Cartamundianen noemt Lorenzo Van Doorslaer ze, de werknemers van Cartamundi. Die zijn vandaag wereldwijd met 3.000. “Dat ze vijf jaar geleden met zovelen op papa’s begrafenis waren, toont aan dat hij binnen het bedrijf een gerespecteerd man was. Dat hij Manager van het Jaar, en Cartamundi Onderneming van het Jaar geworden is, betekent dat hij een CEO was die dicht bij de werknemers stond. Wat hij heeft bereikt, from scratch, heeft hij bereikt mede dankzij sterke mensen rondom hem. Het is zo: teamwork makes the dream work (teamwerk doet dromen uitkomen, red.).”
Harde werkers
Lorenzo geeft graag nog eens zijn kijk op het leven en de lessen van zijn vader, Chris Van Doorslaer, de man die in 1997 geheadhunt werd om een zieltogend bedrijf te leiden (zie kader). Als Oost-Vlaming uit Dendermonde die het oer-Kempense Cartamundi kwam ‘redden’, werd hij aanvankelijk sceptisch onthaald, vertelde hij in 2015 daar zelf over in jouw krant: “Toen ik begon, zei men ‘Wat komt die hier doen? Hij komt uit de scharenindustrie (bij het Finse Fiskars, red.) en is niet eens uit onze streek.’ Het was aanvankelijk zeker een negatieve reactie. Maar dat is in de loop der jaren weggeëbd, je mag wel zeggen dat er nu een positieve attitude is. Een goede samenwerking tussen mensen van verschillende streken. De bedienden en productiemensen zijn veelal Kempenaars, en dat zijn goede, harde werkers. Het is geen toeval dat onze hoofdzetel nog altijd in Turnhout gevestigd is.”
Daar liet hij op 16 december 2017 ook onverwachts het leven. Zijn vrouw Rita en zonen Lorenzo en Fabio (nu 21) moesten van de ene op de andere dag zonder hem voort. “Het is geen geheim dat mensen met een topjob daar fysiek van afzien. Kijk naar politici of naar topchefs – hoe drukker hun leven, hoe gezonder, fitter ze moeten zijn. Een job doen met de ambitie de allerbeste te worden, dat is topsport. Na de dood van mijn vader heb ik dat pas goed beseft, en ben ik meer aan sport beginnen te doen om sterker te staan”, zegt Lorenzo. “Volgend jaar ga ik deelnemen aan mijn eerste marathon.”
Balans
Zelf startte Lorenzo zijn carrière in de voedingsindustrie. Nu is hij aan de slag als strategisch marketingdirecteur bij Cicionic, de cinemadivisie van displaytechnologiebedrijf Barco. Professioneel trekt Lorenzo lessen uit de levensloop van zijn vader. Dat het genieten niet tot na zijn pensioen hoeft te wachten, maar ook nu al kan. Dat de work-life balance goed moet zitten, daar waakt Lorenzo over. “Ik was vorige week hier in Thailand voor het werk, en heb nog een week vakantie bijgeboekt. Ik heb een paar dagen aan het strand gelegen, en nu ben ik in Bangkok, waar ik voor mezelf bij Gaggan heb gereserveerd, een toprestaurant waar de beleving centraal staat. Reizen, lekker gaan eten, het is een van de dingen die ik van thuis heb meegekregen. Er valt nog zoveel moois te ontdekken.”
Dat Chris Van Doorslaer het wel soms moeilijk had met die balans, is geweten. Cartamundi, hoewel hij geen eigenaar was, was híj. Toen Van Doorslaer Manager van het Jaar werd, zei hij over zijn werkijver: “Het werd soms wat té. Dus in het weekend grijp ik nu minder vaak naar werkdossiers. Dat maakt me geen slechtere manager.”
“De lat lag voor papa extreem hoog”, zegt Lorenzo, “zowel voor zichzelf als voor zijn team, maar ook voor ons als gezin. Je ging en kon mee in zijn tempo, of je ging niet mee met hem, en viel simpelweg af. Er zijn belangrijke mensen geweest die het hele traject met hem hebben afgelegd, en hij was daar ook heel dankbaar voor. Maar als het niet goed genoeg was in zijn ogen, dan merkte je dat, ook thuis. Bij kleine zelfstandigen die gepassioneerd bezig zijn met hun werk, is dat niet anders. Onvermijdelijk komt met groei en succes ook druk en stress.”
Op reis
Om die riem geregeld toch wat te lossen, genoot ook vader Van Doorslaer van lekker eten, en ondanks zijn vele zakenreizen, nam hij graag zijn gezin mee naar verre bestemmingen. “Op zakenreis had hij nooit de tijd om een land écht te zien”, vertelt Lorenzo, “en daarom nam hij ons mee terug. Zo hebben we samen onder meer India, Zuid-Afrika, Kenia en Mexico gezien. Dat wij als kind al mochten proeven van andere culturen, ik ben daar heel dankbaar voor.”
