Martines moeder Yvonne is al 78, maar draait nog steeds mee in de zaak. “Ze staat niet meer in de frituur, maar bereidt nog steeds het stoofvlees en ze doet de was en de strijk voor de frituur.”
Yvonne opende de frituur, die toen nog een echte frietkraam op het dorpsplein was, in 1980. Wie goed telt, merkt op dat sindsdien al meer dan veertig jaar zijn verstreken, maar tussen 1992 en 1996 was de frituur gesloten. Martine, die al sinds haar veertiende meedraaide in de frituur van haar moeder, was in 1990 bevallen van dochter Yenthe en ze lastte een pauze in. In 1996 heropenden Martine en Yvonne de frituur op de huidige locatie aan de Steenweg op Mol, nabij de verkeerslichten.
Yvonne bleef in de frituur staan tot 2014. Ze was toen 68. “We hadden geïnvesteerd in nieuwe apparatuur en daar wilde moeder niet meer aan beginnen”, vertelt Martine. “Ondertussen was Yenthe oud genoeg om mee in de zaak te stappen, met haar vriend Jenthe. Die vriend werd haar man en ondertussen namen ze de leiding over. Dat gebeurde nadat ik zelf met kanker was uitgevallen in 2018. Gelukkig was er ook Cynthia, die al veertien jaar bij ons werkt. Ondertussen sta ik tijdens de weekends weer in de frituur en nemen Yenthe en Jenthe vooral de openingsdagen tijdens de week voor hun rekening. Nu ik erover nadenk, eigenlijk ruik ik al mijn hele leven naar friet.”
Dikke frieten met Yvonnesaus
Een frituur die veertig jaar lang klanten blijft lokken, moet wel een goede frituur zijn. “Ik vermoed dat de klanten vooral voor onze dikke frieten komen”, bedenkt Martine. “We snijden ze al lang niet meer zelf, maar hebben wel lang naar een patatboer moeten zoeken die deze ‘snit’ kon leveren. Onze frieten zijn zo dik dat je de aardappel nog proeft.”
“Maar ook het stoofvlees van mijn moeder spreekt veel klanten aan”, weet Martine. “En de Yvonnesaus. Die wordt volgens het recept van moeder bereid. Ik kan verklappen dat er ui in zit en twee soorten ketchup, maar er zit nog iets bij. Dat blijft het geheim van de frituur.”
