Vijftien Limburgse ondernemers trekken een week lang door Silicon Valley in San Francisco, de succesvolste ondernemingsregio van de VS. Ze zijn op zoek naar handvaten en concrete instrumenten die de Limburgse ondernemers kunnen gebruiken om de Limburgse economie op een nieuwe leest te schoeien. Dominiek Claes, chef Economie van Het Belang van Limburg, reist mee en brengt iedere dag verslag uit:
Jongens, Google is indrukwekkend. De internetzoekmachine – annex tal van andere internetdiensten – stelt wereldwijd ruim 55.000 mensen tewerk. Het hoofdkwartier in Palo Alto telt alleen al 15.000 medewerkers. Het is geen hoofdkwartier, het is een stad. Geen slagbomen om de bedrijfsterreinen op te rijden. Iedereen mag binnen. Open cultuur. Er staan 4.000 fietsen geparkeerd voor de 60 gebouwen op het uitgestrekte terrein. Er zijn veertien uit de kluiten gewassen kantines voor al die hongerige magen. Gratis hé. Ongeveer 2.000 vergaderzalen. Zwembaden met jetstreams, sportvelden, fitnesscentra, you name it. Alles is er. Honden mogen mee op de werkvloer, kinderen worden opgevangen in de Googlecrèche. Google doet er alles aan om zijn mensen zo lang mogelijk in het bedrijf – en dus aan het werk – te houden. Het hoofdkwartier – of eerder de hoofdstad – van Google is een bonte mengeling van alle culturen. Alle kleuren en talen kom je er tegen. En voor wie het wil weten: ja, hier en daar ook een hoofddoek.
We worden ontvangen door de immer vriendelijke Amrit Dhir. Slank en sportief. Knappe gast volgens de dames van ons gezelschap. Hij heeft nog op de juridische dienst gewerkt. Hij leidt ons minzaam en attent door een (erg klein) deel van Googletown. En toch, en toch. Amrit antwoordt schijnbaar moeiteloos op alle vragen. Ook op de meer netelige. Dat van die bevroren eicellen (zie vorige aflevering van deze column) had te maken met genderkwesties en de work-life-balance. Er volgt nog wat blablabla. “Facebook doet het, wij niet.” De schuld ligt dus bij de concurrentie. Bon. Wij hadden ook graag gezien hoe de Googlemensen daar effectief werken. Maar in de eigenlijke werkplekken kunnen we zonder badge niet binnen. Restricted area.
Was Google een beetje een teleurstelling, dan was de nochtans korte ontmoeting met psychologieprofessor Carol Dweck van de Stanford University een verlicht moment. Klein van gestalte, maar een grote madam, die Dweck. Ik bespaar jullie haar theorie over fixed mindset en growth mindset. Wie meer wil weten moet zich haar boek daarover maar aanschaffen. Over falen heeft ze zo haar eigen idee. “Het is belangrijk om falen om te turnen in iets positiefs. Om het te zien als ‘I didn’t get there yet’ (Ik ben er nog niet – ik ben er bijna). Je kan beter rap mislukken om sneller te leren uit je mislukking.” Zo hadden wij het nog niet bekeken. Ze is ook rabiaat voorstander van het schouderklopje. “Het is de meest efficiënte én goedkoopste manier om je medewerkers te motiveren.” De aandachtige Limburgse ondernemers noteren vlijtig. Dat is een taal die ze begrijpen.
Professor Dweck heeft ook een boodschap voor Limburg. Ze kent Limburg uiteraard niet, maar heeft wel veel advies geleverd voor tal van vergelijkbare economisch ‘getroffen’ regio’s. “Limburg heeft nood aan een omvattende positieve campagne, die de regio ook buiten Limburg op de kaart zet.” En voor de met ontslag getroffen werknemers: “Het is een misverstand dat er te weinig jobs zijn in streken met een hoge werkloosheid. Vele mensen beseffen niet dat ze kunnen leren voor een nieuwe job. Maar je moet hen wel het pad daartoe laten zien.” Ik zei het al: een grote kleine madam.
Morgen zitten we op het vliegtuig naar huis. Maar wij onthouden alvast: “Limburg is er bijna”. U hoort nog van hen.