’s Avonds met het gezin in de zetel tv kijken of de hobby’s van de kinderen behartigen, daar had Van Doorslaer gewoon de tijd niet voor. “Maar voor ons was dat normaal”, zegt Lorenzo. “Mama heeft thuis altijd een dubbele rol op zich genomen, en ze heeft dat geweldig gedaan. Het cliché klopt: achter elke sterke man staat een sterke vrouw. Toen ik nog kind en tiener was, was ik totaal niet bezig met wat mijn vader deed als job, al zag ik wel dat het er thuis soms anders aan toe ging dan bij vriendjes. Het is pas later dat ik doorhad wat hij presteerde, en dat hij daarover gesprekken met mij voerde.”
Dat zijn vader in de spelletjes zat, dat had Lorenzo wel snel door, want steevast bracht Van Doorslaer de nieuwste spellen van internationale beurzen mee naar huis om ze te testen. “Wat we allicht als een van de eersten in huis hadden, en ook het meest hebben gespeeld, is Monopoly Deal – Monopoly in kaartformaat. Het speelt veel dynamischer en duurt veel minder lang dan het klassieke Monopoly, en dat sloeg bij ons thuis echt aan. Maar ook het oeroude wiezen hebben we véél gespeeld met familie en de buren, elk met een bekertje met Belgische franken. Wie na een jaar de winnaar was, mocht die houden. Ik moet je vast niet uitleggen dat het bekertje van mijn papa steevast overliep van de centen (lacht).”
Lorenzo nam ook actief deel aan de rage van de Pokémonkaarten, die in Turnhout werden gedrukt (in een tempo van tweehonderd kaarten per seconde), gesneden, gemengd en verpakt. “Ik moet zeggen dat ik altijd wel de sterkste kaarten had. Vorig jaar kwam Pokémon weer volop in de media met de 25ste verjaardag. Toen ben ik op zoek gegaan naar mijn oude collectie, en ik heb die in de kelder ook gevonden. Ik heb die kaarten toen één voor één geplastificeerd om ze beter te bewaren. Ik denk dat ze nu veel waard zouden zijn (lacht).”
Pokémons zoeken
Toen iedereen met de smartphone digitale Pokémons ging zoeken, deed Chris Van Doorslaer daar graag aan mee, vertelt Lorenzo. “Hij deed dat overal ter wereld, vanuit de taxi bijvoorbeeld, tussen zijn conference calls. Hij vond dat écht leuk. De digitale sprong, met kaarten met augmented reality om ze tot leven te wekken, vond hij oprecht fascinerend. Innovatie is altijd een belangrijke drijver geweest van het succes van Cartamundi. Papa droeg dat ook uit in zijn privéleven”, zegt Lorenzo. “Dan toonde hij aan kinderen van familie en vrienden wat die kaarten allemaal konden. Hij zou nooit uitpakken in groot gezelschap dat hij niet kende, maar in kleine kring liet hij trots de digitalisering van het oeroude kaartspel zien.”
“Zo stak papa in de zomer graag de barbecue aan. Dan was hij niet alleen ambassadeur voor de Cartamundispelletjes, maar liet hij graag iedereen alle sausjes van Devos Lemmens proeven, het merk waar ik toen marketingmanager voor was bij Campbell Soup Company. Zo toonde hij dat hij ook fier was op wat ik deed.”
Bron van ideeën
Ook zijn vader begon ooit in de voedingsindustrie, de interesse in grote bedrijven heeft Lorenzo van geen vreemden. “Ik heb eerst Toegepaste Economische Wetenschappen gestudeerd aan de UGent, en daarna marketing aan Vlerick. Van thuis uit heb ik meegekregen dat een brede economische kennis dan toch een groot voordeel is”, zegt hij. “Ik heb het wel altijd zelf willen doen. Papa heeft me nooit naar Cartamundi gevraagd, en dat zou ik ook niet hebben gewild. Wel was het een voorrecht om hem in het begin van mijn loopbaan als grote bron van inspiratie en motivatie naast mij te hebben. Hij wist van zowat alle domeinen in het bedrijfsleven erg veel. Hij las er ook duizenden boeken over, en kon mij als beginnende marketeer veel tips geven om holistisch te leren denken. Hem als bron van ideeën en visie mis ik vandaag nog steeds heel hard.”
Hij neemt van zijn vader vooral veel positiefs mee voort op zijn pad, zegt Lorenzo nog. “De bescheidenheid die hij had ondanks zijn successen, hard werken om ergens te geraken, fysiek fit zijn, nieuwe culturen ontdekken en ervaringen delen met mensen die dicht bij je staan. Iets als zelfstandig ondernemer proberen, dat heeft hij mij ook altijd aangeraden. Ik neem zijn adviezen mee om zo ook iets terug te geven aan hem.”
