Een gevoel voor commerce zat er al heel jong in bij Roger. Tijdens zijn legerdienst bracht hij sigaretten mee, om die hier door te verkopen. Zijn handeltje ging best goed. Al studeerde Roger na zijn legerdienst toch verder om beenhouwer te worden. Hij zat niet alleen op leercontract, ’s avonds ging hij ook varkens slachten bij mensen thuis. Zo had hij alweer een aardig centje bijverdiend. Toen het Kempense bedrijf IJsboerke een verkoper zocht, had hij zijn roeping gevonden. Roger kreeg een ijskar toegewezen en hij mocht op ronde gaan om klanten te zoeken.
Van varkens naar roomijs
“Dat deed hij blijkbaar ontzettend goed”, lachen zoon Guido en kleindochter Silke. “Hij bouwde razendsnel een vast cliënteel uit. De meeste verkopers hadden een ronde waarbij ze om de twee weken terug kwamen bij hun klanten. Maar Roger had een ronde van drie weken nodig, gewoon omdat hij zoveel klanten vond. Voor de klanten was dat geen probleem, maar het bedrijf greep wel regelmatig in. Dan kreeg Roger weer een nieuwe ronde toegewezen. Aangezien hij toch zo snel nieuwe klanten kon maken, kreeg hij telkens plaatsen waar weinig afzet was. Resultaat: andere chauffeurs mochten de goed draaiende rondes van Roger overnemen. Prettig was dat niet, want hij moest steeds opnieuw beginnen. Omdat hij zo goed Frans sprak, kreeg hij uiteindelijk zelfs gebieden tot diep in Luik toegewezen. Toen zijn eigen dorp Ulbeek (Wellen) aan iemand anders werd toewezen, was de maat vol. Hij stopte prompt de overeenkomst met IJsboerke en besloot op zichzelf te beginnen.”
Eigen bedrijf
Met succes. In 1982 werden de eerste ijsjes naast zijn huis in Ulbeek gemaakt. Hij reed met een eigen bestelwagentje zijn klanten in de streek terug af. Die zagen hem dolgraag terugkomen. Meteen werden ze allemaal weer klant bij hem. Zijn eigen bedrijf Voerke ijs was geboren. “Hij haalde de melk bij de lokale boer en de boter liet hij uit Wellen komen. Zo kreeg hij ijs dat romig en vers naar de plaatselijke klanten kon. Het ging zo goed dat hij soms halsoverkop nog eens duizend liter melk moest zoeken bij de lokale boeren. De voorraad was binnen de kortste keren weer uitgeput. ’s Ochtends werd het ijs gemaakt, ’s namiddag zat hij weer in zijn bestelwagen. De vraag was amper bij te houden.”
Zo groeide Voerke ijs van rond de kerktoren van Ulbeek naar een steeds grotere regio. “Op het hoogtepunt hadden we hier acht vrachtwagens rondrijden. Al veranderde de markt heel snel. Zeker toen we de vraag kregen van heel grote spelers op de internationale markt: of we ijsjes wilden leveren aan grootwarenhuizen, in het buitenland? Wat in 1982 begonnen was naast de deur in Ulbeek, vroeg al snel een eigen bedrijfshal. Die kwam er ruim twintig jaar geleden in Wellen. De ijsjes staken nu het kanaal over naar Engeland en naar andere delen van Europa. Een groot deel van de familie zat intussen mee in de zaak. De tweede generatie, en vandaag al de derde generatie, steekt mee de handen uit de mouwen bij Voerke ijs.”
Heilige Antonius
En Roger? Die bleef maar doorwerken. “Tot zijn tachtigste stond hij mee in de productie. Dan hielp hij mee bij het inpakken van de ijsjes. Hij was ook een heel gelovig iemand. Was iemand iets kwijt, dan beloofde Roger te bidden tot de Heilige Antonius. En warempel: niet zelden werd het nadien teruggevonden. Eén keer weigerde een ijsmachine alle dienst op een ontzettend druk moment. We hadden alles gedaan om het toestel weer aan de praat te krijgen en ook Roger had alles van boven tot onder bekeken, maar er kwam geen beweging in. Hij besloot dan maar even te gaan bidden. Terwijl wij verder zochten naar de oorzaak, kwam hij plots de bedrijfshal terug binnen gelopen. Zou het de noodknop niet kunnen zijn? Inderdaad, iemand had wat dozen tegen de machine gezet en daarmee was de noodstop ingeduwd. Niemand had het opgemerkt. De gebeden waren verhoord en wij konden tijdig onze ijsjes leveren. Een hele opluchting.”
Kamal op bezoek
Hij was ook de man die ’s ochtends de kapel van Oetersloven in Wellen opende en ’s avonds weer dicht deed. “Als we hem even kwijt waren, bleek vaak dat hij daar nog even aan het bidden was. Ondanks zijn hoge leeftijd bleef hij verder werken op het bedrijf dat hij gesticht had. Hij maaide het gras, harkte de perkjes en hield zich bezig met de paletten.” Omdat de hoge verkoopcijfers van zijn bedrijf zich de afgelopen jaren niet altijd vertaalden in gezonde winstmarges, haalde het Limburgse bedrijf een aflevering van het VRT-programma Andermans zaken van komiek en boekhouder Kamal Kharmach. Die kreeg de zaken met een portie frisse ideeën weer in een stroomversnelling. Er kwamen nieuwe afzetmarkten, nieuwe smaken en dus ook belangrijke nieuwe inkomsten. Nu waait er volop een frisse wind door Voerke ijs.
Grote uitdaging
“Roger zag dat heel graag. We hadden voor het bedrijf een ijsautomaat geplaatst. En vaak telde hij hoeveel klanten daar stonden om onze ijsjes te proeven. Dat deed hem zichtbaar deugd. Hij zag dat zijn kindje een nieuwe adem gevonden had. Dat maakte hem ongelofelijk trots. Er is natuurlijk nog veel werk en het blijft een grote uitdaging, maar hij zag dat de zaken weer goed gingen.”
In maart moest de stichter van het bedrijf plots naar het ziekenhuis. Het zag er even naar uit dat hij weer naar huis zou kunnen komen. Maar de bezieler van de Limburgse ijsjesfabriek overleed plots. Er volgde een mooi en ontroerend afscheid in de kerk van Ulbeek. Veel van zijn klanten waren erbij.
Trots
Voerke ijs beleeft weer een gezonde groei. Roger heeft dat nog net mogen meemaken. Waren het zijn gebeden die voor een heropleving gezorgd hebben? Waren het de waardevolle tips van Kamal Kharmach? Of speelt het harde werk van de tweede en derde generatie een onmisbare rol? Misschien hebben ze alle drie wel evenveel geholpen? Eén ding staat zonder twijfel vast: Roger was er trots op. En Limburg op hem.
Het overlijdensbericht van Roger Thijs vind je hier.
