“Met in het achterhoofd de afgelopen federale verkiezingen en in het voorhoofd de aankomende gemeenteraadsverkiezingen, moet het eens gezegd worden: Ik slaap de laatste tijd wat onrustig en ben thans de perfecte weerspiegeling van de modale ondernemer. De ‘goesting’ om te ondernemen is nog nooit zo laag geweest bij mezelf en een opvallende en overheersende groep mede-werkgevers. De jarenlange aanhoudende adrenaline die kwam uit groei (alles officieel hè!) en ambitie (van thuis uit meegekregen) en dus vooral goed zorgen voor carrièrelange tewerkstelling smelt sneller weg dan een ijsblokje in de Sahara. Ik begin zelfs te twijfelen of ik geen negatief advies moet geven aan jongeren die de stap naar het ooit zo prachtige ondernemerschap willen zetten…”
Waarom? “Omdat het beleid zoals wij dit vandaag moeten tolereren niet meer bekwaam aanvoelt om ondernemingen en ondernemen in het algemeen in ons mini-Belgenland de juiste stabiliteit te geven. ‘En is dat alles’, hoor ik u denken? Nope. Die politieke incompetentie moet dan blijkbaar worden opgekuist met geld dat op de makkelijkst mogelijke manier voor het graaien ligt: bij de hardwerkende ondernemer en zijn minstens even hardwerkende medewerkers. Ik ben het borstgeklop, het gemekker en gejammer en het opnieuw opvissen van individuen daar die al lang gebuisd zijn voor hun opdracht in de Wetstraat, zo ontzettend beu. Ikzelf kan en mag in naam van vele van mijn lotgenoten praten.”
“Ik ben het borstgeklop, het gemekker en gejammer beu.”
“Maar terug naar het begin, en voor alle duidelijkheid herhaal ik het nog eens graag: ik ben een modale ondernemer met alleen maar de beste intenties, die netjes het pad bewandelt zoals dat van mij verwacht wordt en ook bij elke verplichte gelegenheid, elke verplichtte bijdrage of taxatie netjes overmaakt.”
Jonckers gooit het eruit: “Met stip op 1 qua frustraties: de onvoorspelbaarheid, het aantal regeltjes en verplichtingen en de snelheid waarmee ze veranderen. Je weet al vooraf dat het net zolang duurt tot er meer geld nodig is. Denk aan de waanzinnige fiscaliteit rond bedrijfswagens, steunmaatregelen rond energie, afval, milieuvergunningen, uitbatingsvergunningen, ontwrichte zones, en zo verder en zo voort. Er is haast geen bos meer door de bomen te zien, enkel nog een hoge houten muur. Het kan toch niet zijn dat wij een leger van mensen moeten samenbrengen die dan maar eens gaan proberen te voorspellen welk type bedrijfswagen wij moeten gaan bestellen om iedereen op zijn werk te krijgen. Ik maak graag tijd voor iemand mij dat eens gewoon kan uitleggen opdat we na de koffie een beslissing kunnen nemen die duurzaam en fiscaal gewoon oké aanvoelt voor toch minstens een paar jaren. Maar ik moet daar geen tijd voor willen maken. Dat is de taak en verantwoordelijkheid van het beleid maar daar slaagt men niet in. Waarschijnlijk waren ze te druk bezig met Roma-bashing of het urineren tegen politievoertuigen goedpraten. Maar ik zal het dan maar zeggen: elektrisch gaat het waarschijnlijk niet worden vanwege onvoldoende accommodatie maar toch ga ik onze medewerkers daarmee moeten opzadelen (gijzelen) of ze doen ons fiscaal dood.”
“En dan hebben we het nog niet over de bureaucratie”, aldus nog Davy Jonckers. “Pure ellende. Administratie rond GDPR en klokkenluiders. Het lijkt wel een sprookje, maar het is een horrorverhaal. Terrabytes aan informatie waar nooit ofte nimmer iemand mee bezig gaat zijn. De insteek is goed, meten is weten, maar nu voelt het als nutteloze administratie.”
