De enquête is duidelijk: Bijna 2 op 5 bedrijven zet door de loonstijgingen alle bijkomende aanwervingen stop (in de handelssectoren en kleine bedrijven is dit zelfs helft) en in 1 op 5 bedrijven betekent de automatische loonindexering dat de groei en uitbreiding van het aantal werknemers in belangrijke mate wordt afgeremd (in de bouw en kleinere kmo’s meer dan 1 op 4).
Maar de effecten zijn nog groter: 1 op 5 van de Limburgse bedrijven ziet zich door de loonkoststijging genoodzaakt het personeelsbestand in de komende maanden in te krimpen en dus mensen te ontslaan. Bij de productiebedrijven ligt dit nog een stuk hoger: daar verwacht 37% een inkrimping van het aantal medewerkers in hun bedrijf. Ook bij de grote bedrijven liggen dit cijfer rond 3 op 10.
Amper 22% van de bedrijven verwacht géén impact en denkt dat het personeelsaantal in hun bedrijf het komende jaar zal evolueren zoals het in normale omstandigheden zou doen.
Ruben Lemmens, gedelegeerd bestuurder van VKW Limburg spreekt: “De ongebreidelde loonstijgingen, zonder enige rem, zoals we die vandaag kennen kunnen niet zonder gevolgen blijven. De uitdijende loonhandicap holt de concurrentiekracht van onze bedrijven in ijltempo uit. De zware extra loonfactuur loopt al op tot 30 miljard euro of al meer dan 11% extra die onze bedrijven moeten ophoesten. Vandaag al of minstens binnen enkele maanden, in ieder geval veel sneller dan hun buitenlandse concurrenten. Zoiets is, zeker bovenop de aanhoudende energiehandicap, desastreus voor een land dat voor driekwart van export leeft. We moeten dan ook dringend aan de noodrem trekken of de trein loopt gewoon van de sporen. De cijfers die uit onze bevraging naar voor komen kunnen wat betreft tellen als waarschuwing.”
Bart Lodewyckx, gedelegeerd bestuurder van Unizo Limburg, voegt toe: “Het zijn onze ondernemers die zorgen voor werkgelegenheid en welvaart in dit land. Wanneer onze bedrijven kraken onder de stijgende loon- en andere kosten, dan is dit bijzonder ernstig. Ergens moet de spiraal tussen loon- en prijsstijgingen doorbroken worden, of er gaan serieuze accidenten gebeuren.”
Sense of urgency
Het is dan ook meer dan hoog tijd om in te grijpen, stellen beide organisaties. “Door het systeem van automatische loonindexering komen we volgend jaar terug uit op een loonkosthandicap van nagenoeg 20% en worden alle inspanningen van de voorbije jaren om de kloof geleidelijk terug te dringen in minder dan een jaar van tafel geveegd”, zo klinkt het. “Er zijn nochtans al heel veel verschillende manieren geopperd om er iets aan te doen: van het hele systeem afschaffen en overgaan tot vrije loononderhandelingen, over uitstel van indexeringen door ze langer te spreiden in de tijd, tot het overschakelen op netto-indexering, een ‘sociale’ index of een of meerdere indexeringen overslaan (indexsprong). Waar ook voor geopteerd wordt, het belangrijkste is dat de kat muizen vangt. De sense of urgency bij politiek en vakbonden is duidelijk nog niet doorgedrongen.”
