Mijn dochter van 11 was al de hele ochtend sip en kort van stof. Ai, da’s de leeftijd, vreesde ik. Ze zuchtte af en toe ostentatief, haalde haar schouders op, en keek droevig – met onze schoothond in haar armen – uit over de tuin. Ik laat haar even, dacht ik.
Twee minuten later brak mijn moederhart dan toch, en polste ik naar haar droevige status. “Ik ga misschien nooit nog een leuk huis kunnen betalen. Ik ga tevreden moeten zijn met een piepklein studiootje. ” Ze pinkte een traantje weg.
Ik stond even perplex. Tja, de Vlaamse klimaatplannen waren wel gespreksvoer aan de keukentafel geweest. Hoe kan het anders, met een papa in de autosector en een mama als journalist. We hadden inderdaad het nieuws even gefileerd en – ondanks het grote begrip en het besef dat een ommezwaai nodig is – wreven we toch verweesd over onze portefeuille. Want als we helemaal mee moeten draaien in de nieuwe plannen, zal dat een zware rekening worden de komende jaren. Ik denk dat heel wat gezinnen die bezorgdheid ervaren.
“Maak je geen zorgen”, zei haar kleine kleuterzus van 2,5 plots. Het is haar mantra sinds enkele weken. Voor elk probleem kent zij het passende antwoord: maak je geen zorgen. Haar bolle snoet met een streepje choco plakt ze dan tegen je wang, en plots klaart alles op. En eigenlijk heeft ze gelijk.
Er gaan dingen veranderen, dat is zeker. En dat is nodig, ook dat is zeker. De kano, de zeilboot, het veerschip of de tanker: elk vaartuig is gemaakt om te draaien en te keren. De ene soepel, de andere traag. Maar uiteindelijk vaart iedereen dezelfde koers, en dat is vooruit. En hoe veranderlijk sommige aspecten in de wereld ook zijn: het leven zoals het is, dat blijft.
