“Het was op 30 april 1984 dat ik bij Essec aan de slag ging”, herinnert Johan Deroy zich. “Voor mijn studies Handelswetenschappen liep ik stage bij Bandencentrale Theunissen, waar ik programma’s mocht schrijven. Vrij revolutionair, want computers waren toen nog een rariteit. Luc Lowette (de in 2020 overleden stichter van Essec) moet wel iets in mij gezien hebben, want hij bood me een job aan als magazijnier. Om alleen de IT onder handen te nemen, was er nog geen werk genoeg in dat domein. Na zes maanden verhuisde ik naar de boekhouding. Dat werd toen nog allemaal manueel gedaan, en moest dringend op orde gezet worden. Luk zei gewoon op een vrijdag: ‘Johan, wilt gij dat niet doen, ik moet maandag antwoord hebben’. Eigenlijk had ik geen keuze (lacht). Zo ben ik dus in finance gerold. Ze moesten dus op zoek naar een nieuwe magazijnier, en dat werd… een zekere Luc Achten, vandaag mede-vennoot van Essec! Je moet dus wel toegeven dat Luk Lowette feeling had voor talent…”
Voorgerecht
De chef van Mardaga had als voorgerecht klaargemaakt: snoekbaars | doperwten | chorizo | vadouvan, met als bijpassende wijn: Vernaccia di San Gimignano Selvabianca
Het telecombedrijf nam onder invloed van opkomende technologie als de MOB 1 en 2 of de biepers snel toe, en de verantwoordelijkheden van Johan werden steeds omvangrijker. “Ik kreeg er na verloop van tijd ook nog de personeelszaken bij, en ging zo deel uitmaken van het management. Een heel leerrijke periode, zeker toen er om de groei te versnellen extern kapitaal werd aangetrokken en Nederlanders 50% van Essec in handen namen. Zij stonden veel verder dan wij op vlak van rapportering en brachten extra professionalisering binnen. Uiteindelijk zijn ze 10 jaar gebleven.” Ondertussen ging Johan zich verder bekwamen in zijn specialisaties. “Tegelijk volgde ik met succes een professionele bachelor in boekhouden en informatica. In avondschool, dus best wel pittig. In die periode werd de basis gelegd voor mijn carrière, want tot op heden ben ik nog steeds verantwoordelijk voor finance en HR.”
De kans om mee in het kapitaal te stappen, deed zich voor toen de Nederlandse partij uitstapte. “In die tijd was het zeker niet gebruikelijk dat het management kon participeren”, herinnert Johan zich. “Ook op dat vlak was Luk Lowette een voorloper. Hij zocht verankering en kwam met het voorstel aandraven dat we met 4 collega’s ons konden inkopen: Peter Jans, Luc Achten, (de intussen betreurde) Mark Decat en ikzelf. We staken ons diep in de schulden, maar hadden wel de afspraak dat we op basis van onze verdiensten, de leningen terug konden terugbetalen. Helemaal overnemen van Luk deden we in 2009, toen hij wat meer ging uitbollen. Wij gingen van samen 15% naar 85%. Een grote stap, en best pittig, maar we waren er wel klaar voor. Ons businessplan stak goed in elkaar, en we hebben ons daar goed aan gehouden.”
Hoofdgerecht
Loont zeker de moeite om eens te proeven bij Mardaga: kalfshaas | spitskool | mergpompoen | gerookte paprika | madeira, met als wijn: Mas Amiel Vertigo Rouge, Côtes du Roussillon.
Het viertal wist meteen zijn stempel te drukken. “Het was heel intensief, met de internationale lancering van ons verpleegoproepsysteem iCall, de uitbouw van onze Essec Shops of onze eerste stappen op de projectenmarkt. En intussen moesten de medewerkers gewoon worden aan de nieuwe situatie, met ineens 4 ‘bazen’ aan het roer. We werden van de ene dag op de andere gezien als ‘de eigenaars’ en niet meer als ‘de collega’s. Een wereld van verschil, wat toch een leerproces in het ondernemerschap was.” Met 4 hanen op een mesthoop… dat moet vonken gegeven hebben? “Laat ons zeggen dat er een gezond spanningsveld was tussen ons vier. We daagden elkaar uit, zegden ons gedacht en stelden het belang van het bedrijf altijd voorop. We kenden elkaars sterke kanten, maar ook de gebreken. Om met meerdere mensen aan de bedrijfstop goed samen te werken, moet er in de eerste plaats vertrouwen in elkaar zijn. Wij hadden dat. Het werkte uitstekend.”
