De oorlog speelde zich vlak voor de deur van de toen tienjarige Hubert Verheijen, of ‘Bèr van Hiepke’, af. En dat liet een diepe indruk na. Hij wist dat je alle kansen moest grijpen in het leven en dat er veel redenen zijn om gelukkig te zijn. Bèr van Hiepke werd een bevlogen dorpsfiguur, gepassioneerde bloemist en plantenkweker.
‘Bèr van Hiepke’ was tien jaar toen hij op 10 mei 1940 ’s ochtends wakker werd door een oorverdovende knal, net zoals een groot deel van Neeroeteren. ‘T is ourlog’, riep zijn vader van op de trap. Vlak naast het ouderlijke huis was de brug van Neeroeteren opgeblazen. De brokstukken waren tegen de gevel gevlogen. Het maakte een ontzettend diepe indruk op Hubert. Zijn vader moest snel naar de andere kant van het kanaal geraken, want hij was opgeroepen om het land te verdedigen. De moeder van Hubert bleef halsoverkop alleen achter met de kroost, terwijl steeds meer soldaten het dorp binnenliepen. Hubert vertelde het tot voor kort nog altijd met een krop in de keel. Het oorlogsgeweld zou een groot deel van zijn jeugd inpalmen.
Allermooiste bloempje
“Papa heeft na de oorlogsjaren school gelopen bij de Kruisheren in Maaseik”, vertellen zijn kinderen Marie-Josée, Mathy en Lutgart. “Hij was de oudste van dertien kinderen. Achteraf zat er niet veel anders op dan snel op leercontract te gaan. Veel geld om te studeren was er niet, en er waren nog twaalf andere kinderen. Maar hij had geluk: hij mocht zijn hobby gaan doen. Paps was iemand die dolgraag met zijn handen in de aarde zat. Hij ging het vak van hovenier leren. Al snel kon hij beginnen bij de ingenieurs van de koolmijn in Eisden. Om zes uur ’s ochtends vertrok hij met zijn fietsje langs het kanaal, om dan de hele dag onkruid te wieden, bloemen te planten en bomen te snoeien. Hij werd een bovengrondse arbeider bij de koolmijn. In Neeroeteren zelf was hij intussen de voorzitter van de KAJ. Het was de pastoor die hem na een activiteit vroeg of Hubert dat jonge meisje Lieske Brouwers niet veilig naar huis wilde brengen? Onbedoeld heeft de pastoor zo een mooi huwelijk tot stand gebracht. Want Hubert zou Lieske nadien nog heel vaak ‘naar huis brengen’. Hij zou Lieske zijn hele leven zijn allermooiste bloempje blijven noemen.”
Neutraal blijven
Maar Hubert had ook ambitie. In de jaren vijftig bouwde hij zijn eigen huis met winkel in Neeroeteren. Hij wou helemaal op zichzelf beginnen. Zo ontstond bloemenwinkel Verheijen, een begrip in Neeroeteren en ruime omgeving. “Veel mensen uit de familie verklaarden hem voor gek. Een bloemenwinkel in een klein dorp, dat gaat toch helemaal niet werken? Maar paps hield vol. En hij kreeg gelijk, want het werd al snel een groot succes. Al deed papa wel veel meer dan alleen bouquets samenstellen en verkopen. Hij legde hele tuinen aan en verkocht jonge boompjes en struiken.”
Hubert werd lid van de bond voor bloemisten en tuinaanleggers, van 1975 tot aan het einde van zijn pensioen. Plaatselijk werd hij voorzitter van de middenstand en kwam hij op voor Neeroeteren als handelscentrum. “Even overwoog hij nog om in de politiek te stappen. Maar daar heeft mama toch de lijn getrokken. Als zelfstandige blijf je best neutraal in je dorp. Onze bloemen waren voor iedereen. Met veel bevlogenheid bleef hij ze kweken in de eigen serres.” Het hele gezin stapte geleidelijk mee in de zaak. Zijn dochters Marie-Josée en Lutgart hielpen samen met moeder Lieske met de bloemen en de winkel. Mathy hielp intussen bij de boomkwekerij.
Stukje rodekool
In de jaren 90 kwam de huidige pastoor bij Bèr aankloppen. “Hij vroeg of Hubert de kerk kon versieren met bloemen. Dat heeft hij zeker dertig jaar trouw verdergezet. Zelfs na zijn pensioen klauterde hij nog op het tabernakel om daar iets fleurigs te zetten. Was er een kerkelijke hoogdag of een begrafenis, dan kwam Hubert af met heel wat mooie creaties. Met Kerstmis moest elke pilaar in de kerk een eigen bloemstukje hebben, allemaal vers uit eigen hof of serre. Hij had zelfs de gave om iets moois te maken van wat anderen als onkruid zagen. Op ajuinbollen kunnen bijvoorbeeld mooie bloemen groeien. Met stukje rodekool kon hij een bloemstuk een bijzonder cachet geven. Hij haalde werkelijk alles uit de natuur en hij maakte er telkens met veel creativiteit nieuwe bloemstukken mee.”
Halsbrekende toeren
Een bevlogen zelfstandige gaat natuurlijk nooit helemaal op pensioen. “We hebben hem op 91 jaar nog halsbrekende toeren zien uithalen om de kerk te versieren. Toen hebben we hem toch gevraagd om voortaan iets voorzichtiger te zijn. Zijn buitenverblijf in Bree werd een grote hobby. Hier was hij in zijn element in de natuur, aan de vijver en in het bos. Was het erg druk in de zaak en moesten er snel verschillende grafstukken gemaakt worden, dan sprong paps binnen om alles te helpen voorbereiden. Zijn advies en kennis bleven op latere leeftijd een grote troef voor de winkel.”
Grapjes en streken
De ernst en de wreedheid van de oorlogsjaren hebben Hubert doen beseffen hoe mooi het leven in vredestijd kan zijn. Hij stond bekend als een optimist. “Maar ook als iemand die het absoluut niet kon laten om grapjes en streken uit te halen. Toen zijn schoonzus pas een telefoon had, belde hij haar meteen op en deed hij zich voor als een technieker. Of de vrouw een paar keer door de hoorn kon blazen, bij wijze van test? Aan de andere kant van de telefoon hoorden we inderdaad iemand plichtbewust door de hoorn blazen. Lachen dat we gedaan hebben. Tijdens zijn pensioen vertrouwden we op zondagvoormiddag en in de vakanties onze kinderen vaak toe aan pépé. Zij hadden echt de tijd van hun leven. Ook toen het eerste achterkleinkind geboren werd, keek hij er keer op keer naar uit als ze hem een bezoekje brachten. Jammer genoeg heeft hij net niet de geboorte van zijn tweede achterkleinkind meegemaakt.”
Kort voor de jaarwisseling is Bèr van Hiepke onverwacht overleden. Hij was 94 jaar. De man die van heel dichtbij het oorlogsgeweld meemaakte en daarna besloot dat je van het leven best iets fleurigs en moois kan maken. Die wist dat er veel meer redenen zijn om optimistisch en gelukkig te zijn. De man die zijn handen uit de mouwen gestoken heeft voor zijn familie, voor zijn bloeiende zaak en voor zijn dorp Neeroeteren. Wie er nu de kerk zo uitbundig gaat versieren op de volgende hoogdag? De familie zet dat werk verder. Wat onder Bèr is geplant en begint te groeien, bloeit tijdens de volgende generatie duidelijk nog kleurrijk verder.
Het overlijdensbericht van Hubert Verheijen vind je hier.
