Een globetrotter, op zoek naar avontuur. Dat is Jan Dierckx altijd geweest. Na zijn humaniora in Genk trok hij voor een jaar naar Brazilië, waarna hij koos voor studies als veearts (in Namen en Gent). “Mijn eerste werkgever bevond zich in Nederland, en nadien ben ik gaan werken in de praktijk van dierenarts Schillebeekx in Beringen”, herinnert hij zich. “Daarna ben ik nog enkele jaren bij de boeren langsgegaan om advies te geven over veevoeders. Toch kriebelde het om opnieuw zelf de dieren te verzorgen, en toen ik in een vaktijdschrift een aanbieding zag om naar Frankrijk te trekken, heb ik niet geaarzeld. Het avontuur, een nieuwe uitdaging, een andere taal en cultuur: midden in de Bourgogne kon ik het vinden. Het eerste jaar was wel bijzonder zwaar. Ik werkte voor een dierenarts die bijna alleen boeren met Charolais-koeien als klant had. Dus geen huisdieren die tijdens kantooruren moesten verzorgd worden, maar wel dag en nacht in de weer met supersterke beesten, op de boerenbuiten, in een streek waar ik niemand kende. Ja, daar heb ik wel afgezien. Maar jaar na jaar ging het beter. Er waren ook veel boeren die wijn maakten en af en toe, uit dankbaarheid, voor ‘monsieur le vétérinaire’ al eens een goede fles wilden kraken. Dat was één van de voordelen van de Bourgogne”, lacht hij.
Comté-kaas
Na 8 jaar in de befaamde wijnregio maakte Jan Dierckx in 2011 de oversteek naar het departement Doubs, naast de Jura, op een boogscheut van de Zwitserse grens. “Een totaal andere omgeving, met het gebergte op de achtergrond”, vertelt hij. “En ook een heel ander cliënteel, want ik ging werken in een stadspraktijk waar veel honden en katten worden verzorgd. Daarnaast zijn er ook veel boerderijen, maar zij houden geen vleeskoeien (zoals de Charolais), maar melkkoeien (zoals Montbéliard en Franse Simmentaler), om de melk te gebruiken voor de gekende Comté-kaas. Voor een veearts is dat een heel ander gegeven.”
Noodzakelijk kwaad
Drie jaar na zijn verhuis naar het Oost-Frankrijk, kreeg Jan Dierckx (52) de mogelijkheid om vennoot te worden. “Door pensionering van een collega kwam er een plaatsje vrij, en zo heb ik me kunnen inkopen”, vertelt hij. “We waren toen nog een bescheiden praktijk , maar sindsdien zijn we snel gegroeid. Vandaag bestaat La Clinique des Gentianes uit 3 vennoten, 7 veeartsen en 4 administratief bedienden. Een team van 14 mensen dus, dat nog steeds uitbreiding zoekt. Zo hebben we onlangs nog een andere praktijk overgenomen en bekijken we nieuwe opportuniteiten die zich aandienen.”
Van medewerker naar (mede-)zaakvoerder: het blijft een hele stap. “Klopt, er komen veel meer verantwoordelijkheden bij deze functie kijken”, zegt Jan. “Heel wat administratieve rompslomp, vergaderingen en ook de andere dingen moet ik mee in het oog houden, zoals de aankoop, HR of financiën. Ik ga nog altijd liever met de klanten om dan het papierwerk op te volgen, maar bon, het is een noodzakelijk kwaad dat ik erbij neem.”
Norse Vlamingen
In Limburg duikt Jan Dierckx zo’n keer of drie per jaar op. “Vooral om familie en vrienden te zien, uiteraard. Het is altijd wel heel fijn om te horen hoe het met iedereen gaat en herinneringen op te halen. En ook om wat dingen te eten en te drinken die ik in Frankrijk niet kan vinden. Een lekker frietje van de frituur, hagelslag of een portie stoemp met worst: zalig!” Helemaal terugkeren naar ons land ziet Jan niet zitten. “Nee, ik ben hier gesetteld, en beleef elke dag plezier aan het werk en de omgeving. Midden in de natuur, de interactie met de mensen, en zorgzaam zijn voor de dieren: dat komt overeen met mijn persoonlijkheid. Misschien als ik met pensioen ga, dat ik nog eens vaker naar België kom: we zullen wel zien. Ik ben niet helemaal overtuigd dat het aangenamer is om tegenwoordig in België te leven. Ik vind dat doorheen de jaren de Vlamingen wat norser en stuurser geworden zijn. De Fransen typeer ik eerder als beleefde, vlotte praters. Ze zijn aangenaam in de omgang, een beetje meer temperamentvol. Ik hou er wel van, ja.”
Langlaufen
Als Jan Dierckx niet moet werken, is hij vooral in de weer met zijn zoon, Louis. “Hij is nu 12 en zijn leven speelt zich volledig hier af. Zijn leefwereld bestaat uit de school en zijn hobby’s, die hij samen met zijn Franse vriendjes beleeft. Als fulltime papa geef ik hem zoveel mogelijk aandacht. Vooral in het weekend gaan we samen op pad, in de natuur. En zelf sport ik wel nog een beetje. Veel fietsen, en in de winter langlaufen. Dat kan hier in de achtertuin, een enorm voordeel. De streek is nog niet zo gekend bij toeristen, maar het is echt prachtig. Wie in de buurt is, spring zeker eens binnen! Limburgers zijn hier altijd welkom!”