Tot Mark Decat door ziekte werd getroffen en uiteindelijk de ongelijke strijd verloor. “Dat zijn gebeurtenissen die er erg inhakken”, weet Johan Deroy. “Je hebt sinds jaar en dag lief en leed met elkaar gedeeld en ziet dan één van de vier hoekstenen wegvallen. Wij verloren niet alleen een vennoot en collega, maar ook een vriend. De balans in ons spanningsveld werd anders, en moest gereset worden. Het heengaan van Mark heeft ons anders naar de zaken doen kijken. We denken nu veel sneller in termen van ‘wat als…’. Ook privé. We hebben allemaal van dichtbij gezien hoe rap het kan gaan. Mijn devies: geniet elke dag van de kleine dingen en focus op het positieve. Dat heeft ook zijn keerzijde: neem afscheid van mensen die je gemoedsrust beschamen. Het zijn enkelingen, maar ze kunnen de sfeer totaal verpesten.”
Dessert
Om af te sluiten een dessert: krokante filo | witte chocolade | pistache | aardbeien, geserveerd met een zoete spumante: Montelvini Collezione Promosso Spumante Rosso Dolce
Qua managementstijl volgt Johan Deroy vandaag nog steeds het voorbeeld van wijlen Essec-stichter Luc Lowette. “Hij had het principe van zich weinig te moeien en iedereen zijn ding te laten doen. Op voorwaarde dat het werk op het einde van de dag of week gedaan was, uiteraard. Vertrouwen en autonomie geven, dat heb ik van hem geleerd, en dat pas ik nog steeds toe. Onze managers zijn volledig verantwoordelijk voor hun team. You hire, you fire…. Mij moet je dan beschouwen als tweede persoon op de tandem: ik ben betrokken en trap mee, ik kijk regelmatig over de schouder om te zien of de chauffeur het goed doet, maar het stuur blijft in handen van de collega.”
No stress
Of Johan Deroy nog tijd heeft voor hobby’s? “Zeker. Ik denk in de eerste plaats aan reizen. Met vrienden als Wim Croonen en Herman Verwimp. Ik ga graag zeilen met hen, we hebben er zelfs een clubje van gemaakt. En fietsen doe ik ook heel graag. Het is een passie geworden. Mijn echtgenote heeft de smaak eveneens te pakken, dus kunnen we samen mooie tochten maken. We zijn onlangs nog van Bordeaux naar Calpe gefietst. Pure ontspanning. Fietsen is echt het geheim om geen stress te krijgen.”
Hoe ziet de toekomst eruit volgens de co-CEO van Essec? “Aan pensioen of uitbollen denken we zeker nog niet. Het ritme is wel wat aangepast, maar de passie en ambitie zijn nog steeds heel groot. We sturen nog steeds met de 3 vennoten het team aan, en zorgen voor de overdracht van kennis aan iedereen die daar binnen Essec voor openstaat. Het is onze job om talent te ontdekken en tot volle ontplooiing laten komen. Net zoals Luk dat met ons heeft gedaan.” Kan Essec ooit verkocht worden? “Tja, zeg nooit nooit als er een zot bod komt…. Maar weet wel dat een overnemer altijd een partij met toegevoegde waarde zal moeten zijn. En waarom zouden we intern geen lichting vinden die -net zoals wij vroeger- de touwtjes op termijn in handen nemen? Alle scenario’s zijn open. We zien wel.”
Johan is intussen wel de oudste werknemer in het bedrijf. “Tja, 40 dienstjaren, dat kan al tellen, hé! Toen ik begon waren we met 6, nu met ongeveer 100. Een bijzondere evolutie. Ik ben heel blij daar deel van te zijn en hoop dat nog lang te blijven!”
