We moeten eerlijk zijn. Jos Vaessen heeft al een paar keer de Lifetime Achievement Award geweigerd. Maar dit keer stemt hij toe. De man voorstellen, hoeft nog nauwelijks. Met zijn 76 jaar kan hij terugblikken op een rijke carrière als pur sang ondernemer. Zijn industriële baby, de radiatorengroep Vasco, is ondertussen onder de vleugels van de Zwitserse groep Arbonia beland. De familie Vaessen is nog altijd eigenaar van de groep E-max in Dilsen-Stokkem, actief in de productie van aluminium profielen. Het verlichtingsbedrijf Kreon in Oudsbergen is ondertussen in handen van zoon Ben. De gevelfabrikant Limeparts in Genk eveneens.
Bij het brede publiek is Jos Vaessen bekend als voormalig voorzitter van KRC Genk. “Met alle respect voor andere Limburgse clubs, maar wie voetbal op het allerhoogste niveau in Limburg wil beleven, moet bij KRC Genk zijn”, zegt Vaessen daarover. Zijn Stichting Ommersteyn, de twee zorgboerderijen die Jos Vaessen realiseerde in Dilsen-Stokkem, zijn ondertussen in een veilige haven gebracht. Voor een goed begrip, het nabijgelegen Kasteel Ommersteyn is niet in die regeling betrokken. “Dat staat nog steeds te koop”, lacht Vaessen.
Jos Vaessen heeft met de media altijd een haat-liefde verhouding gehad. “Het kan geen toeval zijn dat de woorden ‘pers’ en ‘pest’ zo dicht bij mekaar liggen”, lacht hij. “Ik ben een open boek, mijn hart ligt op mijn tong. Dat werd door de pers vaak en dankbaar gebruikt. ‘Je hoeft maar aan zijn neus te draaien en het loopt er allemaal zo uit’, werd wel eens gezegd. Als ik daardoor in een storm terechtkwam, was het vooral mijn vrouw die het er moeilijk mee had.”
Toch lag de focus in zijn carrière vooral op de bedrijfswereld. “Zaken doen zat al sinds mijn jonge tienerjaren in het bloed. Ik herinner mij nog levendig dat dit mijn favoriete gespreksonderwerp was in de conversaties met mijn jeugdvrienden. Kun je nagaan. In mijn hoofd waren er toen een paar voorwaarden: het moest internationaal zijn, want dan zou ik mijn passie voor vreemde talen kunnen botvieren. Maar evident was dat allemaal niet. Beginkapitaal vanuit de familie was er niet. Mijn vader stierf op zijn 53ste, en mijn moeder bleef achter met vijf tieners. Ik ben dus met vrijwel niks moeten beginnen.” Desondanks heeft Vaessen een prachtig parcours afgelegd en zijn bedrijvengroep naar de top van Europa gebracht.
Niet zonder slag of stoot. “Dat klopt. Mijn leven is eigenlijk een aaneenschakeling van projecten die ik wilde gerealiseerd zien. En dat zal ik ook het meeste missen. E-max is op dit ogenblik de laatste hand aan het leggen aan een zware investering om profielen te maken uit bijna 100 procent gerecycleerd aluminium schroot. Ik mis het om dat soort dingen te helpen realiseren, om daar mee aan het stuur te zitten. Ik kan niet alleen druk zetten op mensen uit mijn omgeving, maar ook op mezelf. Mijn levensmotto is: als je iets wil bereiken, moet je niet met minder tevreden zijn. Bijvoorbeeld, als je tien procent winst wilt halen, moet je niet tevreden zijn met negen procent. Shoot for the moon. Even if you miss, you‘ll land among the stars. Die spreuk hangt in mijn bureau. Ik kan inderdaad veel druk zetten, maar ik heb nooit iemand gekraakt. Ik heb wel het beste uit de mensen gehaald.”
Toch zou hij nu sommige dingen anders aangepakt hebben. “Ik zou meer aandacht geven aan mijn gezin. Ik heb bijna nooit vakantie genomen, ik werkte heel hard en deed dat ook graag. Maar ik heb dat nooit als een probleem ervaren, het heeft ook nooit tot frictie geleid tussen mij en mijn vrouw. Het gevolg is wel dat mijn zonen Ben en Bart vooral tijdens hun puberteitsjaren mij weinig gezien hebben. Meestal waren ze al slapen als ik thuiskwam. Maar ik ben zeer trots op hen. Bart heeft het gemaakt als scenarioschrijver voor VRT, VTM en verschillende productiehuizen. Ben heeft uiteindelijk dan toch zijn weg gevonden in de zakenwereld. Jammer dat ik nu door corona mijn drie kleinkinderen onvoldoende kan omarmen.”
En de allerbeste beslissing ooit? “Trouwen met Jeanine Bastijns. Zonder twijfel. Ik heb mij vaak afgevraagd hoe mijn leven er zonder mijn Jeanine zou hebben uitgezien. Ik heb haar op mijn 25ste ontmoet in De Drijtap. Een jaar later waren we gehuwd, dit jaar vijftig jaar geleden. We hebben het in kleine kring moeten vieren. Maar dankzij Jeanine heb ik de ruimte – fysiek en mentaal – gekregen om mijn ondernemersdromen waar te maken. Ze kent mij als de inhoud van haar handtas. Ze weet dat ik een gezondheidsfreak ben, en dat ik moeite heb met de gezondheidsongemakken die het ouder worden met zich mee brengen. Ik hoop voor haar dat ik geen oude, chagrijnige man word… (lacht)”
(Wil je de hele award-show, met o.a. de overhandiging van de prijs aan Jos Vaessen nog eens bekijken? Klik dan op onderstaand filmpje!)
