Zaterdagavond was het perfecte decor voor een leuke avond met vrienden. De temperatuur was zacht, de kinderen waren zoet en de kolen van de barbecue waren bijzonder vatbaar voor vuur. Net als wijzelf, bleek achteraf. De kussen bij de ontvangst bleven achterwege – als koele Kempense stoort me dit allerminst – maar verder waren we helemaal klaar om de pre-coronadraad weer op te pikken.
“Wa’s dat daar”, wees onze kameraad toen hij een vluchtige blik gooide op het hoofdkwartier van Made in Kempen, mijn bureautje aan de voorkant van ons huis. “Dat daar?” Mijn buik kriebelde even, want ik wist wat die vraag kon betekenen.
“Wel, Tom, da’s mijn oude gitaar. En nee, ik speel al heel lang niet meer! Mijn vingers zijn alle akkoorden vergeten.” Maar wegdoen, nee hoor, dat doe ik niet. Lang geleden, op een eenzame blauwe maandag, ritste ik de zak nog wel eens open en sloeg ik de snaren aan. Intussen stond ze toch al een jaar of 4 in het hoekje van de kamer. Zonder Youtube krijg ik het ding zelfs niet gestemd, en zonder spiekbriefjes raken de snaren niet getemd.
Enkele uren later, als de kinderen liggen te soezen in de zetel, halen we de gitaar boven. Onze maat begint met zacht getokkel en geneurie. We drinken wat, we lachen en laten de zachte muzieknoten toe op de achtergrond van de avond. We raden intro’s, zingen haast onhoorbaar mee met de deuntjes die tot het collectieve muziekgeheugen horen.
En dan vind ik mijn bundel oude liedjes in de tas, het muzikale dagboek van de 16-jarige versie van mezelf. ‘Beware of the dog’ staat er in blokletters op. “Komaan, speel eens iets!”, klinkt het. Maar ik twijfel. Net als de gitaar zat dat stukje verstopt in een hoekje, achter al mijn werk, mijn dagelijkse taken en talloze better-things-to-do. Enkele akkoorden vind ik snel terug, en even later klinkt de meest vertwijfelde versie van ‘Hard Times’ vanop mijn terras.
Het vuur sloeg over. Bam! Een oude passie kan ondersneeuwen en verstopt blijven. Het kan op de plank van de kelder liggen wachten tot de toevallige passant het opmerkt en meeneemt. Een lang vergeten talent kan je even weggummen. Maar eens komt het boven, en pik je weer aan.
De dingen die je deed in je jeugd blijven voor altijd je bondgenoot. De draad ligt er nog, je hoeft ‘m enkel maar op te pikken. Daarom is leren en stimuleren zo belangrijk in die jonge jaren. Ontdek, doe, leer, probeer! Want veel dingen die je in je jeugd deed, blijken later in je leven nog van pas te komen. Of het nu een sport, piano of reizen is.
Vanmorgen kwam ik beneden, en ik zag de zwarte hoes staan. Het vuur is weer even ontstoken. Morgen met stip op de planning: bij Dave Vanderheyden langsgaan voor een set nieuwe snaren.
