Mijn mama en ik zaten te wachten in de zaal. Het licht was schemerig, en we lieten de wolken parfum aan ons voorbijgaan. Het mondmasker dat we nog moesten dragen in de Antwerpse stadsschouwburg beschermde ons tegen de kakofonie van geuren. Een avond als deze is zonder meer onze traditie: al zo’n 30 jaar lang zitten we elk jaar 1 keer zij aan zij in de schouwburg, te wachten tot het doek opengaat. De spanning steeg, want het was al 2 jaar geleden.
We zaten bijna achteraan, en voor ons zagen we een massa uitgelaten tienermeisjes-van-gemiddeld-65 die hun jeugdidool opwachtten. Het gejoel zwol plots aan, want de oude vertrouwde band kwam op het podium. Handengeklap bij de eerste tonen, en plots worden de lichten allemaal gericht op hem: Will Tura.
81 jaar, maar fit en monter! De hits uit het rijke repertoire – van ‘Arme Joe’ over ‘Vergeet Barbara’ naar ‘Eenzaam zonder jou’, met onderweg een zonnige knipoog naar ‘El Bandido’ – volgden elkaar op. Danspasjes, hoge tonen, en twee uur lang de ziel uit z’n lijf zingen: alles zat in de show. Maar ongewild speelde in vele hoofden toch het idee: dat doet hij nog goed voor zijn leeftijd.
Leeftijd. Da’s is een geliefd onderwerp in elk interview (‘hoe lang ga je nog door’), maar waarom eigenlijk? Het klonk fantastisch, de show was goed, en iedereen – van band tot zanger tot publiek – was euforisch van plezier. Het deed aan alle harten deugd. En daar in de zaal werd me iets overduidelijk. Het is niet alleen zo dat de artiest het publiek nodig heeft: het publiek heeft evenzeer de artiest nodig. De hoop – die doet leven – straalde af op iedereen in de zaal.
En ja, de echte fans vonden het vast wel even grappig dat hij bij vergissing twee keer na elkaar ‘Als de muren konden praten’ speelde. Waarom ook niet? De intro op piano is gewoonweg wondermooi, en oude handen spelen het met evenveel gevoel en métier dan jonge. Leeftijd hoeft gewoonweg geen punt te zijn, als er een kader en wederzijds begrip voor is. In Amerika is een tachtiger president, dus so what?
Bij ons onttrekken we alle levenswijsheid en -ervaring uit het professionele leven, vanaf de pensioenleeftijd. Uiteraard niets tegen pensioen, of rust, of individuele keuzes hieromtrent. Maar deze week las ik dat een bekende én superbekwame Wetstraatjournaliste de aftocht moest blazen door haar leeftijd, en dat een gerenommeerd onderzoeker naar het buitenland trekt omdat hij te oud is om hier onderzoek te leiden. De kennis en de waarde van zo’n mensen op basis van hun geboortejaar uit je organisatie zien verdwijnen, moet toch hartzeer veroorzaken. Niet?
Is het dan een gebrek aan kader, of is het een kwestie van perceptie (‘amai, hoe lang ga jij nog blijven werken?’) bij ons?
Alleszins geen pensioen voor Will Tura. Die ouwe vos uit Veurne dééd het weer. Voor die ambiance en trouwe schare fans zouden veel artiesten hun rechterarm willen geven, zonder twijfel. En ik ben dankbaar en blij omdat we dit weer mochten doen. Samen met mijn mama, zij aan zij.
