Bakkerij Voeten Monique Van den Bogaert en Jan Voeten verkopen zondag de laatste broden. — © Ronny van den Ackerveken, rr

Jan en Monique bakken na 43 jaar hun laatste broodjes: “Toen we de zaak net hadden overgenomen bleek ik allergisch voor bloem”

De geur van versgebakken brood verdwijnt vanaf maandag definitief uit de Donckstraat in Meer (Hoogstraten). Brood & banket Voeten is zondag een laatste keer open. Bakker Jan Voeten en zijn vrouw Monique Van den Bogaert blikken tevreden terug op de voorbije 43 jaar, al zien ze ook een negatieve trend. “Steeds minder jonge mensen nemen boterhammen mee naar school of hun werk.”

De kinderen van Jan (67) en Monique (63) lieten deze week als verrassing een tekening met tekst aanbrengen op de etalageruit van de bakkerswinkel in de Donckstraat. “Beste klanten, onze liefde voor het vak, jullie leuke babbels en trouw aan ons brood waren een extra stimulans. We gaan jullie missen, onze laatste broodjes zijn gebakken, nu gaan we genieten van onze familie”, luidt de tekst. “We hebben de beslissing om te stoppen al twee keer uitgesteld”, vertelt Monique. “Eerst hadden we Pasen vooropgesteld als eindpunt, daarna zou het in de zomer worden. Uiteindelijk is gekozen om net voor de feestdagen de laatste broden te bakken. Het gaat wel raar zijn als zondagmiddag de winkeldeur op slot gaat. De babbels met de klanten ga ik het hardste missen na meer dan veertig jaar. Ik denk wel dat we mogen zeggen dat we het goed hebben gedaan.”

Geen opvolging

Opvolging van de derde generatie of een nieuwe uitbater zijn er niet. De sluiting van de bakkerij betekent het einde van een lange geschiedenis. “Op deze plek was een honderdtal jaar geleden al een bakkerij”, legt Jan Voeten uit. “Mijn vader Fons heeft die in 1950 overgenomen. Ik was 14 toen ik bij mijn ouders in de bakkerij kwam. In januari zal het 43 jaar geleden zijn dat de bakkerij in handen kwam van Monique en mij. Enkele maanden na de overname kreeg ik al het advies om te stoppen, want uit een onderzoek bleek dat ik allergisch ben voor bloem. Met de nodige medicatie en het dragen van een mondmasker tijdens het uitkappen van bloem heb ik dat onder controle kunnen houden. Door mijn leeftijd is het weekendwerk voor de bakkerij te zwaar geworden.”

De kinderen van het bakkerskoppel lieten voor de sluiting een tekening aanbrengen op de etalageruit. — © Ronny van den Ackerveken

Tarte à la maison

Het bakkerskoppel heeft in de voorbije 43 jaar wel wat zien veranderen. “In het begin hadden we een vijftal broodsoorten in de winkel. Intussen zijn dat er bijna twintig”, zegt Jan. “De verkoop van brood is wel gedaald. Steeds minder jonge mensen nemen boterhammen mee naar school of hun werk, ze bestellen liever een broodje. In de coronaperiode hebben we wel twee uitstekende jaren gehad. Iedereen moest thuis blijven, waardoor er meer brood gegeten werd. Van patisserie zijn onze chocoladetaarten en tarte à la maison het populairste. Die laatste is een bladerdeeg met daarin soezenbeslag en amandelen er op. Na het afbakken wordt het deksel eraf gesneden om te vullen met krieken, room en bloemsuiker. Het zijn recepten van vroeger.”

De broodmanden en – machines maken binnenkort plaats voor oldtimers. — © Ronny van den Ackerveken

De bakkerij wordt na zondag leeggemaakt en krijgt een heel andere invulling. “Ik heb enkele oude brommers die ik daar ga opmaken”, vertelt Jan Voeten. “Hetzelfde gebeurt met mijn oldtimer Ford Taunus. Onze zoon Tim doet mee aan autoraces in Nederland, met recent een tweede plaats. Dus ik heb genoeg te doen tijdens mijn pensioen.” Ook Monique weet wat ze gaat doen. “Ik ga veel poetsen, want dat doe ik graag. Er komt ook meer tijd om op de kleinkinderen te passen. Het wordt even wennen, want een weekend met vrije tijd hebben we nog nooit gekend.”

Bescheiden

Zondag om 11 uur gaat de winkeldeur definitief dicht, maar Monique en Jan willen niet zomaar afscheid nemen. “Vanaf 11.30 tot 14 uur is iedereen uitgenodigd om iets te komen drinken en een kijkje te nemen in de bakkerij waar al die jaren hun brood gemaakt is. We houden het bescheiden, zoals we zelf altijd zijn geweest”, besluit Monique.