Tot in 2018 liep Hendrik ‘Harry’ Meuris als kranige tachtiger mee met de Maasrun in het Maasland. Hij was officieel zelfs even de oudste deelnemer. Doorgaans ging hij samen met de bezemwagen over de finish, maar het respect en de bewondering die hij kreeg waren er niet minder om. Veel Limburgers hebben nog steeds een sierschouw van hem staan, want Hendrik was ook een straffe ondernemer.
Hendrik – Harry voor vrienden en familie – is geboren in Lanaken. Hij groeide op in een gezin van zes jongens en één meisje. Het ondernemersbloed zat duidelijk in de familie. Zelf is hij maar tot zijn veertien jaar naar school geweest. “Ik mocht niet langer blijven, omdat ik niet vaak genoeg naar de kerk ging”, vertelde hij daar later over. Het zou hem alleszins niet tegenhouden om zijn weg te zoeken en handelszaken uit de grond te stampen. Makkelijk is het in het begin nochtans niet gegaan. Harry was kind tijdens de Tweede Wereldoorlog en tiener in de periode van de heropbouw. Hij kon er later nog uitgebreid over vertellen. “We moesten te voet naar Tongeren of zelfs naar Luik om daar te gaan werken. Langzaam groeide ook hier de welvaart en kon Harry zijn neus voor goede zaken eindelijk gebruiken.
“Hij is begonnen met de verkoop van gezaagde betonblokken”, blikt schoondochter Frederike terug. “Daarin was hij kennelijk heel bedreven. Later begonnen verschillende van zijn broers ondernemingen in Smeermaas. Harry startte er met een eigen zaak in op maat gebouwde sierschouwen. Alles werd bij de klanten thuis eerst zorgvuldig opgemeten en vervolgens geïnstalleerd. Het tegelwerk, de aansluitingen voor gas, het plaatsen van een open haard: hij nam het allemaal voor zijn rekening. Zo werd hij een begrip in de regio. Veel Limburgers hebben vandaag nog steeds een sierschouw in huis staan die van zijn tekentafel kwam.”
Japan
Zijn wandeltochten naar Luik en zijn kennis van het Frans hebben hem later zeker nog geholpen. Hij werd verkoper van gegalvaniseerde dakplaten. Die haalde hij bij contacten in Wallonië en bracht hij vervolgens in de regio Lanaken aan de man. “Een bourgondische levensstijl had Harry eveneens. Er werd al eens een stevig pintje gedronken, en zoals zoveel mensen in die periode werd daarbij een sigaretje opgestoken. Tot zijn zoon Ronny daar opmerkingen over begon te maken. Kon zijn vader niet wat gezonder gaan leven? En effectief: hij heeft op aanraden van zoonlief zijn laatste sigaret uitgeduwd, toen hij een jaar of veertig was. De pintjes werden ingeruild voor glazen water. En plots werd Harry sportiever. Hij was al een fervent bokser en judoka in de jaren zeventig, voorzitter en drijvende kracht achter judoclub Jita. Zijn zoon Ronny trainde mee en werd in de jaren 70 Limburgs kampioen. Fier dat zijn vader was! Nu kwam daar, na het stoppen met de pintjes en de sigaretten, ook de passie voor hardlopen bij. Hij is volop beginnen lopen. Zijn zoon en kleinzoon trainden mee. Ronny ging zelfs sinologie studeren, om de kennis van Oosterse talen onder de knie te krijgen. Hij trok ruim acht jaar naar Japan om er de cultuur, de taal en het judo beter te begrijpen. Vader Harry en moeder Hubertina gingen hem daar meermaals bezoeken.”
Ontzettend zware klap
Ook als gepensioneerde bleef Harry ontzettend sportief en ondernemend. “Als hij mensen in contact kon brengen om goede zaken te doen, dan zou hij het zeker niet laten. En effectief: hij blééf elk jaar deelnemen aan de Maasrun. Opgeven? Pessimisme? Het stond gewoon niet in zijn woordenboek. Ook al was er wel een heel moeilijke bladzijde in zijn levensverhaal. Zijn enige kind Ronny overleed in 2017 aan slokdarmkanker.”
Dat was een ontzettend zware klap. Zijn twee kleinkinderen Luca en Anak en zijn schoondochter hielpen hem er mee door. Hij was ontzettend trots op hen. De genen zijn bovendien duidelijk doorgegeven. Want ook Luca is intussen een verdienstelijk judo-beoefenaar en fervent hardloper. Anak heeft bompa’s rekenkundig inzicht geërfd: meerdere deelnames aan de Kangoeroe Wedstrijd en de Wiskunde Olympiade met zeer mooie resultaten waren het gevolg.
Elektroshocks
Nog typisch voor Harry waren zijn mooie verhalen. “Hij bleef graag vertellen. Zeker over die moeilijke jaren na de oorlog. Hij wist nog uitgebreid te vertellen over de wandeltochten op zoek naar werk en een nieuwe start. Zelfs toen hij last begon te krijgen van zijn hart. Soms moest hij halsoverkop naar de spoed, omdat hij voelde dat hij elektroshocks moest krijgen. Hij ging dan rustig binnen en vertelde honderduit aan de behandelende arts en de verpleegkundigen terwijl hij op de tafel ging liggen. Was de shock toegediend? Dan ging hij weer precies verder met vertellen waar hij gebleven was. In het ziekenhuis zagen ze niet vaak patiënten binnenkomen, die er zo gerust in waren. Met zijn zorgbehoevende echtgenote moest hij noodgedwongen naar een woon-zorgcentrum verhuizen. Dat was aanpassen, maar Harry deed het graag voor haar.”
Al strompelend
Op de Maasrun zou hij op hoge leeftijd nog records breken. Harry werd in 2016 de oudste deelnemer. Het ging soms al strompelend. Ook in 2018 deed hij nog eens mee. “Doorgaans pufte hij samen met de bezemwagen als allerlaatste over de finish. Maar wie kon zeggen dat hij als 84-jarige nog meedeed aan dergelijke loopwedstrijden? Hij kreeg er absoluut veel respect voor.” Het hart van Harry was sportief en zat vol gedrevenheid en passie. Hij heeft al zijn broers en zijn zus overleefd. Maar eind augustus is ook Harry zelf op 90-jarige leeftijd overleden.
In heel wat sierschouwen die hij ontworpen en gemetst heeft, zal deze winter weer de open haard branden. Zijn liefde voor sport en judo gaan verder via zijn kleinkinderen. Kleinzoon Luca liep de laatste Maasrun enkele weken geleden mee met de foto van grootvader Harry dicht bij hem. Het was een eerbetoon aan een inspirerend en gedreven voorbeeld, een straffe opa én Maaslander. Eentje met een sterk én groot hart.
Het overlijdensbericht van Harry Meuris vind je hier.
