“Ondernemers worden beboet als ze niet alles in het werk stellen om langdurig zieken een aangepaste job te bezorgen. Ze mogen dan toch tenminste weten tot welk werk iemand die al meer dan twee jaar thuis zit, nog in staat is?” Zo reageert Voka Limburg op het ACV, dat “een heksenjacht van werkgevers op langdurig zieken” aanklaagt.
Blijkbaar zijn er door bedrijven al heel wat controle-artsen gevraagd om na 1 januari een bezoek te brengen aan werknemers die al meer dan 2 jaar ziek thuis zijn. Volgens het ACV is “de jacht geopend” en worden de wettelijke middelen aangewend om langdurig afwezigen te kunnen ontslaan. De sp.a springt op de kar: “Uit cijfers blijkt dat 71 procent van de langdurig zieken die in een re-integratietraject wil stappen, een negatief advies krijgt van de arbeidsgeneesheer om het werk weer op te nemen”, weet Meryame Kitir. “Het probleem ligt dus niet bij de werknemer die vaak gemotiveerd is om het werk te hervatten of aangepast werk te doen, maar hij/zij wordt wel het slachtoffer van deze regeling. Want vindt de werkgever geen aangepast werk, dan mag de werknemer een C4 verwachten, zonder vergoeding. Op die manier creëert de regering een ontslag-machine. Onrechtvaardig!”, aldus Kitir.
Voka Limburg kan daar niet mee lachen. “Mensen die ziek zijn hebben er niet zelf voor gekozen, dat is duidelijk”, aldus Johann Leten. “Zij moeten ten alle tijden geholpen worden en een uitkering krijgen. Maar laat ons eerlijk zijn, de continuïteit van een bedrijf moet ook gegarandeerd kunnen worden. Een werkgever mag toch weten of zijn medewerker ooit zal terugkomen en indien dat zo is, welke taken hij of zij nog zal kunnen uitvoeren? Er moet bovendien perspectief zijn voor de vervanger. Vandaar dat de optie moet bestaan om over te gaan tot ontslag als er geen oplossing in zicht is. Let wel, geen enkele werkgever ontslaat graag medewerkers. Integendeel zelfs.”
Voka haalt nog een nuance aan. “Volgens de wetgeving dragen werkgevers verantwoordelijkheid als hun mensen langdurig ziek zijn. De werkgevers moeten alle mogelijke inspanningen gedaan hebben om aangepast werk aan te bieden. Wanneer blijkt dat hiervoor niet alles in het werk gesteld werd, zullen zij hiervoor beboet worden. Om in orde te zijn, moeten ze dan toch een objectief zicht hebben op wat de zieke medewerker bij een eventuele terugkeer nog kan doen?”
En Leten besluit: “Geloof me vrij, werkgevers verliezen niet graag hun medewerkers en doen er alles aan om iedereen aan boord te houden. Maar nuances en de media, dat werkt blijkbaar niet en dus wordt alles in diezelfde media weer heel zwart-wit gesteld. Ondernemers ‘jagen’ echt niet op zieken, zoals kranten, om gelezen te worden, blokletteren…”
