Het Perzische (Iraanse) grillrestaurant Flames is inmiddels een vaste waarde in de Patersstraat. “Het eerste jaar was niet gemakkelijk”, herinnert Leylla zich. “Mensen moesten ons accepteren, leren kennen en durven binnen te komen. Maar dat is gelukt. Turnhout heeft ons geaccepteerd. Kleur of afkomst doen er niet meer toe.”
“We hebben niet alles kunnen realiseren wat we hadden gepland. We hadden ook een feestzaal willen openen, maar we waren nog niet zo lang geopend toen werd vastgesteld dat Poorang multiple sclerose (MS) heeft. Hij had daardoor recht op een invaliditeitsuitkering, maar Poorang verkoos om te blijven werken. Dat is voor hem de beste remedie. We hebben onze plannen wat bijgesteld, maar blijven koken met passie en liefde. Dat blijven we doen zo lang die ziekte het ons toestaat.”
Mocht ze opnieuw beginnen, zou Leylla het net zo doen. “We willen mensen een goed gevoel geven. Ze zijn niet onze klanten, maar onze gasten. Die komen vaak al van ver. We hebben redelijk wat gasten uit Nederland, tot zelfs uit Rotterdam. We hebben ook veel vaste gasten. Die komen eens per week, of eens per maand. Als die er dan een keertje niet zijn, bel ik hen op, om te informeren hoe het met hen gaat. Dan vraag ik of ze toch niets aan de hand hebben, of ze hulp nodig hebben. Als iemand uit hun omgeving overlijdt, gaan we naar de begrafenis.”
Fooi in de brievenbus
Die persoonlijke, familiale aanpak wordt geapprecieerd, lezen we in een recensie op sociale media. “Die doen ons zo veel plezier! Een tijdje geleden kwamen hier mensen voor het eerst. Ze wilden vegetarisch eten. Dat staat niet echt op onze kaart, maar we hebben geprobeerd om onze gerechten naar hun wensen aan te passen. Een week later zat er een enveloppe in de bus, met een briefje en 20 euro. Die mensen schreven dat ze waren vergeten om ons een fooi te geven. Zo’n mooi gebaar zal ik me altijd blijven herinneren.”
Poorang en Leylla bereiden Iraanse specialiteiten. De kaart wijzigt nauwelijks, maar dat verlangen de klanten ook niet. “Als er mensen langskomen die op onze kaart niet vinden wat ze wensen, verwijs ik hen met veel plezier door naar een ander restaurant in de buurt. Wij hebben geen concurrenten, alleen lieve collega’s. Wie hier komt eten, kiest bewust voor deze gerechten. Veel mensen hebben nu geleerd hoe ze saffraan moeten gebruiken. Dat dient toch niet alleen voor rijstpap? Wij gebruiken saffraan in heel wat verschillende gerechten. Ik heb ooit zelfs een saffraanworkshop gegeven in Dinamo.”
Na tien jaar heeft Leylla het gevoel dat ze in hun opzet zijn geslaagd. “We hebben geen schulden meer en we zijn zelfs gelukkig als er op een avond maar twee mensen in het restaurant zitten. We ontvangen ook geregeld groepen of families die ons sharing menu komen eten. Corona was voor ons, net zoals voor alle horecazaken, een streep door de rekening, maar dat hebben we opgevangen door nadien geen vakantie te nemen.”
“Ik ben deze mensen heel dankbaar”, besluit Leylla. “Ze hebben ons aanvaard en in het hart gesloten. Ze hebben ons zo veel mogelijkheden gegeven. Dankzij deze gasten hebben we dit bereikt.”
