Vijftien Limburgse ondernemers trekken een week lang door Silicon Valley in San Francisco, de succesvolste ondernemingsregio van de VS. Ze zijn op zoek naar handvaten en concrete instrumenten die de Limburgse ondernemers kunnen gebruiken om de Limburgse economie op een nieuwe leest te schoeien. Dominiek Claes, chef Economie van Het Belang van Limburg, reist mee en brengt iedere dag verslag uit:
Het beloofde niet meteen de meest interessante dag van de week te worden. Op het programma in de ochtend: twee proffen van de Stanford University. Een zeer gereputeerde unief hier, dat zeker. Maar geef toe, daar word je niet meteen vrolijk van. Zeker niet als de jetlag nog weegt en de ogen de steun van een paar lucifers best kunnen gebruiken.
De Stanford Universiteit is niet bestemd voor iedereen. Wie hier een jaartje wil studeren, moet zo’n 80.000 dollar (71.500 euro) neertellen. En dan heb je nog niks gegeten of gedronken. Laat staan het beest uitgehangen. Voor een diploma dat vijf jaar vergt, ben je makkelijk 500.000 dollar kwijt. Als je dan twee of drie kinderen hebt die studeren…
Als de verwachtingen niet hoog gespannen zijn, valt het vaak reuze mee. Zo ook deze keer. Meer zelfs. Professor Robert Burgelman (foto) is een wereldautoriteit op vlak van strategie en leiderschap. Spreekt nog behoorlijk Nederlands, want studeerde ooit aan de Ufsia in Antwerpen. Zijn openingszin zette meteen de toon: “Ik geef niet graag lezingen, ik zou liever wat van jullie leren.” Bij de Limburgse ondernemers gingen de wenkbrauwen meteen omhoog. Horen wij dit goed? Horen professoren naar aloude traditie de wijsheid niet in pacht te hebben? Horen ze niet vanop de eenzame hoogte van hun pupiter de juiste richting aan te wijzen voor het gepeupel? Blijkbaar niet dus! Iedereen in blijde verwachting.
Nu, achteraf bekeken heeft professor Burgelman toch vooral zelf het woord gevoerd. ’t Is dus ook maar een mens. Maar ze mocht er wel zijn, die boodschap. Voor al diegenen die een bedrijf of organisatie leiden: “De leider is de persoon die, vanuit al de signalen die hij of zij krijgt, problemen detecteert waarover niemand wil spreken, en daarvoor oplossingen aanreikt. Vaak gaat het om pijnlijke ingrepen voor mistoestanden die niet vanzelf verdwijnen.” Kortom: de shit die niemand wil zien, opmerken en opvegen. Schoon job.
De safari door Stanford University eindigde aan het Hasso Plattner Institute of Design. Klinkt saaier dan een dooie goudvis, ik weet het. Maar ook nu bleek het een regelrechte openbaring te zijn. In deze afdeling werken studenten uit verschillende richtingen samen aan één project. Een student rechten die samen met een student ICT en een aankomende ingenieur werkt aan robots. Of studenten uit verschillende richtingen die samen echte en stevige meubelen uit simpel karton ontwerpen. De muren tussen de verschillende faculteiten worden geslecht. Geen hokjesdenken, weg met de muren. Daar kunnen de Limburgse bedrijven (en unief) nog een voorbeeld aan nemen.
Morgen doen we iets met vrouwen.
