Toegegeven, als je bij De Pastorie 2.0 komt aanrijden en parkeert, heb je immer even zin om nog eens snel een wandelingetje langs de Kleine Nete te maken. Met de lente in aantocht dus deze tip: wie hier ’s middags luncht kan lekker eten perfect combineren met een korte wandeling langs de rivieroever. Een frisse neus helpt bij een voorspoedige digestie.
Gastvrouw Loes ontvangt ons en onze gasten met dezelfde routineuze flair als in haar voormalige honk in Lichtaart, maar het is nog wennen. Loes: “Hier is geen bel, zoals bij ons in Lichtaart. Dus loop ik constant heen en weer omdat de restaurantgasten wat onverwacht kunnen binnen komen. Daar moet ik nog iets op vinden.”
Antichambreren doen we met genoeg privacy in een zaal met enige grandeur en in fraaie zetels die bij dit decor passen. De inrichting combineert charme met voornaamheid. Buiten lonkt het terras, maar het weer lonkt veel minder, dus is het binnen te doen, in een zaal die met een enorme muurschildering van de Eiffeltoren, het Parijse accent van De Pastorie in Kasterlee eer aandoet.
Terwijl onze fotograaf de keuken induikt, doen wij hetzelfde, maar dan in het restaurant. Er moet iemand werken, nietwaar. Tussendoor zagen wij zelfs de kans de chef een paar vragen te stellen.
Vonden de klanten van De Pastorie in die eerste weken snel de weg terug naar jullie nieuwe stek in Kasterlee?
Carl Wens: “Uiteraard hebben we voldoende gecommuniceerd met ons trouwe cliënteel. Sociale media en de pers hebben ons hier goed bij geholpen. Slecht twee gasten boden zich aan bij De Pastorie te Lichtaart. Maar daar aangekomen wordt het snel duidelijk dat er niet kan gekookt worden. Een kort telefoontje heeft hen naar de nieuwe locatie gebracht. Ze waren erg onder de indruk en waren enthousiast over het alternatieve aanbod.”
Trekken jullie in Kasterlee, met het hotel naast de deur, ook een nieuw publiek aan?
“We hebben niet dadelijk die indruk. We noemen het geen kruisbestuiving, maar een win-win situatie. De Pastorie en de Watermolen zijn beiden een begrip in de Kempen, maar toch hebben we een aparte identiteit. Al 33 jaar is De Pastorie een restaurant pur sang en dat is onze corebusiness. Verwennerij op niveau, daar profileren we ons in. Maar misschien met de zomer in aantocht kan daar verandering in komen. Kasterlee en omgeving hebben immers een toeristisch karakter. Logeermogelijkheden zijn zeker een pluspunt in het aanbod.”
Hoe vermoeiend was de hele verhuis?
“Het was erg vermoeiend en het heeft ons veel energie gekost. Dat kunnen we niet verbloemen. Tel maar dat het een nieuw restaurant van nul opstarten is. Van het kleinste potje tot het grootste meubel, alles moest mee. Gelukkig konden we rekenen op ons team met de verhuis. Cliché, maar vele handen maken het werk licht. We draaiden in Lichtaart ook op volle toeren, iedereen wilde namelijk nog eens dineren in de ‘Oude Pastorie’. In die tijd hebben we de Watermolen compleet gerestyled met als thema A Touch of Paris. Het zaal- en keukenteam hebben hun ruimtes operationeel gemaakt. Mijn vrouw Loes zorgde voor de decoratie. En het resultaat mag er zijn. Het wordt gesmaakt door onze foodies. Met een dankwoord aan vriend des huizes, architect Kris, van Malaya Design, voor de ideeën en het smaakvol inrichten van het restaurant tot een Parijse grandeur-tempel.”
Hoe verliep de inloopperiode voor jullie en het personeel?
