000 euro”, zegt hij. “Dat is te veel. Wij gebruiken nylon en carbon. Afhankelijk van de grootte en de aard moet je rekenen op 450 tot 2.000 euro.”
90% van de ‘patiënten’ zijn honden. Die kent hij ook het best. Wesley heeft zelf twee honden, de Newfoundlander Yani en de Berner Sennenhond Hera. “Op hen test ik alles uit. Zij zijn mijn proefkonijnen. Allez, niet dat ik eerst een poot afkap, of zo (lacht).”
Katten komen er ook, maar die laten zich niet zo gewillig helpen. “Ik heb wel graag speciallekes”, zegt Wesley. “Alles wat ik kan voor een hond, kan ik ook voor andere dieren, denk ik dan.”
Dat laatste is niet helemaal waar, want hij probeerde een keer protheses te maken voor een schildpad met te korte pootjes. Die vielen er telkens af wanneer het doodsbenauwde beestje die pootjes weer onder haar schild wilde trekken.
Zoodieren
Maar hij heeft paarden geholpen, een kraanvogel en een Siberische oehoe die niet meer kon staan. “Voor ik hem een brace paste, heeft de dierenarts hem wel even in slaap moeten doen. Zo’n grote roofvogel is geen simpel beest.”
De zoo mag hem altijd bellen voor een geblesseerde tapir of een stramme okapi, zegt hij. Hij heeft al twee alpaca’s een nieuwe poot gegeven. “Bij een van die dieren ben ik deze week nog geweest voor een kleine reparatie. En denk maar niet dat ze door die kunstprothese niet meer aantrekkelijk was voor de mannen. Ze is onlangs nog eens bevallen.”
