Er zijn zo van die mensen die voor twee werken. En er bestaan mensen die zelfs drie jobs op één dag doen. Paul ‘Polly’ Cox, bijvoorbeeld. ’s Ochtends ging hij trappen schilderen, ’s middags hielp hij in de bakkerij en ’s avonds stond hij in zijn foodcafé de Spork in Viversel. Vermoeiend? Bijlange niet: Polly amuseerde zich en deed niet liever dan zijn klanten voor de gek houden.
De naam Paul Cox doet in Heusden-Zolder misschien niet meteen een belletje rinkelen. Maar Polly van de Spork kent bijna iedereen. Hij is de joviale mede-eigenaar die al eens een waterpistooltje bovenhaalt, met gigantische borden afkomt of onbestaande verjaardagen viert.
Polly is geboren en opgegroeid in Zonhoven. Studeren deed hij aan Sint Lodewijk in Genk. Al hield Polly niet zo veel van de schoolbanken. “Hij werd er letterlijk ziek van”, gniffelt zijn dochter Gwenny. “Bracht zijn moeder hem ’s maandags naar het internaat in Genk, dan draaide zijn maag al om. Meer dan één keer is zijn moeder hem terug moeten gaan halen, omdat de opvoeders aan de telefoon hingen om te melden dat zoonlief weer ziek was. Het was geen komedie. Polly werd om één of andere onduidelijke reden écht altijd ziek op school. Maar lui? Bijlange niet. Polly was juist een onvoorstelbaar harde werker.”
Verder studeren
Nog voor hij afstudeerde werkte hij al in de meubelzaak Droogmans om er kasten op te blinken, tafels bij te veilen en salons te stofferen. Dat deed hij ontzettend graag. Polly leerde veel liever al doende met zijn handen dan dat hij in de studieboeken moest zitten. Verder studeren zag hij absoluut niet zitten. Dat was ook niet nodig, want in de meubelzaak had hij wel bewezen wat hij waard was. Nadien kon hij ook aan de slag bij de Quick, toen nog in de Demerstraat in Hasselt, en vervolgens bij Bakkerij Quintens. Eén job tegelijk? Neen, hij combineerde vaak verschillende jobs op hetzelfde moment. Toen zijn broer Johan met een café begon in Viversel (Heusden-Zolder) heeft hij niet getwijfeld. Hij dook gewoon mee de keuken in of hij stond achter de toog om daar te gaan helpen.
Onverwacht afscheid
In 2011 moest de familie onverwacht afscheid nemen van Johan. Een ziekte had de broer van Polly getroffen. Polly stroopte de mouwen op en nam het café-restaurant van zijn broer over samen met de andere familieleden. Hij deed alles: kok zijn, winkelen, allerlei klusjes en de zaak entertainen. Ook dochter Gwenny kwam mee helpen. “We hebben er heerlijke tijden gehad”, blikt ze terug. “Er werd hard gewerkt en er was wel eens stress, maar er was vooral veel ambiance. Papa had de gewoonte om onbestaande verjaardagen te vieren.”
Dan kwam hij met glitters, tafelvuurwerk en een maaltijd binnen voor bijvoorbeeld schoonzoon Frederik. Heel het restaurant keek op. Klein detail: Frederik was helemaal niet jarig. Dat kon Polly wel drie keer per jaar herhalen. Alleen op zijn echte verjaardag deed hij dat niet. Een beetje plagen zat er ook wel bij. Waren de tafeltjes wat krap? Dan haalde hij zijn grootste borden tevoorschijn. Was er een klant die klachten had over te weinig saus? Dan plantte hij prompt een pot vol saus op de tafel. “Eén keer heeft hij mij eens een megahotdog klaargemaakt toen ik een klein hongerke had”, lacht schoonzoon Frederik nog na. “Hij had het allergrootste broodje en de grootste worst gezocht. De rest van het restaurant keek vol ongeloof toen hij daarmee uit de keuken kwam. Ik heb mijn best gedaan om het op te krijgen, en het is nipt gelukt. Maar ik had wel genoeg gegeten voor de rest van de dag.”
Klant nat gespoten
Eén keer liep het een beetje fout. “Toen hij met een waterpistooltje uit de keuken kwam om ons nat te spuiten, hield hij het speelgoedje per ongeluk achterstevoren vast. Toen spoot het water recht in het gezicht van een deftige klant die achter ons zat. Ook toen hebben we uiteindelijk wel gelachen. Ook verkleedpartijen waren alomtegenwoordig. Eén keer, toen de Spork nog een echt volkscafé was, hadden we een erg regenachtige zomer. Daarover werd natuurlijk volop geklaagd in de zaak. En dus wisselde Polly het interieur met het terras. Hij sleepte gewoon de terrasmeubels en de parasols naar binnen. ‘Zo kan iedereen ondanks de regen toch gezellig een terrasje doen’, lachte hij.”
