Café Majestic is een begrip in Maaseik en verre omstreken. “Een familie-instituut ook”, vertelt Hubert Vanminsel (63). “In 1932 zag mijn grootvader (en naamgenoot) Hubert Vanminsel dat er heel wat reizigers passeerden via de tram aan de Bospoort. Zijn volkscafé Majestic werd er al snel een gevestigde waarde. In 1952 nam mijn vader Lambert – eigenlijk een slager – de tapkraan over. Samen met moeder Nelly stond hij 35 jaar lang met passie en plezier achter de toog.”
Kinesist aan de kraan
Ondertussen had Hubert zijn studies als kinesist afgerond en hij startte een eigen praktijk. Maar ook hij kon de lokroep van de Majestic niet weerstaan en trad in 1987 in de voetsporen van zijn vader en grootvader.
“Er is heel veel veranderd in al die tijd”, blikt Hubert terug. “In de tijd van grootvader namen veel koolputters hier de tram om naar de mijn te gaan. Na het werk kwamen ze eerst enkele pintjes drinken. Het was toen gebruikelijk dat het aantal consumpties op een bierkaartje bijgehouden werd: op het eind van de week of maand werd er dan afgerekend. Zo gebeurde het vaak dat een mijnwerker bijna zijn hele kèzem in het café achterliet. Dat soort toestanden is ondertussen verdwenen, maar vaste klanten zijn wel gebleven. Die zijn heerlijk en horen echt bij het interieur van een café.”
Gouden momenten
In 2007 werd het kruispunt aan de Bospoort een rotonde en verhuisde het café twee deuren verder naar de opgeknapte notariswoning, waar nu dochter Inge (31) de plak zwaait. “Op deze twee locaties heeft onze familie gouden momenten beleefd”, vervolgt echtgenote Klasina. “Tot de Steengoed Arena in gebruik genomen werd, was de Majestic het clublokaal van volleybalvereniging Noliko – nu Greenyard – Maaseik. Hier is dus menig kampioenenfeestje gevierd. Dat duurde tot ’s ochtend vroeg: dan gingen we versgebakken vlaai halen bij de bakker en die werd dan nog opgegeten om te ontnuchteren. Na een Europese wedstrijd kwam de spelersbus hier eens in de vroege ochtend aan. Toen hebben we voor iedereen spek en eieren gebakken. Bekende spelers van toen zoals Richard Schuil of Franky Reymen komen nog altijd even dag zeggen als ze in Maaseik zijn.”
Carnaval
“Maaseik is ook onlosmakelijk verbonden met carnaval”, vertelt Inge. “De laatste jaren is het uitgaan wat minder, maar we hebben hier nog de tijd meegemaakt dat de verklede carnavalisten in polonaise door Maaseik van café naar café trokken. Toen moesten we bij het ochtendgloren de laatste klanten letterlijk naar buiten borstelen. Papa is trouwens zelf nog prins carnaval geweest.”
Hubert: “Dat was in 2015, een onvergetelijk jaar. We hebben het café trouwens altijd versierd in een thema dat bij de prins paste. Was de prins een wegenwerker, dan waande je je hier tussen de verkeersborden, kegels en kruiwagens op een bouwwerf.”
Gepast einde
Wegens ernstige gezondheidsredenen moesten eerst Hubert en later Klasina afhaken, en kwam de uitbating de laatste jaren op de schouders van Inge terecht. “Maar alleen is dat niet te doen”, zegt Inge. “We hebben een grote zaak met tachtig plaatsen binnen en tachtig buiten, twee mensen vast in dienst en een zestal studenten. De vele uren en de administratie deden mij de das om… Tijdens het weekend van 10 juni gaan we eindigen met een knal. Dan is het precies 36 jaar geleden dat papa en mama de zaak overnamen. Wat we gaan doen, staat nog niet vast, maar we zetten er op gepaste wijze een punt achter.”
