Na haar huwelijk kwam Yvonne Verlinden in Ramsel terecht, de gemeente waar haar echtgenoot vandaan kwam. Ze runden er eerst een café in een huurhuis. Nadien verhuisde het echtpaar naar de inmiddels iconische locatie van De Nachtegaal, waar Yvonne tot aan haar overlijden bleef wonen. Haar klanten kon ze tot op het laatste moment niet missen. “Anders hou je een café natuurlijk zo lang niet vol”, zegt haar zoon Eddy Laporte.
Mooi gebaar
Ziek is Yvonne nooit echt geweest. “Sinds zo’n jaar begon ze wel slechte benen te krijgen”, zegt Eddy. “Als ze niet moest rechtstaan, dan zat ze vaak op de bank in het café. Klanten namen dan al eens zelf een pint. Ze speelde nog wel altijd met de kaarten. Dat was een passie. Als ze al eens iemand te weinig hadden, dan belde ze rond tot ze een vierde speler vond.”
Pas een kleine maand geleden werd Yvonne echt bedlegerig. “Ze heeft nooit pilletjes geslikt”, zegt Eddy. “Ook op het einde waren haar hart, haar bloeddruk en haar cholesterol nog allemaal in orde. Nog geen vier weken geleden brachten muzikanten van de fanfares van Ramsel en Houtvenne haar nog een bezoek, een heel mooi gebaar. Ze zat toen nog in het café, maar dan wel in haar rolstoel. Ze wilde dat nog heel graag meemaken, maar ze werd levensmoe op het ogenblik dat haar lichaam niet meer wilde en ze niet meer kon kaarten.”
Vroege vogel
De honkvaste cafébazin stond erop thuis te blijven. “Ze had een hekel aan het ziekenhuis en wilde er niet overlijden”, zegt haar zoon. “Mijn zus sliep de voorbije periode ‘s nachts bij haar en hield ook het café open. Als zij thuis moest zijn, nam ik over. De vaste klanten brachten haar de voorbije weken nog een bezoek aan haar ziekenbed in de woonkamer achter het café. Je merkte dat het praten moeilijker werd. De laatste twee weken ging het niet meer. Haar lichaam was op.”
Cafés zoals dat van Yvonne zijn intussen met uitsterven bedreigd. Een pintje, koffie of frisdrank? Bij De Nachtegaal telde je er amper 1,20 euro voor neer. “Tot een jaar of twee geleden was dat zelfs maar een euro”, zegt Eddy. “Haar democratische prijzen waren voor een stuk haar trots. Ze was ook een vroege vogel. Het café deed ze al open om 7u ‘s ochtends. Dan had ze ook alles al gekuist. Nachtbrakerij was er de laatste jaren niet meer bij. Zeker in de winter waren er momenten dat ze al om 19 of 19.30u sloot.”
Geen poespas
Met het overlijden van de monumentale cafébazin komt er nu een einde aan De Nachtegaal. Eddy en zijn zus Susy zetten de zaak niet voort. “Ergens moet het verhaal stoppen”, zegt Eddy. “Ik betwijfel of er ooit nog een café op deze plek zal komen. Mensen staan er op dit moment niet voor te springen om nog in de horeca te stappen. We zijn ook niet zinnens om het pand te verhuren. Het huis staat er al van in het begin van de jaren 50. Er zijn dus wat kosten aan. Als het verkocht wordt, zou het me zeer verrassen mocht er nog een café komen.”
Yvonne laat naast haar twee kinderen ook vier kleinkinderen en zes achterkleinkinderen achter. Ze zou op zondag 4 september 93 jaar zijn geworden. Aangezien ze haar lichaam aan de wetenschap schonk, staat er geen concrete afscheidsplechtigheid gepland. “Ze had sowieso geen poespas gewild”, zegt Eddy. “Ze had iedereen nog eens gezien die ze wilde zien. Dat was voor haar voldoende. We hebben wel brieven en gedenkprentjes laten maken, maar ook dat had voor haar zelfs niet per se gemoeten. Het zou tussen de drie maanden en twee jaar duren vooraleer we terug over haar lichaam kunnen beschikken. Ze wordt dan gecremeerd en volgens haar wens hier op de begraafplaats uitgestrooid.”
