De Ford-werknemer die ooit het systeem van het toeleveringspark heeft bedacht, staat op dit moment allicht ergens in Siberië te testen of de rem-olie bevriest bij -50 graden… De broosheid van het systeem werd woensdag nog maar eens bewezen, toen enkele arbeiders van Syncreon weigerden aan het werk te gaan omdat ze niet wisten of ze net zoals hun collega’s bij SML, zouden betaald worden voor hun wilde, niet-erkende stakingsdagen. Ze verweten de mensen van SML egoïsme… terwijl de sociaal bemiddelaar in Brussel gewoon elke toeleverancier op een andere dag ontvangt, en de gesprekken met Syncreon pas maandag op de agenda staan.
Maar goed, net zoals al zo vaak in de afgelopen jaren en maanden, volstond een kleine vonk om de hele boel in de soep te laten draaien. De duizenden mensen bij Ford konden slechts bij mondjesmaat aan de slag, afhankelijk van hoe hard de tientallen werkwilligen bij Syncreon de onderdelen door de conveyor konden sturen. De anderen trapten wat lol in de kantine en gingen opnieuw (vuurtje) stoken aan het piket.
En ook al was de euforie erg groot na het ‘binnenhalen’ van de economische werkloosheid, waarbij de belastingbetaler opdraait voor de blokkades van ‘het actiecomité’, duiken er nu al tal van andere eisen op die opnieuw dreigen te leiden tot werkonderbrekingen. Daarbij legitieme vragen, zoals de waarde van de belofte van Ford om zeker tot einde 2014 auto’s te produceren. Maar even goed kan een prijsverhoging van een kom soep in de kantine of de hardheid van het wc-papier straks weer alles plat leggen… Het gemak waarmee een bedrijf in België de boel kan opdoeken, is even groot als het gemak waarmee een enkeling een paar duizend man naar het doplokaal kan sturen. En zo is het iedere dag opnieuw afwachten of en hoeveel auto’s er uiteindelijk zullen kunnen gebouwd worden. Ja, daarmee oogst Ford voor een stuk wat het heeft gezaaid. Maar de klok kan niet terug, en dus zal het bedrijf zich nog 2 jaar met horten en stoten naar de laatste werkdag moeten slepen.