“Op 27 maart ’s avonds zijn we geopend. We hadden bewust gekozen voor een volle bezetting. We stonden klaar met het voltallige team en waren voorbereid op een pittige dienst. We hebben immers de ervaring in huis. In de bediening heeft niemand het gemerkt maar in de keuken was het geweldig stressen. Alsof het zwaard van Damocles boven ons hoofd hing. Een inductievuur en een oven vielen uit. De potten vlogen in het rond. De keukenbrigade worstelde zich er door. Op dat moment was de boodschap het team te kalmeren. Dat was nog eens een echte coup de feu. Maar eind goed, al goed. De dag nadien verliep alles rustig en draaiden we al meer op routine.”
Wat is het verschil tussen koken in De Pastorie in Lichtaart en in De Pastorie in Kasterlee?
“Het is ongelooflijk hoe snel een mens kan schakelen. We fietsten de berg op en nu zitten we op het plateau. We draaien op de juiste cadans en hebben het meeste onder controle. De atmosferische druk is gelukkig hetzelfde, water kookt op 100 graden. Veel verschil is er dus niet.”
Wat is de grootste charme van de nieuwe locatie in Kasterlee?
“Ik heb het niet altijd beseft gedurende de tijd dat ik hier werkzaam was als chef in de Watermolen (in 1986, red.). Maar nu rijd ik ’s ochtends blijkbaar op een andere manier naar mijn werkterrein, mede omwille van dat Wout (zoon van Carl en Loes, red.) de fakkel aan het overnemen is en ons van vele zaken ontlast. Maar wat is dit een mooie plek op aarde. De kronkelende Nete met zijn oevers, de eeuwenoude bomen, erg idyllisch. Onze buurman André, van het eethuis De Watermolen, zit rustig zijn krant te lezen op zijn terras en begroet met een koele ‘Juw. Alles goe Carl….?’ Het lijkt wel een feuilleton als je het bruggetje van de kleine Nete over wandelt. Eens de glazen deur gepasseerd, loert echter een ander feuilleton om de hoek. Dat van horeca-uitbater, zij het dan op een eilandje in de stille Kempen.”
Hoe zit het met de timing van de verbouwingen in Lichtaart? Wanneer moeten de werken uiterlijk klaar zijn?
“De planning is dat we graag zouden heropenen op 26 april 2025. Ook hier gaan we onze tanden inzetten dat het goed komt. Als de weergoden ons goed gestemd zijn, zal dat normaal lukken. Vanaf dan kunnen we weer voor een lange tijd in Lichtaart knallen.”
Welke accenten legt Wout meer en meer in de keuken van De Pastorie? Geef je hem daarin de vrije hand?
“Het lukt steeds beter om Wout los te laten, daar hij goed bezig is en het niveau opkrikt. Hij is ook een teamspeler en weet mensen aan te sturen en te motiveren. Ik besef goed dat de toekomst in handen van de jeugd ligt. Ze hebben een frisse kijk op vernieuwing en productkennis. Het typeert zijn karakter dat ‘goed niet goed genoeg is’. Staat er een langoustine op de kaart dan is het er één van drie kilo. Kreeft moet Europees zijn, tarbot moet groot, dik en wild zijn… Ook al heeft het zijn prijs, helaas.”
Dromen jullie nog van een tweede Michelin-ster?
“Dromen mag altijd. Onze regio verdient zeker een tweede ster. Wie het zal zijn, zal de competitie uitwijzen. We ontvangen veel positieve reacties van onze klanten. Dat doet deugd en wie weet prijkt er ooit een tweede ster aan de muur.”
Hoe lang gaan Carl en Loes na de terugkeer in Lichtaart straks nog door?
“We gaan Wout niet voor de leeuwen gooien. Hij mag niet wakker liggen van administratieve perikelen, die steeds meer tijd roven in het uitbaten van een bedrijf. Hij moet alleen maar dromen van nieuwe gerechten en mooie passende wijnen. Organisatorisch gaan we hem dus blijven volgen en steunen tot beide partijen een goed gevoel hebben om elkaar los te laten. Zoals Wim de Craene het zo mooi zong: ‘Hier laat ik los Tim, van hier af moet je gaan…’”