De zaak is ook bekend bij de BV’s. “We hebben er veel over de vloer gehad. Elke veldrijder of wielrenner die in Heusden-Zolder passeerde, kwam iets eten. Allemaal hebben ze hun handtekening op onze muur gezet. Voetballers en trainers zoals Stijn Stijnen hadden we ook. Stijn is ondertussen dan ook een deel van onze familie. En als de broers Koen en Kris Wauters kwamen racen op het circuit van Zolder, kwamen ze steevast iets eten bij ons. Heel gezellig. BV-allures? Daar moest je in de Spork niet mee afkomen. Iedereen werd even vrolijk en gelijk behandeld. Eén keer heeft Polly een dikke zakenman buiten gezet, omdat hij vond dat hij een sigaretje moest kunnen opsteken in het midden van de zaak. Lastige klanten buitenzetten: daar draaide hij zijn hand niet voor om. Iedereen gelijk voor de wet.”
Grootste regenboog ooit
Voor vakantie had Polly niet zo veel tijd, maar af en toe ging hij wel eens naar zee. In het voorjaar van 2023 deden dokters echter een zorgwekkende ontdekking. Polly had kanker. Meteen werd gestart met behandelingen. Het restaurant zou er niet onder lijden, want hij deed gewoon voort. Zijn werk- en levenslust leken hem erdoor te slepen. In augustus waren artsen zelfs erg optimistisch. Het ging de goede kant uit met Polly.
Maar lang heeft het niet geduurd: in oktober werd Polly helaas weer ziek. “Er waren uitzaaiingen”, vertelt Gwenny. “In het ziekenhuis hebben ze geweten dat er een entertainer in één van hun kamers lag. Hij heeft lol gemaakt tussen de infuusjes en zijn nachtkastje. ‘Ga mij eens een halve haan met currysaus halen’, zei hij dan. ’s Anderendaags bracht Peppe Giacomazza van La Botte pizza’s. Want die ziekenhuismaaltijden waren toch niet zo zijn smaak. De gezelligheid van het restaurant verplaatste zich gewoon naar de ziekenhuiskamer. Op piekmomenten moest het ziekenhuis een wachtkamer openen voor iedereen die bij Polly op bezoek wilde komen. Dan zat er veertien man in zijn kamer en nog eens tien man in de wachtzaal hun beurt af te wachten. We hebben avonden gehad dat voetbalvedetten als Stijn Stijnen, Luc Nilis, Nico Vaesen en Stephan Poelmans gelijktijdig rond zijn bed zaten. Ondanks de gezelligheid hadden dokters meestal niet zo een goed nieuws. En Polly had tussendoor ook best wel pijn. De pijnstilling werd geleidelijk opgedreven. Enkele weken later bleek dat hij negentig procent van zijn begrafenis zelf al had voorbereid. We hebben ook afgesproken dat hij mij een teken moest geven, als er toch ‘iets’ zou zijn na de dood. Dat heeft hij mij vanop zijn ziekenhuisbed plechtig beloofd. Hij zou voor de mooiste en grootste regenboog ooit zorgen.”
Tafelvuurwerk
In november moesten familie en vrienden afscheid nemen van Polly. Bij de begrafenisondernemer kwamen zoveel bloemen binnen dat je Polly nog amper zag liggen. Er moest twee keer op en af gereden worden naar het kerkhof om alles daar te krijgen. Tijdens de koffietafel had hij voor een verrassing gezorgd. Hij voorzag voor iedereen een kaartje met zijn foto en een staafje tafelvuurwerk. Op het kaartje stond ‘Ge meugt blijte … ma nie te laank, deur te lache wurd t leve zoviel schoener. Ich zen ooch blijve lache. Stikt deze vuurstek aan oep e schoen moment en ich zal bet oech zen. Tot in den hemel!’
Tijdens de koffietafel werd er inderdaad geweend maar ook gelachen. Vol ongeloof reed dochter Gwenny na de plechtigheid in de rouwstoet. Even kwam de zon piepen. En wat kwam er tevoorschijn? Een gigantische regenboog. Er werden snel foto’s van genomen. Zou dat Polly geweest zijn die zijn belofte heeft waar gemaakt om nog een teken te geven? Een toeval kan het toch haast niet zijn?
Het overlijdensbericht van Paul Cox vind je hier.
