Voor de duidelijkheid: Jos Vaessen klinkt zeker niet negatief of terneergeslagen als we hem opbellen voor dit gesprek. Met de energie die hem eigen is, overloopt hij zijn dagelijkse agenda. “Omdat het regent ben ik nu in mijn kantoor om documenten door te nemen en e-mails te beantwoorden”, zegt hij. “Normaal gezien doe ik dat in de namiddag, toch nog altijd een paar uren per dag. De voormiddag staat altijd in het teken van lichaamsbeweging. Dat is nodig om een paar kleine gezondheidskwaaltjes onder controle te houden. Meestal trek ik een uurtje uit voor nordic walking in het bos. Daarna hou ik me fit op de hometrainer of in het zwembad. Een dagelijkse routine, inderdaad.”
Gelukkig als KRC wint
En ook die andere grote passie, het voetbal, blijft Jos boeien. “Ik moet zeggen dat mijn emotionele betrokkenheid bij KRC Genk zeker niet is verminderd. Ik ben nog altijd zenuwachtig als ze spelen, en gelukkig als ze winnen. Dat zal altijd zo blijven.” Of hij als voorzitter de huidige coach al zou ontslagen hebben? “Daar spreek ik me niet over uit”, klinkt het diplomatisch… Voor het overige vult Vaessen zijn vrije tijd met lezen. “Iets wat ik vroeger nooit heb gedaan”, bekent hij. “Nu dus wel, maar alleen ‘nuttige’ dingen. Over economie, de zakenwereld, management, enzovoort. Nu goed, de combinatie van winter en corona zal er ook wel voor iets tussen zitten. Eens het zomer wordt, zal ik misschien weer andere hobby’s gaan doen.” (Lees verder onder de foto)
Verwonderd
Maar ook de professionele bezigheden kan hij dus niet loslaten. “Voor sommige bedrijven uit onze groep, zoals Kreon en Limeparts, doe ik niets meer. Daar heeft mijn zoon Ben de touwtjes helemaal in handen. Ik kijk wel een paar keer per jaar naar de cijfers, en als me iets opvalt zal ik mijn zegje doen, maar voor de rest is dat volledig zijn ding. Bij andere bedrijven zoals de groep E-Max, is de betrokkenheid nog wel wat groter. Ik waak over de strategie en neem samen met het management de grote beslissingen. Zo gaan we nu 15 tot 20 miljoen investeren in een fabriek in Kerkrade. Dan lijkt het me logisch dat de aandeelhouders daar hun ‘go’ voor moeten geven… Ik kan nog altijd verwonderd zijn door de schoonheid van het ondernemerschap. Neem nu het productieproces bij E-Max, dat voor 70% gerecycleerde materialen gebruikt om nieuwe profielen van te maken. Zo’n toekomstgerichte projecten, dat vind ik mooi. Zowel economisch als maatschappelijk.”
De bedoeling is wel dat zoon Ben op termijn de volledige verantwoordelijkheid naar zich toetrekt. “Als hij dat wil, natuurlijk. Want daar krijgt hij de absolute vrijheid in. Ik heb zelf altijd mijn leven ingevuld op mijn manier, en zo moeten mijn zonen het ook aanpakken.”
Emotioneel
Wat niet wil zeggen dat Jos Vaessen vrede neemt met de afbouw van zijn professionele verantwoordelijkheden. Toen hij 2 maanden geleden de Lifetime Achievement Award van Het Belang van Limburg en Made in Limburg in ontvangst mocht nemen, liet hij al uitschijnen dat het naderende einde van zijn actieve loopbaan geen prettige gedacht is. “Daar doe ik niet flauw over: de verandering is best moeilijk om dragen. In dat opzicht was de beslissing om 3 jaar geleden Vasco te verkopen, de slechtste ooit. Hiermee heb ik de tak afgezaagd waar ik nog elke dag op zat. Ik voelde me nog jong tussen de dynamische mensen. Hier en daar een praatje maken en betrokken blijven, dat was mijn leven. De verkoop heeft mijn leven dus zeker niet verbeterd. Dat ik sindsdien ben toegetreden tot de groep van de gepensioneerden, daar heb ik het niet makkelijk mee. Ik wil er niet over zeuren, want die beslissing is toen in eer en geweten genomen. Toch heb ik de emotionele impact onderschat.”
Corona
In coronatijden manifesteert de breuk met het verleden zich nog sterker. “Klopt. Ik ben al 10 maanden niet meer fysiek in één van mijn bedrijven geweest. Alles verloopt via videobellen en e-mail. Dat gaat wel, maar het is toch heel afstandelijk. En ik ben nu eenmaal graag onder de mensen. Dat geldt ook voor het contact met mijn familie. Mijn tweelingzus en mijn broers hoor ik bijna uitsluitend nog per telefoon. Niet fijn. Maar goed, ik ben een optimist. Het tij zal nog wel keren, en dan kan ik terug af en toe op ronde gaan…”