De baas van Yontec zit aan punt 2: ondersteuning. “Wij hebben nood aan stabiele regelgeving en aan stabiele ondersteuning. Met gebrek aan bedoel ik dus niet enkel het gebrek aan beleid, dat gunstig is voor het ondernemerschap, maar vooral constant het negatieve gevoel te moeten hebben een bandiet te zijn, continu het gevoel te moeten hebben dat we het systeem oplichten of regels misbruiken. Want dat is wat hun goedgevulde buikjes op de achterbank met hun chauffeur doet schudden. Vanuit een soort van wansmakelijke en verwerpelijke machtspositie.”
“We zullen die snoodaards van ondernemers eens goed te grazen nemen…”
“We gaan ze continu bang maken in plaats van ze op een pied de stalle te zetten, opdat ze niet langs de pot durven plassen. Zo werkt het niet beste vrienden. Want jullie jagen zo de bedrijven en de welvaart weg en zorgen ervoor dat ze moeten sluiten of verhuizen. Ik heb ook niet het hoogste opleidingsniveau, maar als je kijkt wat er politiek de laatste jaren besloten wordt, zogezegd ten goede van de bevolking, dan zijn we nu de processie van Echternach aan het bewandelen.
“Toekomst staat niet bovenaan hun prioriteitenlijst”
Ergernis 3: “Het geldpakhuis van Dagobert is er niks tegen… Dat we met ons kmo’tje al bakken centen hebben achtergelaten om duizenden andere bedrijven te helpen, zijn blijkbaar nog niet genoeg om het onderwijs, de gezondheidszorg enzoverder enzovoort degelijk mee in stand te houden. Toekomst en verleden staan niet vanboven op de prioriteitenlijst. Ik bedoel niet de billboards langs de weg en de pamfletten in de brievenbussen dezer maanden maar de realiteit. Maar daar is de oplossing: ook nog eens een vermogensbelasting willen invoeren. Geld dat soms al twee keer de tollenaar is gepasseerd gaan ze nog eens zeven omdat ze in Brussel slecht kunnen tellen. Om voor een groot stuk de bureaucratie zoals hierboven reeds beschreven te sponsoren alsook de niet te activeren te krijgen langdurig werklozen. En waar zijn de degelijke fietspaden voor onze werknemers die wel gaan werken? En waar zijn de ontsluiting- en snelwegen naar Eindhoven, Antwerpen, Brussel waar wel dagelijks mensen over moeten die willen werken en midden in de nacht opstaan om voor ons een klant gaan te helpen en waarvan ze op het loon dat ze verdienen ….% moeten afstaan om nog meer stempelaars en ambtenaren verder te helpen. Moet dat nu echt decennia duren? Geen paar jaren hè, DECENNIA! Komaan zeg.”
En nog een frustratie, punt 4: “Gebrek aan samenwerking. Het land blijft lachwekkend verder kabbelen en de bedrijven uitwuiven die het voor bekeken houden of moeten houden. Audi, Bandag, Vanhool, … Niemand houdt ze tegen, niemand verbied hen te vertrekken. Niemand zoekt oplossingen opdat ze niet vertrekken. Op het nieuws en in de kranten hoog van de toren blazen dat “een oplossing in de maak is”. ZE VERTREKKEN! Hallo! Wakker worden. En zo zorgt alle voorgaande “t moet eens van mijn hart” voor mijn persoonlijk laatste standpunt:
Tot slot punt 5: gebrek aan motivatie. “Mijn -en vele van mijn collega’s- hun goesting begint in het rood te geraken. Vanwege de onvoorspelbaarheid aan regelgeving, gebrek aan ondersteuning, de torenhoge belastingdruk en het gebrek aan samenwerking. Samenwerking van de politieke beleidsmakers enerzijds, samenwerken met ons “de ondernemer” anderzijds. Wij zijn geen vijanden, wij zijn geen oplichters of personen die machtsgeil zijn of uit zijn op geld. Wij houden de economie draaiende. Wij geven de bevolking jobs en een inkomen. Wij trekken de kar waar veel te veel mensen willen op meerijden. Wij sponsoren de plaatselijke sportverenigingen en wij engageren ons sociaal, wij schenken afgeschreven materialen en kennis aan scholen. En de dag dat wij dat niet meer massaal doen is er niets meer om voor te werken. Dan moet iedereen politieker of ambtenaar worden. En neen, ik heb totaal niets tegen ambtenaren, ik heb enkel iets tegen teveel ambtenaren (en tegen niet te activeren langdurig werklozen).
Maar morgen er weer vol tegenaan niet wetende wat overmorgen zal brengen….
