37 jaar geleden kruisten de blikken van Eddy Geraerts en John Weijnjes in het legendarische hotel-restaurant Scholteshof in Hasselt. Eddy kwam er gewoon lekker tafelen, John werkte er als sommelier. Niemand die toen kon denken dat de twee samen een van de meest succesvolle restaurants van Hasselt mét Michelinster zouden gaan runnen.
“Ik was zelf nog stagiair in het Scholteshof”, blikt Eddy’s levenspartner John Weijnjes terug. “Als gastje van 19 jaar was het een eer om daar je eerste ervaring op te mogen doen. Plots kwam Eddy daar op een avond inderdaad eten. Terwijl ik hem bediende, wisselden we een blik. Daarmee is onze mooie toekomst samen begonnen. We zijn achteraf samen gaan eten in Hasselt en werden een koppel. Eddy deed iets totaal anders dan ik: hij was boekhouder. Terwijl ik verder ervaring opdeed, groeide onze grote droom. We wilden samen een restaurant beginnen. Enfin, het was vooral mijn grote droom. Maar Eddy ging er volledig in mee.”
‘Kindje’
Zo’n 24 jaar geleden zette het koppel de grote stap. Samen kochten ze een pand in de Persoonstraat in hartje Hasselt. “Het was een hele onderneming”, vertelt John. “Eddy besloot de eerste twee maanden even mee te draaien om de gasten te verwelkomen en te bedienen. Zo konden we rustig opstarten en wat besparen op personeel. Maar Eddy bleek een natuurtalent. Hoezo saaie boekhouder? Hij was het juist die de mensen met een praatje en een grapje kon verwelkomen. Uiteindelijk is hij na die twee maanden nooit meer vertrokken. Eddy vond het gewoon veel te leuk. Het restaurant werd ons ‘kindje’ dat we samen zouden groot krijgen.”
Restaurant JER, dat staat voor Just Eat Right, werd een begrip in Hasselt en omstreken. “Als Eddy er een keer niet was, dan vroegen de klanten naar hem”, zegt John. “Waar is hij? Komt hij geen praatje maken? Hij was een onmisbare gastheer geworden. We trokken bovendien een sterke chef-kok aan, Wim Schildermans. Mede onder impuls van zijn innovatieve en creatieve kookstijl kregen we de hoogst mogelijke onderscheiding: een Michelinster.”
“Het betekent veel als je eigen restaurant ineens zo’n waardering krijgt”, vertelt John. “Het heeft ons geen windeieren gelegd. Plots doken er mensen op van ver buiten de stad. Met de Michelingids in de hand kwamen ze onze keuken uitproberen. Een ster zet je zaak op de kaart. Al bleef Eddy de klanten even joviaal en met grapjes ontvangen, zoals hij dat voorheen deed.”
Thuis eten
“Het geheim van ons restaurant? Chef Wim houdt van een pure keuken”, gaat John verder. “Je moet de ingrediënten proeven. We houden van lekkere groentjes samen met een stukje vlees of vis. Te veel door elkaar, of te veel samen op één bord? Dan gaat de puurheid wat verloren en proef je uiteindelijk minder.”
“Het restaurant en onze privé hebben we altijd gescheiden gehouden. We aten zo veel mogelijk thuis, waar we ons eigen potje kookten. Door de jaren heen zijn we een aantal keren verhuisd, tot we enkele jaren terug een appartement vlakbij onze zaak gevonden hebben. Hier wilden we blijven tot we oud waren. Voor het eerst in ons leven hadden we ons stekje gevonden. We hebben hard gewerkt, maar we hebben ook genoten. Onze ontspanning? Reizen en daar dan eens lekker gaan eten. We zijn ver geweest. In Hongkong en in Singapore. Maar Parijs bleef toch onze favoriet. En elke keer hadden we weer nieuwe ideeën voor ons restaurant of voor de inrichting van onze woning.”
Loslaten
De laatste jaren wou Eddy wat afbouwen. “Hij naderde de leeftijd voor een pensioen, maar telkens kwam hij terug op zijn beslissing om te stoppen met werken”, vertelt John. “Het is lastig om iets los te laten dat je met zo veel passie en liefde grootgebracht hebt. Tot Eddy twee jaar geleden voor de eerste keer een hartaanval kreeg. Dat was een zware periode en Eddy moest noodgedwongen stoppen met werken. Er volgde een lange revalidatie. Die sloot hij af met eens lekker gaan eten… in zijn eigen restaurant. Nu maakte hij grapjes met mij. Met een knipoog en een lach had hij opmerkingen over de bediening. Tja, hij bleef zijn grappige zelf.”
Herinneringen
Vorige maand moest Hasselt dan toch onverwacht afscheid nemen van zijn legendarische restauranthouder Eddy Geraerts. Het kwam bij iedereen bijzonder hard aan. “We hebben een massa kaartjes gehad van lieve gasten”, zegt John. “Vaak schrijven ze hun mooiste persoonlijke herinneringen op. Over de manier waarop Eddy hen hier verwelkomd had bijvoorbeeld. Het ontroert en geeft troost om die mooie tekstjes te lezen.”
Eddy werd, zoals hij altijd had gewenst, bijgezet in de grafkelder van zijn mama. “Met haar had hij steeds een innige en bijzondere band. Hij bracht al dertig jaar lang regelmatig bloemen naar haar graf en onderhield het piekfijn. Nu zijn ze op de een of andere manier toch weer samen. En wat er met restaurant JER gaat gebeuren? Ik blijf hier werken, samen met het hele team,” besluit John. “We zijn met heel wat mensen die het restaurant met veel passie verder willen laten groeien. Dat vind ik geweldig, want het blijft tenslotte voor altijd het kindje van Eddy en mij.”
Het overlijdensbericht van Eddy Geraerts vind je hier.
