Tess Claes ontvangt me in een onlangs gerenoveerde woning. Smaakvol, minimalistisch ingericht. De tafel waaraan we plaatsnemen, heeft ze zelf ontworpen, vertelt ze. Tess heeft een bedrijfje met een mooie naam: Da’s Graaf.
Wie is Tess Claes?
Ik ben 27. Ik heb een opleiding Grafisch Ontwerp gevolgd aan de Koninklijke Academie in Antwerpen. Ik heb ook een cursus Meubelmakerij in avondonderwijs gevolgd. Ik heb vijf jaar gewerkt als marketing manager in diverse middelgrote bedrijven. Nu volg ik een opleiding Lager Onderwijzer. Maar grafisch ontwerp is voor mij onmisbaar. Het is een manier van leven. Het zit in elke dag verweven.
Daarom heb je een ondernemingsnummer aangevraagd?
Inderdaad. Ik kreeg al opdrachten toen ik nog studeerde, vooral van kennissen en familie. Dan mocht ik in ruil eens bij hen komen eten of zo. Op de duur waren er toch wat zelfstandigen bij, die me om een factuur vroegen. Dan is de stap snel gemaakt. In 2019 heb ik Da’s Graaf opgericht en dat doe ik sindsdien in bijberoep.
Je bent er dus niet meteen na je studies aan begonnen?
In mijn hoofdberoep wel. Ik ben gestart als een allround designer, maar ik heb er marketing bij genomen, omdat ik merkte dat je als zuiver grafisch ontwerper vooral uitvoerend werk moest leveren en zelf niet mocht meedenken. Toch niet in de bedrijven waarin ik ben terechtgekomen. Daarom heb ik me online bijgeschoold, zodat ik me kan profileren als marketeer én grafisch ontwerper. Die combinatie is voor veel bedrijven interessanter.
Jouw eigen bedrijfje heet Da’s Graaf. Ik kan me wel voorstellen waarom, maar vertel zelf eens waarom je die naam hebt gekozen?
Het is een uitspraak die ik vaak doe. Als ik iets supermooi of cool of weet ik veel wat vind, zeg ik: da’s graaf. Graaf, grafisch, grafisch ontwerp. Ik heb de naam gegoogeld. De domeinnaam was nog vrij, dus heb ik die snel gekocht. een paar maanden later heb ik dan beslist om er ook iets mee te doen.
Hoe vind je jouw klanten?
De klanten vinden mij. Vooral via mondelinge reclame. Ik maak bewust niet te veel reclame voor mezelf. Het is een soort van zelfbescherming. Ik zou er graag meer tijd in stoppen, meer opdrachten aannemen. Maar op dit moment zit ik aan mijn limiet. De projecten die ik nu heb, kan ik bolwerken. Ik werk mijn website af en toe bij, maar eerlijk gezegd is dat alweer een tijd geleden. Ik doe voorlopig ook niets meer via social media, want ik weet hoe snel het dan kan ontploffen en ik weet niet of ik daarvoor al klaar ben. Ik kom ook niet uit een familie van ondernemers, ik heb er weinig kennis van, hoe ik dat moet aanpakken. Ik ben dus eerder terughoudend op dat vlak.
Hoeveel tijd besteed je aan Da’s Graaf?
Dat is toch al snel vijftien uur per week. Het kan ook meer zijn. Mijn avonden zijn voor Da’s Graaf. Het voelt niet aan als werken. Het is fun. Alleen van de boekhouding en de facturen word ik niet gelukkig. Maar het ontwerpen is iets dat ik moet doen.
Wat maak je? Logo’s? Huisstijlen?
Het is heel gevarieerd. Zelfs webdesign. Niet het technische aspect ervan, alleen het leuke. Ik heb ook een tijdje bedrijven geholpen met online marketing, maar dat doe ik niet meer zo vaak. De tijd die ik heb, probeer ik te spenderen aan het ontwerpen van logo’s, huisstijlen, geboortekaartjes, trouwfeesten, die dingen.
Vragen ze nog steeds om dat gratis te doen?
Dat is gelukkig geminderd. In het begin had ik onvoldoende ruggengraat om daar nee op te zeggen. Nu wel. Voor een vriendin die zwanger is, wil ik nog wel een geboortekaartje ontwerpen, als cadeau, maar verder is gratis voorbij. Dat waren pijnlijke tijden.
Het is wel typisch dat mensen met een creatief beroep zo’n vraag krijgen.
Dan zeggen ze zelfs: je kunt er toch wat ervaring mee opdoen? Ondertussen heb ik mezelf toch al een beetje kunnen bewijzen. Allez, hier in het dorp toch. Daar weten ze wat ik kan.
Is ondernemen moeilijk?
Dat valt wel mee. Dit is een kleine onderneming. De administratieve rompslomp is nog erg beperkt.
Doe je alles zelf?
Ik heb wel een boekhouder, want ik ben heel slecht met cijfers.
Heb je veel concurrentie?
Alleen concullega’s. Ik heb nooit het gevoel dat ik strijd moet leveren. Ik werk ook graag samen met een bevriend illustrator. Samen hebben het bordspel van Vorselaar mogen maken. Neteland vraagt me soms om een offerte. Dan vraag ik me wel eens af met wie ik moet wedijveren voor die opdracht.
Je werkt enkel onder de kerktoren?
Op dit ogenblik wel. En dat is oké voor mij. Ik wil wel eens een groter project doen, maar ik houd van de Kempense aard. Dat zijn de mensen die ik begrijp, wier taal ik spreek. Ik vind het leuk om lokaal te werken.
Omdat het Vrouwendag is: is ondernemen moeilijker voor een vrouw?
Daar heb ik zelfs nooit bij stilgestaan. Je werkt letterlijk achter een scherm, dus dan speelt het geslacht geen rol. Het enige verschil zit misschien in de stijl. Soms kan je aan mijn ontwerpen wel zien dat ze door een vrouwenhand zijn gemaakt.
Hoe zie je jouw toekomst?
Ik heb veel dromen. Mijn bedrijf is eigenlijk gevestigd in het huis dat ik samen met mijn broer heb gekocht. Dat is een oud herenhuis in Vorselaar. Mijn droom is om daar ooit mijn eigen creatief bureau te hebben, met misschien nog iets erbij. Ik denk dan aan een zomerbar, als de buren dat zien zitten. Of een koffiehuisje met een papershop, waar je producten van mij en andere illustratoren en creatieve ondernemers uit de buurt kunt vinden. Een huis waar we gelijkgestemden bijeenbrengen.
Is Vorselaar wal de meest geschikte plaats voor die droom?
Goh, Vorselaar heeft veel charme. Het is nog niet het creatieve walhalla, maar dat zou het wel kunnen worden. Hier wonen veel getalenteerde mensen, denk ik.
